Alle inzendingen over sinteling

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…

Lig dichtbij, ver van missen sintels nagloeiend, het vuur van de vorige avond vurige tongen blaas, stook het op adem als de zachte wind vermijd het toeval vertrouw niet op het lot verstik het nog minder blaas, stook het op aangewakkerde vlammen laat dit laaiend branden voortdurend, waakzaam roodgloeiend als de Liefde…

mij ging lijken geëist dat ik alleen hem wou in onze driehoeksverhouding van aandacht, aanraking en liefde we hebben er over vergaderd punt voor punt in bed elke zenuwcel in mijn huid aangesproken, gekieteld, gekust laten gloeien van eeuwigheid en toch is de kou gekomen zonder dekkleed over mijn wonden dus blijf ik poken in de sintels…

lang weekend en zo meer Voor mij de gelegenheid om in het licht wat is omhult te onthullen in een gedicht van discipline en uitstekend beheer In de voetstappen van de Goddelijke leer De vervalser wordt gestraft; Het staat letterlijk gedrukt; en nog veel meer is te lezen in de Waarheid van kaft tot kaft Wij. rezen op uit de nacht van sintels…

het heilig vuur van zoet riekende liefdeswoorden verwordt tot zwak gloeiende scherp geurende sintels na de vervulling door zwetende lijven remy…

Als Als dit Voorbij zal zijn Is er een voor en een na En een tussentijd Van dagen Opgelijst In kader met zwarte rand Zal er nog zomer zijn Ontsteken we het vreugdevuur Dansen we blootvoets op de uitgedoofde sintels tot in het vroegste uur. Als Als dit voorbij zal zijn.…

zij is verschroeide aarde wie haar bezat, heeft haar verzengd en liet slechts sintels na zij is een schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen…

In een samenzwering met de goden Woekert een wonder Hij die hoog van de toren -Een donderslag lang- Geheime vragen blaast Dansend op sintels In een boog om het offerlam Dat een bloedspoor nalaat Plukjes wol uitstrooiend Wankelt hij op één gebogen been Ontzenuwt de droom…

Tijd waait door het open raam naar binnen, wervelt om de sputterende kaarsen en vlijt zich neer voor de smeulende sintels in de haard. De onberispelijk geklede man in de lederen fauteuil haalt een hand door zijn grijze haar en knijpt zijn ogen toe in een poging om nu en verleden te ontwarren.…

Het leven duurt zo lang om jou te ontdekken Wat weten golven van zijn wat weet aarde van mijn zicht een bijziend, tranend oog Aangetrokken door jouw vuur beloofde het warmte en licht In de koude duisternis ligt sinteling van jou en mij wachtend om uit elkaar jij en ik, van ons besmet te zijn…

Het leven duurt zo lang om jou te ontdekken Wat weten golven van zijn wat weet aarde van mijn zicht een bijziend, tranend oog Aangetrokken door jouw vuur beloofde het warmte en licht In de koude duisternis ligt sinteling van jou en mij wachtend om uit elkaar jij en ik, van ons besmet te zijn…

de zon is dood de aarde een sintel in blauwgloeiend rood de laatste vogels zijn gevangen in paars glasgordijn de maan verschimt in zwart aanwezig zijn de schepping is teniet gedaan het nirwana de ruimte ingegaan de zon is dood toch zal de mens weer opstaan in een ander morgenrood…

Tijd sombert verder Onder najaarsluchten De stad verbergt haar gelaat Contouren vervagen Amorfe schaduwen Klimmen gestaag In dit uur tussen hond en wolf En ik Wil nog een keer dansen Op de sintels Van een zomervuur Sluit Ramen en deuren Ben alleen nog duur In de koestering Van mijn winterhuis.…

ooit trok een oerwolk samen tot een bal van gas, een hete ster die drijft in de kolk van de melkweg zij blaast feller met de jaren tot zij haar pit verbrandt zwellend tot een rode reus die al haar wentellichamen oplikt en laag na laag verdampt wat rest is een witte dwerg de nagloed van een sintel…

nooit schreef ik bij nacht zo rood een supplicatie op spiegelzilver zacht een verzoek om gratie nooit heb ik iemand zo onzeglijk liefgehad de uren van de nacht hebben wij opgebrand nog gloeit de sintel te onblusbaar na ik kus je zichtbaar door de spiegel heen als het vuur van timanfaya uit gestolde lava dat nooit meer nooit meer…

het meisje moe van de eindeloze herfstwind sleept de zoom van haar rok over het lege strand de hongerige meeuw krijst met schorre keel over de open zee het meisje hoort het schrapen van lepels in lege etenspotten ze ziet sintels met de schijn van gloed op deze plek neem je maar eenmaal afscheid…

Hier liggen we op het nog warme gras omhoog te staren er vallen zóveel sterren het is alsof het donker de aarde in een hand houdt om wanhopig in de sintels van je hart te blazen ik strek mijn vlammende armen naar je uit teneinde het ijs van je schouders te doen smelten maar zelfs met vereende krachten krijgen de nacht en ik…

Aan 't einde van de dag raakt die muziek mij andermaal en spoelt zij de sintels uit mijn hoofd. Voor even weer voert Mahler 4, mijn geest langs juichende pieken en inktzwarte ravijnen. Om tenslotte, onder 't goudgeel bladerdak ver van de furie van ons bestaan, de wind fluisterend.. voorbij te horen gaan.…

Maar al wat hij vond was as en sintels van een dovend vuur, geen Olympische god die hem genas van deze queeste zonder duur. Uit sterrenstof is hij weer opgestaan, achtervolgt de Stier als nooit tevoren, maar tevergeefs tracht hij hem te verslaan: hij is voorgoed in winters licht bevroren.…

Een ontmoeting, oude liefde Die vonk in je ogen Van vergeten verlangen Toch is er dat vlammetje, onbewogen Warmte en wederzijdse liefde Dat vlammetje flikkert Als sintel van die liefde ’s Nachts lig ik wakker, onmacht Voel me alleen Herinneringen zijn verdwenen Geen arm om me heen Als verloren sterren in de nacht Het zoete licht van de dageraad…

Naar dit veld leiden de wegen die wij lijdzaam moeten gaan aan het einde wacht de zegen voor ons kommervol bestaan Heel ons leven kruist de degen met de dood als Partizaan wil mijn as tot molshoop vegen als ik voorgoed heb afgedaan Blind van woede zal ik sneven waar de liefde is vergaan Doof mijn sintels in de regen verstrooide ziel,…

Melkwitte vulva Veldman, het brandt in uw slaap Rook waait in, waait uit Bloedeigen damp, sintels Wie bewaakt uw stallen hakt het overjarig stro? Hartenzeer of zadelpijn De teugels blijven achter Geen beugel verwacht een voet die in marmer reizen moet. ------------------------------- Uit: 'Vlammend marmer', 1984.…

krulden sloegen vlammen uit het vuur dat nu ontstoken was zinnen vulden zich met warmte die roze uit het rood geopend had liefde smoorde niet maar smeulde en ontkiemde in het wakkeren van de wind vonken sloegen over joegen laaiend hete dromen door het lijf komen kreunde blijf gesmolten in emoties dreef genot als sintel…

woorden krulden sloegen vlammen uit het vuur dat nu ontstoken was zinnen vulden zich met warmte die roze uit het rood geopend had liefde smoorde niet maar smeulde en ontkiemde in het wakkeren van de wind vonken sloegen over joegen laaiend hete dromen door het lijf komen kreunde blijf gesmolten in emoties dreef genot als sintel…

In mij schemert het rood in stille sintels van extase en brand ik ineen langs het vuur der stervenden. Spiegel der aarde, waar ik vandaan kom, moeder en zoon, een oorsprong zonder einde van woest en onbegrensd verlangen. Een sublieme stilte koortst in het avondlicht waar wij eindelijk samensmelten.…

. ---------------------------------------------- uit de bundel 'Sintels' (1944)…

kratermonden die elke voorbije traan slikken ik strooi meel en poedersuiker over de deeg van jouw vel met gulzige maar trage handen kneed ik de heupen van de hinde tot een brood van zonnebloempitten een feest voor de speekselvlokken elke vingerafdruk versteent in de oven van onze zuchten als een gedeukte pop van klei op een bed van dovende sintels…

Zandpaadje bij aanvang, verhard pad bij opgroeien sintels en kiezels kunnen zich niet laten uitroeien. Mallemolen van leven wordt een draaimolen met weven in de lucht. De racebaan die bereden wordt waarvan soms de lengte te kort is, lijken vliegtuigstrepen in de lucht.…

mijn paadje heb je schoongeveegd en aangeharkt de sintels de distels stonden schandelijk hoog de dovenetels en het ruige gras dat jij met zoveel liefde en met blote handen wilde rooien door ging je met de paardebloemen met wortel en met tak geruimd het boerenwormkruid tussen alle tegels weggekuist de gulden roede op de schop genomen…

Ik mag het gevelde bos niet raken zoals de dij van een vrouw, de draken daar zijn sober en zoals het lijkt voor eeuwig ontrouw even dacht ik nog dat er hoop zou gloren een vluchtig verlichtend moment dat de liefde opnieuw werd geboren en dat ik alsnog word bemind nu gloort er slechts nog herfst in de sintel van mijn kruis en worden herinneringen…