Alle inzendingen over slierende mussen

opgestoken, voortgaand in vlagen zuigt zij mij mee vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind…

Lopend langs de speeltuin waar ik met jou vaak zat jij die daar altijd cola, snoep en vieze handen kreeg En waar ik droomde dat ons leven altijd zo bleef omdat ik met jou zoveel plezier in het park had Waar jij zo klein, verbaasd keek naar de mussen Die brutaal landde op onze broodjes of onze koek En jij met je handen klappend naar ze sloeg…

Het twijgje zweeg in alle talen het moest als eerste tol betalen aan hen die de moederstammen met grof geweld moesten omhalen en terwijl het vogelengezang verstomde lag onder hem het ongeboren kleinood ongewild slachtoffer van zinloos geweld maar de weg kwam erbij besluit aldus vertwijfeld vroeg men waar blijft de mus…

Het hele huis nog dagenlang ontsteld, De bange katten nauwelijks te sussen; Door vuige taal de schenen zwaar ontveld Mijn tuin echter werd veiliger voor mussen De katten zitten binnen, ongesteld Op hun, na storm, tot rust gekeerde kussen.…

Ze zijn zeldzaam de veelkleurige vlinders dit jaar maar koolwitjes bieden mij troost en de mussen die terugggekeerd zijn heb ik tot vrienden gemaakt en dat is geloof ik de moeite wel waard…

toen de dag ontwaakte, in wat kleine mussenkelen luid en duidelijk verkondigde, dat opstaan ook een optie was vergat ik, dat mijn benen zelf niet gingen als mijn stuur zo anders dacht na de sluiers van de nacht was ochtend slechts één stapje verder maar ik bleef en luisterde hoe bulderend geluid beschreef dat wind ook zwaar de bas…

Het is een rijzen vederlicht het zijn mussen mezen op het ranke beven van de twijgen het is een wuiven weven mussen mezen op de bamboe het is een huiveren in de wind…

Kleine mussen die spelen je weet wel... tsjilpen wat hier en daar alles door elkaar... 't zijn mijn zussen die mussen ze krijgen alles voor elkaar ten minste voor 't afgelopen jaar…

Er zijn huismussen en grasmussen en allerlei ras mussen nog daartussen misschien; maar er is bij de mussen nooit onderscheid tussen maximussen en minimussen te zien. -------------------------------------------- uit: 'Eeuwig gaat voor ogenblik', 1965.…

gedrochtelijk staan wij en massaal geheven tegen de rottend-paarse hemel van verlangen hijgende nacht mijn vale handen tasten even het slierend kransen van uw blauwe haren, die, gif en scheemring, vachten hemel waren over al-ruimte, uw gelaat, ivoor ovaal, waarin uw ogen, spitse spleten, hangen: een groen signaal.…

De mussen zijn nog niet t'rug. Moet het uitzingen...…

Mussen zonder huis tjilpen naar een stukje brood op de puinhopen.…

Mussen op dakrand kwetteren het laatste nieuws broodkorstjes hiernaast…

Nu het laatste woord op muren geschreven je loopt langs vergeelde letters meeuwen krijsen mussen laten zich niet zien en luipaarden rennen op het dek de stoel gevuld met regen en de horizon grijs. Het laatste woord gesproken stilte de meeuwen mussen de stoel en het woord laat mij alleen.…

Muggen bulten van kamelen in de woestijn muizen vallen de mussen uit het gordijn…

weer gaan de mussen dood sterft landschappelijk schoon in de klauwen van de stad beschermd natuurgezicht werpt nog een laatste blik voordat de ogen worden uitgestoken eeuwenoude kavels zijn door bulldozers ontrafeld opnieuw gebreid tot vinexwijk van wol en losse draadjes maar geen gaatjes voor een nest weer zijn de mussen weggepest…

schransende mussen wat een gezellige boel rond een pot eten © Hilly Nicolay…

mussen en kauwtjes bezetten al de straten langzaam opent zich nu een dieprode klaproos van wat verder weg een doffe spechtenroffel de magische geur van akkerhoningklaver in een vlindertuin wat avondkoekoeksbloemen op een dakgootrand twee luid tjilpende mussen in een kruldistel de eerste paarse knoppen het witte scherm van honderdbladig…

twee mussen zitten als tortelduifjes in de zon, op de top van de bevroren klimop klimop met gepoedersuikerde blaadjes…

Een opwelling van rood vier jonge stokrozelaars uitbundig in bloei en twee of drie mussen uitgelaten daartussen…

Wat is het heet, want zelfs de mussen gapen, ze vliegen niet maar zitten moe op 't land; alleen de mensen hebben geen verstand en denken zelfs bij nacht nog niet aan slapen; ze klagen maar alleen over die hitte, vergeten dus ook nog van stil te zitten.…

je prachtig grijs in vele tinten zo onopvallend maar zo mooi je zwerft de hele wereld rond zo grenzeloos in vrolijkheid verstrooid je neemt wat brood van mijn terrasje je van geen kwaad bewust vrij van elk dilemma want je doet het voor de kost lief klein wezentje wat ben je mooi jou grijsheid is een trotse sluier diep vanbinnen ongekooid…

Evenals de mussen zijn de kerken het sussen van een eeuwige drang In het buitenste te vinden wat al die tijd in ons zat. De mens en al wat zij kan zijn: Ons lot…

jullie zwijgen als de mussen kwetteren nu de liefde vriendschap nodig heeft omdat tijd aan oude wonden knaagt.…

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

op hun nest de minachting genieten van de maatschappij maar zij zijn vergeten dat mussen gelukkiger en langer leven dan de koningsvogels die stressvol alles geven…

als dode mussen in de tuin de gestorven woorden onbesproken zwarte lakens waaronder het veilig schuilen is op een dag verduistert de zon de avond valt uiteen in sombere nachtgedachten en besluit ik de sterren terug te hangen in het heelal waarna de slaap ongehinderd binnensluipt…

Steeds meer mussen en mezen lijken vegetarisch te wezen. Wormen gaan dr niet meer in, en in vliegen hebben ze geen zin. Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin.…

Winterse kale takken grijze mussen zitten als kralen van een ketting bij elkaar te klitten. Verschrompelde bladeren bedekken de grond roodborstje trippelt pikkend alleenzaam in het rond.…

zonnebrillen vullen het terras daar de zon haar mooiste glimlach opzet laat de wind zich van zijn koudste kant zien hippen mussen van terras naar terras alwaar ik me laat verleiden…