Alle inzendingen over sloft

zij sloft en sloft schoon haar spoor van bed naar stoel en van stoel naar bed heen en weer de wereld om haar heen is verdwenen en komt verborgen onder stof nimmer meer…

Nu sloft hij naast haar, zwaar bevracht Langs super, markt en slager.…

het lijkt wel een zoo de duif onder tafel labrador links zwarte kat op rechts terras de gulden haan zij sloft en slentert voorbij reumatiek gebogen het kipling-aapje als eeuwige jeugd aan haar bejaarde tas…

zij komt uit een oude wereld iedere straatventer had zijn eigen zangerige roep zij schrijft verkruimelde berichten spreekt met verbrokkelde stem in het spel van het licht en de wind sloft zij door het straatje van gebroken dromen waar alles zonder samenhang verschijnt en verdwijnt met het verstrijken van de laatste zonnestralen…

vingers priegelen met een touwtje je hoofd zwaait heen en weer je sloft de zoveelste ronde wilt u een koekje meneer maar de trommel is leeg je ogen en lach zijn een schaduw van wat is geweest zacht dansen de stofjes in de reepjes middagzon je slaat naar een bromvlieg die je zelf verzon ik kus je tot een volgende keer hulpeloos…

Op zijn hoofd een hoed aan zijn hand een stok alles zoals het moet hij wandelt zachtjes hij sloft eerder wat hij is niet meer bij machte zijn voeten de een na de ander op te tillen hij mocht het graag anders zien maar hij heeft toch niets meer te willen anderen hebben over hem besloten hij moet hier weg naar zijn idee wordt hij levenslang…

klokslag acht, dag in dag uit schaduwen scheren langs elkaar schuw als zwaluwen - hij smacht herfstwind slaat haar ogen neer waait hem pardoes opzij - even kijkt ze op, laat hem zweven glimlacht bij vrieskou - hij stamelt wat hij haar almaar zeggen wil ademwolkjes vervliegen samen een regenpak sloft peinzend voort de oude route, maar…

Daar achteraan op zijn gemak slofte de koffie met cognac, en in der wolken tekening: ziedaar, daar kwam de rekening! ---------------------------------------------- uit: 'Vanaf de dag dat ik mensen zag', 2007.…

gang van het verpleeghuis blote voeten in badslippers we zaten op een bankje in die lange saaie gang greep ik zacht haar hand ogen vol van stil verdriet keken naar me maar ze zag me niet haar gebogen hoofd zwaar van ongeschreide tranen richtte zich enkel op de gesloten deur die voor haar niet open kon heel even maar want ze slofte…

Nu zorgen zand en de kust voor overpeinzing en tweestrijd zieners tussen liefde en gevoelens wanneer men sloft in mulheid op het meest onjuiste moment als voetstappen uit elkaar gaan armen niet weten van omhelzen zand in ogen waait zout van aanstormende tranen vermengen zich met de woeste zee die geen toegang geeft tot wegebben verdwijnt…

de dood sloft onzeker achter me aan draagt bloemen in zijn hand en op zijn rug een zak vol aarde zijn schred lijkt onzeker in zijn kielzog volgen de huizen waarin ik heb gewoond, geslapen, geneukt en gegeten ze lijken kleiner dan toen de voordeuren staan allen open als ik zou dromen, zou ik nu slapen, maar ' k voel een erectie in mijn…

De waardin sloft zacht versleten sloffen af tot niets van wat ze waren. Wie kracht had is weg- gegaan, op zoek naar wat hem ooit hier terug zal voeren. Hij zal er niets meer vinden dan de stilte binnen muren, de open huizen. Een schommel schuurt op de wind. Varens wuiven, grond gevonden in wat was.…

Een boze hand die kopjes wast en breekt; haar grijze ogen sluiten; herinneringen die niet buiten, maar binnen bleven levenslang; dan sloft ze even naar de gang. Haar kleine schreden zwaar belast, om dit gemis, dit trieste weten; ze schreit, geen tijd doet haar vergeten; haar hart nog zo vol droefenis om àlles wat gebroken is.…

Troosteloos slofte ik naar mijn stoel en broedde venijnig op een reactioneel gedicht.…

gevlucht voor de guerilla's via sluikse wegen door het oer sluip ik met volle koffer over een stinkend vol perron niet dat het iemand opvalt de mens is zichzelf het naast tot soldaat mij in het oog krijgt en verveeld de peuk uittrapt tergend traag sloft hij mij nader schopt tegen het oud valies 'k wil me wel veretheren geen gevoel en…

Het sloft door een verpleeghuisgang waar de dag van gisteren vandaag vergeten zal zijn. De vergeten mens vertegenwoordigt niet langer meer enige maatschappelijke waarde. Voegt niets meer toe aan de welvaart die het ook voor de aarde vergaarde. De vergeten mens leeft in een wereld die die niet meer kent.…

Soms sloft hij naar het lege hok, het lopen gaat voortdurend slechter, hij noemt de namen, onderwijl, bepeinzend hoe ze binnenkwamen. Bij volle maan is het sindsdien, dat hij de slaap niet meer kan vatten. Steeds hoort hij fladderend geruis, de dag daarna liggen er dan blauwgrijze veren rond zijn huis.…

Langzaam loopt zij door de lange gang op zoek naar een stukje verleden oogcontact wordt schuchter vermeden de kleur van de muur is meer van belang dronken wielen draaien hun eigen wals maar zij sloft volgens haar vaste patroon wanneer ze hém begroet als verloren zoon klinkt er plotseling een lach, ongekend vals abrupt begint zij te zingen…

Nu sloft hij, pover boeteling, gefolterd door herinnering — Hij heeft genoeg geleden — 0 Jezus! geef hem vrede.…

Melancholiek is 't klinken van de bellen Aan 't haam van 't paard, dat stapvoets sloft in 't zand, Het opgeschoffeld stof zweeft naar de kant En ganse zwermen vliegen vergezellen Het beest, dat scheukt en kopschudt van hun kwellen.…

De oude klokkenluider Loopt elke dag de trap op en af In de ochtend middag en in de avond Zodat hij het licht volgen kan De trap in de toren Hij sloft Naar boven Gebogen Zijn hoofd Elke dag bij het vallen van de nacht is het alsof hij de vlam dooft Het luiden van de klokken Een bekend geluid Vertrouwd Voor ieders ziel en geest Luiden…

sloft nu als een oude Job de kamer door met neergehangen kop niet strijd of pijn heeft hem gebroken maar de zachte hand van slome sleur waar niets meer valt te bevechten dan zichzelf met oud gezeur. mijn moeder, trooster, hoeder oneindige vergeefster vergeef mij dat ik in uw ogen geen klein kind meer ben gebleven.…

' ze gaan, zijn plots weer oude mannen met stok, hoogopgehouden broek en laag het kruis plaats makend voor de jonge mensen sloft ieder naar zijn eigen huis de jongelui uit school of werk alleen of met z`n twee bezetten nu de plaats ook zij zijn generaties lang reeds kinderen van de zee de toekomst lonkt en is aan hen diploma`s bijna…

Dan gaat de bel en voor de laatste maal pakt ie z'n tas en sloft uit het lokaal. Nog eenmaal werpt ie een blik in zijn domein. Maar die pijn, zal die morgen over zijn? Hij sluit de deur en plots verstart z'n blik. Zijn adem stokt, hij voelt z'n rikketik. De klok staat stil, het is nu echt de hoogste tijd.…

vannacht een python gekust Een donkerzwoele kamer, ik en nog één: een onbekende vader van een onbekend kind die zich met pikzwarte irissen dom hield en blind, die listig in het duister tastte Er hing een slapend, roodoranje licht als een ketelhete schemerzon omzwachteld ’s nachts met koele mantels in sterren of in maan vermomd Ik slofte…

U sloft ook met Uw linkerbeen, en in de blaas daar zwemt een steen. Uw lever leed door al het pimpelen, en Uw vel is fors aan 't rimpelen. Die kromme misgroei zie ik nu, dat is de blinde darm van U. Op Uw hoofdhuid bloeit de roos, en Uw kunstgebit is broos.…