Alle inzendingen over spierwit

zijn het je handen of je penseel die mij tussen de bomen langs verzonken huizen in de sneeuw doen verlangen naar de stilte van het licht of is het de rust van je gezicht die mij spierwit in je blik verstrikt…

troepen sneeuwganzen kruisen spierwitte wolken versmeltend tot een…

Jezus ging op Tabor verschijnen en ze zagen Hem plots verdwijnen Zijn gezicht spierwit vroeg men: wat is dit? deed Hij die truc met wolkgordijnen?…

Het is toch zo gekomen dat ik hier nu zit met een spierwit gezicht, mijn ledematen beven. Zo vervreemdend als het is, zo mooi het zou kunnen zijn. Als ik maar wist hoe ik mezelf zou kunnen zijn.…

Een staalblauwe lucht met een spierwitte wolk en een felgele zon daarnaast, wat zich afsteekt tegen een grasgroene vlakte met knaloranje bloemen, terwijl jij staat te kijken, met je voeten in een poepbruine, oerhollandse, koeievlaai. Dat is mooi!…

Dichten is zoiets je moet het graag doen zei ik liefde is een must geen woorden teveel niet dat ik de letters tel de lettergrepen Amberkleurig haar armen haar schouders ontbloot spierwit het klavier ze speelde Rachmaninov weemoed overviel me schier…

deinende zwanen halzen neigen synchroon met het golvende water schuin voor de wind oranje met zwart in spierwit verpakt het statig bewegen contrasteert met een woeste felheid van leven die uitersten maken de mensen bang zij horen niet graag hun zwanenzang…

nog wel het een en ander bj te leren want terughoudendheid is jezelf wegcijferen jouw woorden zijn er eerst en dan pas kom jij aan bod dan kun je zingend de kerk of zaal uitlopen met een melodie die rechtstreeks als absolutie uit de hemel van de biechtstoel komt na met een lach en het heilige kruis weg gezonden te zijn met een weer spierwitte…

voor Gerrit Kouwenaar zoveel grijzer dan het wit is een streep ontdekken op een spierwitte muur was het moedwil of een ongeluk wellicht voor de dichter blijft het gissen en er is niemand die de waarheid kent de streep bleef grijzer dan al het wit en vooralsnog de oorzaak onbekend Lejo…

Slijmerig modder Afgebroken zwakke tak Gifruikende sloot Bruine bladerdrap Vies vuil grijze Tegel Zwart moordend asfalt Verloren geliefden Huilende zielen Verdwijn Maagdelijk wit Onder Grote vlokken Spierwit verdwenen.…

Zomaar gegaan, naar het verre land, terwijl `t dichtbije jou nodig had Zo erg, had ik nooit gedacht dat ik `t zou vinden Alles kwijtgeraakt, die mond, waarachter een mooie glimlach en gave , spierwitte tanden zich verscholen…

wit van trots te paard of hangend aan de rots blaak je van pracht spierwit van gebalde kracht ik heb je weergaloos in steegjes en op pleintjes openhartig en oprecht ontdekt je oude kern ijzersterk gesmeed keihard geplaveid krijtwit gekneed op een pleintje tasten mijn handen verliefd naar de milde stilte van de wind.…

ik verliet dit harde land verzengd gebrandmerkt in zijn zand gestaald beton spierwit belegerd door de zon maar groen is de olijf gelaten is zijn hout een schat van goud de oliekruik is vol de smaak van koffie ging aan thee met bergamot verloren binnenkort kom ik weer mijn dauw liet ik heimelijk tussen je lakens.…

je sneed door het water kliefde de golven vol lieve lust patrijspoorten open de zon was geen sloper roodkoper heeft je gekust bruinde met vrienden op het spierwitte dek feestte de avond niets was te gek maar in rustiger tij kwam je altijd bij mij benieuwd naar mijn dromen ik vertel je geen sprookjes maar realiteit en godzijdank…

Een paar keer per week maar hoofdzakelijk met de feestdagen op het spierwit damast tafellaken ieder en prachtig gevouwen servet met ouderwets tafelzilver vork en mes voor hen is het een soort van uitbundig fenominaal dineren voor twee het voorgerecht is uitermate het hoofdgerecht een grote klap het dessert een zoet likeurtje zij…

zalige doorbraak die zij zo bliefde in het hemelrijk kunnen versmelten haar dagdromen van brandende fakkels het grootste streelfeest van de aanraking haar zoete doorgang van vervolmaking haar sterren plukken zonder obstakels de wending in zijn ogen die vragen zijn kussen welke niet zijn te blussen openstaan voor haar lustige dagen spierwitte…

eerlijk gezegd heb ik nog nooit een mens gezien van wie de huid gitzwart is en eerlijk gezegd het tegenovergestelde ook nooit iemand van wie de huid spierwit is ik heb echt alleen mensen gezien in allerlei gradaties van natuurlijk bruin bruinverbrand soms in de zomer eigenlijk zijn alle mensen dus gewoon bruin voor velen is dit vervelend…

Soms schilder jij mijn kwetsbaarheid op een spierwit doek van verlangen in sombere kleuren vol verwachting ergens tussen angst en hoop gevangen Soms teken jij mijn onzekerheid in een schrift met wazige lijnen een schets van zichtbare twijfels die nooit meer zullen verdwijnen En soms, heel soms sluit jij jouw ogen dan omlijn jij mij in…

Je bent lief sprak hij onbewogen Maar ik heb alles nog eens overwogen Als jij zo door gaat met mij te behagen Is dat automatisch om moeilijkheden vragen Altijd ongevraagd het bad vol laten lopen Kleding ondergoed naar jouw keuze kopen Altijd die gestreken overhemden spierwit Begrijp je niet dat er ook een eigen ik in mij zit Dus laat mij…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…

't Haagse stadhuis is spierwit en niet grijs hoog en strak genaamd het IJspaleis Buiten spuiten fonteinen zomaar uit het niets liep Hulshoff's kelder onder geinig toch zoiets De Haagse tramtunnel ook 'n verhaal op zich duurde zeven lange jaren voordat dat zwembad was gedicht Ook hebben wij nou tieten tieten van Den Haag belemmeren…

Ten spijt de slappe bal en weersinvloeden, op zoek naar masculiene concurrentie, verving Kee Twente voor de residentie om tegen heren kunde te vergoeden Niet dat ze op een paard heeft moeten wedden, met sexy sokken, spierwit shirt en rokkie werd Kea kampioen in golf en hockey, in tennis wist ze zich ook ‘best te redden’ Een understatement…

vleermuisvleugelkwast In tweedekker die kerosine slurpt Zet hij miss Amy Whitehouse op en dan Na vierentwintig uren in haar graf Van groen en stikkedonker ziet hij vaal Een slaapverwekkend maneschijnsel gloren Vastgebonden, los en vrijgezonden Broeierig in schommelende schuiten De kapucijner mantels en kazuifels Volumineuze haardracht in spierwit…

Zijn ontzielde kopje hing slap onderwater en een spierwitte zwaan zwom trots langs zijn levenloze lichaam. Zeer misplaatst. Ik heb stiekem heel snel een kruis geslagen.…

het diepe blauw daalt versteend en wordt zwart als de nacht lacht in een spierwitte melkweg waar miljarden fakkels helder schitteren omlijnd met figuren van vroegere tijden kleurrijk verschuilen objecten zich als onvoltooide schilderwerken ze wiegen in blauwe sluiers naast verstoten materie van wat ooit was de tijdgolf van het verleden…

Het resultaat, dat mag er zijn, een spierwit liefdes-ei. Maar wat moet ik haar straks zeggen, als ons kuiken blijkt een huisduif of een postmus! Probeer dat eens uit te leggen, aan een ieder die straks ziet, wat ons lief donsje wel heeft, en een zwaanmus-kuiken niet. Of omgekeerd! Meneer Uil, u bent zo geleerd ...…

Tierelierend heen en weer zwierend daze adem dampend in mijn eigen kooknat gaar gestoomd teeltvlees bitterzoute spierwitte olifantenscrotums brandrood mierstekend vilvulvavel. Spottend plaslood looit boombasten eczeemblaren trekken als olievlekken in gordijndekens sussend spitsporren.…

lamskoteletten, worst en zware theorieën worden gedraaid onder de grill van de zon mannen met buiken en spierwitte knieën kruisen hun pilsjes boven de rokende ton iets verderop zwaaien zwierige molens hun sla en hun rokken over het grasveld en brengt men elkaar en het water tot kokens waarna men de verschrokken tomaten ontvelt de kolen en…

Grootmoe, 'k heb zo leuk gedroomd Van een spierwit bokje; 't Stond getuigd en opgetoomd In ons kolenhokje. Ook een wagentje voor twee Stond er zo bezijden. Vindt U 't ook niet heerlijk hé, Met een bok te rijden? o Ja, Grootmoe, weet U 't nog? Net nog zeven weken Dan ben 'k jarig; U hebt toch Al 'ris rond gekeken?…

Alles samengevat in dat ene moment afgevoerd in een spierwit hemd: chaotisch denkende gekte.…