Alle inzendingen over staart weide

Rimpelloos staart het Lange brede water langs Grazige weide…

In de weiden grazen de vreedzame dieren; de reigers zeilen over blinkende meren, de roerdompen staan bij een donkere plas; en in de uiterwaarden galopperen de paarden met golvende staarten over golvend gras. ----------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten'…

Hij dwaalde door de weiden Liep in zeven sloten tegelijk Haalde er oude koeien uit Waar niemand op zat te wachten De boeren zwegen en Schudden hun verweerde koppen Het vee zweeg ook En zwaaide met zijn staart.…

Hij staart in de verte, zonder werkelijk te zien zoals, een schim zonder enig gevoel.…

dat is wat ik me afvraag nee ik ben niet altijd blij omdat ik alles zo alleen draag” Wie wijst mij de route naar zelfstandigheid waarom moet ik boeten voor mijn eigen identiteit Ze staart naar buiten naar de hevige wind de regen tikt tegen de ruiten de sterrennacht begint…

Dichtbij een weide. Niks aan de hand. Toch wappert er onrust. Hij stapt naar de rand... Jij denkt: onheilspellend. Hij staart naar zijn land: een eerlijk silhouet. Een teken van verzet! Dan klinken er schoten. Een siddering..., een akelige jank - Oudzeer neemt een keer wraak.…

Waarom is de weide zo schoon? Omdat zich de zon op de weide Gebouwd heeft tot tijloze woon Zijn tenten uit blauwgroene zijde.…

Klaprozenweide weer een bloedrood bespikkeld oud - oorlogslagveld…

Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart. Trappen langs de grazige weiden Tot er niets meer is dat stremt Zie hem daar die bocht aansnijden, de man die voor geen onheil remt.…

Altijd wel een, namens de weide, die je begroet. Tweeponder tong die je hand likt. Een walm uit de bek recht uit de lebmaag. Strontvliegen en dazen met geen staart weg te slaan.…

Gefietst naar Holysloot, om in de wei het kussentje te zien vol bloemen, dat Joke geborduurd heeft. Wilde eindelijk wel eens weten waar we de hele winter op hadden gezeten. Het klopte aardig, alleen nooit zoveel verschillende bijeen. Dat is nu juist de kunst ervan. ------------------------------------ uit: 'Gedichten 1969-1986', 1988.…

Hier mag je grazen het sappig gras voor m´n voeten Het hek de weidepalen waarlangs prikkelend draad Het is als een brede straat voor het grazend vee Schapen, koeien paarden, geiten om het even Hier buigen ze naar moeder aarde Overtuigd van de waarde de kop te buigen Als ware het omwille van louter lijfsbehoud.…

De toren slaat het middaguur, het vee loeit klagend mee, libellen dansen op de maat, het koren wuift ze na, de boer op 't veld scherpt vakbekwaam de zeis, 't is warm, met de zakdoek, rood, wist hij het zweet dat parelend op zijn voorhoofd zweeft, dan rust hij even op de steel, staart turend over 't weidse land en weet, dat hij geen…

Grazend in een groene weide Tegen een lange bergkam op Sta ik als koe te moe-en Met twee hoorns op m'n kop De staart tussen de benen Slaat de vliegen van m'n rug Schrik op van een fietser Maar keer ras weer terug Want daar bij het prikkelhek Wacht het groenste gras op mij Dat sprietspul aan m'n eigen kant Loop ik enorm snel…

Ik heb de duivel zijn staart ontnomen hij weet zich geen raad Weet niet wat hem is overkomen en kijkt verdwaast rond Ze kijken nu naar zijn blote kont maar laten we eerlijk zijn Ik lach me een deuk als een duivel is uitgepraat…

Verliefd op het leven Op het kindje dat lacht Op de mus in de bomen Op een ster in de nacht Verliefd op de wolken Op de regen en wind Op de mooiste verhalen En de schelp die ik vind Verliefd op de vlinder Op de tulp en de roos Op de geur van de weide De muziek uit een doos Op trouwe hondenogen Een kwispelende staart…

Van de frisse ochtendgeur vervuld, paarden schrapen hun hoeven van ongeduld, loop ik langs de bedauwde weide, ik breng het voer, ’t is voor hun beide. Ze duwen ongeduldig met hun mond, zwiepen met hun staart vliegen van hun kont, en hinniken, misschien als dank, ik ruik de paardenmest met warme stank.…

Er groeit een dorp bij een kerk dicht bij jouw hart staan koeien in de weide je staart verlegen naar een veranderd landschap op het natte tekenveld iets goed observeren naar onbevangen waarheid is belangrijk, zeg je en niemand spreekt jouw oude potlood tegen in de groene boezem van de vergeten stad het grijze potlood heeft…

Met de schoffel in de hand, lijk ik tegen die snoeiwijze niet te zijn bestand op de scherpe snede van het seizoen toen ze mij verliet, verwijzing naar het niemandsland kon mij niet boeien, heimtuin werd weide want daar lopen zwartgevlekte koeien....…

Door de groene drassige weiden, glijd je daverend vooruit. Met een buik vol lentevlinders, en je hoofd tegen de ruit. Er groeien gele paardenbloemen, en druiven voor de zoete wijn. Vliegen die onrustig zoemen, in een veel te volle dichte trein.…

De weidse stilte delen wij in kleine stukjes stilte boven de weilanden en in de broze stad overal gedeelde stilte.…

Wie kent het beekje van de weiden, Waar bloemen wenken teer en bont? Mijn liefje en ik, we plukten beiden Der bloemen puik in d’avondstond. Doch geen der bloempjes in de weiden, Hoe rijk van kleur, hoe zoet van geur, Hoe lieflijk wenkend zij ons vleiden, Kreeg boven de andere onze keur.…

Hij brak de eerste dag zijn sleutelbeen, maar toch klom hij meteen weer op zijn fiets. En in de laatste bergrit deed hij iets dat volgens kenners schier onmoog’lijk scheen. Hij werd vanuit de verte nagestaard Door iemand die zich ook niet had gespaard.…

Een Ruiter is een mens te paard, Omtrent drie voet hoger dan een mens op aard, En die zich somtijds vasthoudt aan de manen en somtijds aan de staart.…

achteraan veel staart schitterend in het midden vooraan veel geschreeuw…

Witte vacht, schitterend zacht asociaal zoals hij is, spinnen kent hij niet krabben met vernietigende kracht Volledig behaard, vernietigende staart empathie is hem onbekend, liefde zijn manier andere “vrienden” brengt hij van de kaart snorharen trillen, poezen villen agressief is zijn karakter, vals om de hoek een ander zoals hem zouden…

de poes vangt een staart slaat haar klauw erin en merkt hè dit is mijn ding…

Maart roert hevig z'n staart dat moet dan wel de staart van een hond zijn in dit nieuwe jaar 2018 als je tenminste de Chinezen wilt geloven…

hier kun je de ogen laten weiden buitengaats…

Hij hinnikt als een maliepaard, En als het sneeuwt heeft hij een staart. Wanneer die staart zijn kop zou zijn, Was hij precies een spieringzwijn. En als hij zeven staarten had, Een kossosale kolbakrat.…