Alle inzendingen over schamper

Als ze schamper lachen dan zien ze eigen waanzin als dingen die van jou zijn ze wijzen naar zichzelf verbergen hun gezicht achter stijf geworden grijnzen je bent niet kwetsbaar mensen zien de buitenkant de tranen twinkelen anders dan ze denken ze zien nattigheid niet de bron je hart is afgesloten veilig in je borst diep in je warme…

wie zal het vragen wie zal het raden wie zal het zeggen wie zal het zijn jij of zij of ikke of wij een schampere lach de wind fluistert zo ontzettend jammer zij schreef zo goed het brak haar hart gedegradeerd te zijn tot onbenul raden maar.... wie draait het rad?…

Wie 'n miljoen of dertig vangen wil Doet bij 'n bod van vierentwintig schamper Daarna bekijkt de bieder 'm nog amper Vervolgens vat men samen het verschil De oorsprong van dit rekenmeesterschap Is ons aloude veemarkthandjeklap…

We lachten schamper: ‘Covid is een griepje.’ Toen kreeg ik koorts, een hoestje en een piepje, straks sluiten ze bij mij de zuurstof aan. Ach, geef mijn uitgemergelde karkas toch alsjeblieft een bed op een terras.…

ik gedenk in respect kende je niet toch doet dit besluit verdriet, het brengt me naar een plaats waar - handen naar de keel achter brillenglazen sust de schampere lach van het leven geen oordeel, slechts het gunnen van jouw zelfgekozen rust…

Traag zoeken je vingers het klavier van de accordeon je huivert als verlangen klinkt in de verweven tonen die zingen wat jouw heimwee voelt ik baad me in de melodie waarvan de klank mijn stilte raakt jouw zuiderzon verwarmt de kilte schamper kleingeld op de bodem van een doos (Fotograaf Regine)…

Zou men wat schamper naar ons landje kijken Nu Ajax en die dijk zo breekbaar lijken? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ... De dijk bij Wilnis brak en Ajax won met zeer veel moeite in de verlenging van Grazer AK ...…

Vrij is de zanger niet Maar vlug en schamper en toppen scherend als een baard. Vrij is hij niet want zijn doorboord geklater En zijn sprekend wormhout hangen in zijn mond, huig en zijn tong. Losgelaten in zijn huid, dit huis, Groet de zanger koekoek noch vinkenvanger Noch de schuwe spieders in het laagland.…

niet tijdens de minzame momenten die ik won aan het voorbij glijden van de schampere wolken, waar ook heen ook niet toen ik explodeerde in duizendmaal fragieler dan de wereld voor ogen, waar ik ook keek.…

toe, laat me nog maar even argeloos dit liedje van verlangen zingen zo onbevangen roekeloos onwetend van bezwaar los van mijn cynisch commentaar naïef en ongekunsteld laat ik de woorden klinken ver van het schampere, gretig en niet zo onaantastbaar nu ik het waag mijn hart opnieuw een kans te geven te zingen voor de liefde opnieuw op…

De nieuwste rage heet schampen, 't woord zegt al genoeg, in dit geval is schamper met je leven omgaan, niet waar je naaste je om vroeg. Zij moeten verder met in hun hoofd waaróm? Valt dit nu nog onder de noemer DOM? Of is 't gewoon roekeloos en ondoordacht, geef de ouders en nabestaanden kracht, dit zinloze verlies te dragen!…

aangeslagen sleep ik mij met traangelaat over straat schamper dan hoe trouw de verschutte vrouw opgaat in geweer tegen een muur eenmaal ontdaan van al dat zwart blikkert er heus wel weer wat prima facie grapte jij nog terwijl je vertrok ik poets nu vlot je stalen plaat voorgoed uit mijn gewreven zicht kets jij je haan maar…

De horizon vervaagt de dreiging op de woeste zee van gezichten het bespringt mij en beklemt mij de noeste tree naar de gerichten over het gelaat dat voorbij ging Steeds als ik bijna kolkend omkom doemt daar het laatste silhouet van schuimend wit en schamper wit het vers opengevouwen bankbiljet betaalt mijn geknakte ouderdom Martelend…

Jij vertelt over de lente terwijl regensluiers kindergezichten verbergen achter schampere schijn van schuldig verlangen hink, stap, sprong, hink, stap, sprong, laten hakken op grijze stoeptegels klakken een touw draait gevlochten bochten en als inspin nogmaals de grond raakt vertel jij weer over de lente maar nu over onschuldig verlangen…

Het zenden van een vrouw is een risicovak zij is een creatuur van het wilde twijgen in het braakland dat zich tot jungle zal wassen waar ze ook gaat het talen wordt gedanst het ritme voert het hoge woord schamper vel belooft een ritueel verbindingen worden gesmeed ieder telraam slechts gewaardeerd om zijn subtiele ronde vormen Voodoo…

Maar Piet Blom zette 'jonge woningzoekenden' naar z'n hand Ook elders in Nederland Helmond, 'n goed voorbeeld Zijn architectuur kent, - ondanks minachting en schamperen - een lange levensduur.…

Lente is opnieuw ter wereld komen met een slag van de klepel galmend uit het zenit de trilling die je moleculen herschikt je lichaam uit zijn schamperheid schudt En hoe honend bijna de zon schelms schaamteloos ligt te bronsklokken uitdagend op haar zij rolt ze weergalmt en weergalmt de lokroep je kunt nog net een kukelekuu onderdrukken…

Geloof me of niet dat het liefde is, jou mijn zwerven om je heen te besparen en het hoogste, straffend geluk voor mij als je je dan warmend in honkvaster gezelschap nog eens schamper aan me denkt: 'In gedichten probeerde ze nog iets van liefde te bestendigen ja, in gedichten probeerde ze dat nog wel.' ----------------------------------…

Twee bewuste volle manen verder het borrelt sporadisch Het raakt me wanneer ik einden loop mezelf herken in eenvoud of rechtop lopen zo overdreven lijkt en sfeeromschrijvingen vergetel als donker in een nacht onmachtig enkel een schampere toon teweegbrengen Variaties op het thema blijven leegtes barokke spinsels zonder eeuwigheidswaarde…

Er waart - lijk om een vrouwe-kleed waar oude driften in hangen - er waart een geur van schamper leed en van huilend-moe verlangen. En 'k dwaal, een blinde hond gelijk, door dralige lente-roken, mijn hart van alle liefden rijk, mijn hart van liefde verstoken.…

Teveel cynisme is ook niet goed voor een mens Ik zou je het heus wel door mijn roze bril laten zien als je niet schamper de andere kant op blikte Meld je maar aan bij Luck Ensurance BV en verzeker je ervan dat er nóóit iets mis zal gaan Misschien zie je daarna dan wel de zomer (en de meeuwen en de kleuters en de kevers en de zee) Of mekker…

Haar ogen spreken waarheid terwijl leugentaal de mond verlaat en zinnen, niet meer bij zinnen, schamper zwart wit laten verdwijnen in grijze rook zonder enig vuur gebonden aan handen lopen voeten die paar laatste passen nogmaals zwakzinnig tot het einde wordt alles weer hergebruikt en roept verlangen intens om aandacht bedrukt spreekt…

In dat gedicht deed ik wat schamper over de liefde; ik denk niet dat je het mooi vond. Ik gaf Adam de schuld: van het bestaan van verlangen en van de uitvinding van de liefde en van de eenzaamheid.…

Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum mee, zo drijf ik af in euforie en waan me diep in zee. Mijn vader,oude grijze wolf, Kijkt mij meewarig aan.…

Zichtbaar verstopt in alle ruimte van de dag Mijn kind dat haar ontdekt, en opgetogen Haar naam noemt, roemt, verrast, met mededogen Haar hoopt tot ooit weer groter pracht Ik zag haar pas verscholen in de nacht Ik ken haar, maar herken haar amper: Een haar, haast niets, een sikkel, schamper Als een achteloze schildersstreek Ik veeg mijn…

Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan, mij, als stralende leidster, beliefde te wijzen op 't eind van mijn baan. Verwaaid zijn haren en rok maar de haan blijft eeuwig bestaan...…

waarom zijn wij allen zo beschamend schamele schapen de buik aangevreten steeds stiller blatend gedrongen aan de grasvelden van de zelfkant schamper ziende struisvogels de haartooi geplukt de kop in het zand steeds kaler de aanblik als schriele kippen waar zijn de meutes naartoe steeds slachtend als een roedel wolven die de verdwaalde herders…

Zij echter heel wat schamper.…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht – zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen – en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid – het was een vreemde trieste…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste…