Alle inzendingen over slot zeist

Wind die meedogenloos Heeft huis gehouden, Luiken los geschuurd, Hengsels hangen er maar bij; Kletterende hagel, Razende stormen teisterden Het houtwerk - Verf die allang haar eigen Kleur verloren is, Ze is door en door verschoten, En toch is wat nog rest Van ongekende schoonheid - Het leven is er zichtbaar Doorheen getrokken…

De Via Dolorosa ligt in Zeist? Of toch al eeuwen in Jerusalem. Het Palestijns gebied, het land van Sem dat onmiskenbaar naar een volk verwijst? Jerusalem of Zeist: wat kan het schelen, de lijdensweg kan men het beste delen.…

In het Bos van Zeist.…

In Uden wordt een school in brand gestoken In Venray molesteert men een moskee In Rijswijk gooit men tegels naar benee In Zeist wordt de familieëer gewroken In Groningen, je zou ze toch verdoemen, Daar, in de lente, plukken meisjes bloemen.…

Er werd tweehonderdduizend kilo goud Plus vierenhalf miljard contant als vracht In krap een maand naar Zeist overgebracht Daar is een gloednieuw 'Cashcentrum' gebouwd Dat dit in het geheim moest, valt me tegen Ik had er dolgraag iets van meegekregen…

Naar Ajax komen Koeman en Ruud Krol, De een uit Zeist, de ander van Vitesse En die club heeft dus straks weer interesse In Waalwijks oefenmeester Martin Jol. Zo draait opnieuw de trainerscarrousel Al leidt dit nooit tot beter voetbalspel.…

Een stem sprak stil vanuit het struikgewas Mij werd een blik vergund in 't jappenkamp Toen daar mijn vader deel werd van die ramp Verzwegen trauma dat ik later las Hun namen in rood marmer op een lijst Beschut door bomen rond een park in Zeist…

Ik hoor nog hoe Den Uyl ons destijds ernstig onderwijst de autoloze zondag werd verplicht we fietsten op de snelweg zo van Amersfoort naar Zeist en 's avonds weer terug met zonder licht Dat waren nog eens tijden u heeft vast nog wel 'n foto maar als ie er ooit komt wil ik een zondagloze auto…

Een slot zit meestal in de deur een hangslot is er tussenin een Slot alleen voor een koningin een slotgracht houdt geboefte buiten een slotpleidooi, om diezelfde van de gracht, buiten te hóuden.…

vol verwachting gekluisterd aan de buis zitten wij zondagavond allemaal wat is er waar van Peter zijn verhaal komen wij van een koude kermis thuis zijn het ouwe koeien uit van der Sloot of geeft Joran zich nu werkelijk bloot…

de man loopt met haar op neemt in het veen 't gebaande pad en houdt het voor haar open pas later ziet hij dan de spiegeling in 't stille water van de afgeknotte kale bomen waar zelfs de kraaien zelden komen zij hoort hun roep er was veel liefde onderweg zegt zij, vooral van hem die zich verliezen kon en niet eens groots of zeer meeslepend…

die laatste keer kwam er geen einde aan toen heeft mijn lichaam beslist dat het genoeg was alles achter slot en grendel... sindsdien ben ik iedere minuut van de dag hopeloos op zoek naar de sleutel ik vrees dat hij verloren is...…

Bij behoedzame toenadering zet je jezelf op slot waarom ben je zo bevreesd dat je zo angstig alle poorten sluit? Op de patio groeien prachtige bloemen kijk, hoe zij zich langzaam richten naar jouw innerlijke zon bloesem voor bloesem ontvouwt zich…

het duurde zolang zoiets duurt langer dan een ogenblik, korter dan een eeuwigheid gevangen tussen binnentijd en buitentijd met een vaste periode tussen aankomst en vertrek zo bevroren als ijs, zo hard als graniet geen speld tussen te krijgen ‘ergens moet je een grens trekken’ daar stonden we dan de telefoon thuis laten liggen de sleutel…

bekend dat bobo’s kunnen brallen al zijn de blazers en de haren grijs van educatie is dit geen bewijs de voetbalwereld heeft zijn eigen ballen omhooggekropen of omhooggevallen met zwakke knieën, maar een hart van ijs voor adders is het gras een paradijs en niet alleen in zeeën leven kwallen bestrijd hun spelbederf tot elke prijs is er in Zeist…

Hein zeist steeds de mooiste bloemen zichtbaar in het gras hij reikt soms dieper oogst dan onkruid dat te veel aan het woekeren was ik kom niet in bladen haal geen krant en helemaal nooit het journaal maar ik droog mijn mooiste bloemen bundel ze nu allemaal die boeket ik gratis bied u thans de kleuren aan voor zij gaan…

een zucht trekt door de tijd en ik vergeet doe toch alsof mijn stem wordt trager zwaarder of misschien juist ijler vreemd knikt het tweeduister mijn mond naar zinnen omlaag waar mijn angst woorden zeist verder voorbij het weigerend zelfbedrog en mijn verminkte zielenbeeld ik vergeet doe alsof ik vergeet net…

Het keert de woorden, egt het veld, en zeist de metaforen van het land: in het strelen zal haar omvang stralen. Het weigert u haar verder te beschrijven. Van witte stilte is haar echt gelaat, gouden luister is haar uitgesproken staat. Het wil haar met geen woorden nog bevuilen.…

De dag waarop ik elk jaar denk aan je geboorte, Godsgeschenk. Je bestaat, ademt, leeft, straalt, lacht, ontvangt en geeft, je groet, omhelst, kust en wordt gekend, kind wat ben ik blij dat jij geboren bent!…

Geen bel ontsnapt zijn keurslijf; het wak geslagen door een steen groeit dicht: hij ligt te hopen op een bui die hem zijn huid afstroopt. ---------------------------------- uit: 'Het keurslijf', 1974.…

Vanaf nu is het echt over, ik ga hieraan kapot Ik twijfel niet hierover, mijn hart gaat nu op slot. Te vaak gekwetst, te vaak ook pijn, heb ik het soms iets gemist? Liefde hoort toch mooi te zijn, maar het lot heeft nu beslist. Ik gaf de liefde nog een kans, de laatste wat mij betrof.…

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

Rustig bij een sloot klimt een kikker aan de kant. Een reiger kijkt toe.…

Aan het slot van de stilte zal ik omkijken. Ik zal verplicht zijn toe te geven: ‘Niets was groter.’ Ik verdwijn.…

we leggen een plank over de sloot een van ons neemt voorzichtig als eerste de hindernis 'de overkant als bevestiging van dat het haalbaar is' mijn uitgestoken hand reikt naar de volgende kom maar zeg ik... het donkere water blijft vooralsnog rimpelloos…

Er zit een poortje in mijn hart Het zal nooit open gaan Op slot, vergrendeld en daarachter, Alles zelf doorstaan. Maar niemand zal dat weten Ik ga het nooit vertellen Want wat erachter schuilt, zal toch niet meer herstellen.…

dronken stappen knarsen het grind door een tuin zonder bloemen adem stokt van de dreun van een hand aan de klink de deur gaat open de rest op slot…

Er ligt een sloot van nat en vies waardoor ik op mijn knieen ben gekropen. Een zurig dek van bladeren, dat bijtend tegen armen rust en met slijm en schimmel mijn wangen streelt tot ieders ongenoegen. Kreukels in mijn dekens. Zweetplekken precies daar waar ooit een vrouwenlichaam heeft gelegen.…

Slot, uit steen en rotsblok opgetrokken, verborgen achter water en weg, vandaag zomaar weer op slot gezet. Oude stenen onder een nieuw dak gemetseld, zuilen als pilaren in de hal geplaatst. Spiegels die de tijd weerkaatsen als echo in een slapende stad. Verdwaald tussen haar muren.…

ik zei: ‘hier blijven slapen lijkt mij geen goed idee jouw fiets kan niet op slot straks nemen ze hem mee.’…