Netgedichten

netgedicht (nr. 9.946):

de heupen van de hinde

jouw pupil is een bolle spiegel
die de vonk van de maan verraadt
haar zwarte meren en kratermonden
die elke voorbije traan slikken

ik strooi meel en poedersuiker
over de deeg van jouw vel

met gulzige maar trage handen
kneed ik de heupen van de hinde
tot een brood van zonnebloempitten
een feest voor de speekselvlokken

elke vingerafdruk versteent
in de oven van onze zuchten
als een gedeukte pop van klei
op een bed van dovende sintels