Alle inzendingen over stierf

Ik heb nog heel lang aan je bed gestaan je rimpelige wangen nog één keer gekust je was bezig aan je laatste reis en helemaal op, totaal uitgeblust. Je kon in het verpleeghuis niet wennen en het alleen zijn kon je niet aan je had nog één grote wens, en dat was om naar vader te gaan. En ook al was je dement je teerde op je herinneringen…

en stierf ze weer wat...…

kwam - voor jou te laat je stierf door wrede rassenhaat 6…

achterna dwars door het hart van duisternis verdwaalde gazelle van het niet kunnen verwoorden schaduwenen, wildernis en waan, flarden van eens al gedroomde dromen zij rende mij achterna dwars door de duisternis van het hart verdwaalde gazelle herinnering aan jouw gezicht en handen dat samen met het licht en vertrapte ochtend in mijn armen stierf…

Ik weet het nog als de dag van vandaag, Dat u, mama naast mij zat, ook al lag mijn moed zo laag, toen u voor mij bad. Toen op een dag ging het heel slecht, ik dacht dit is het einde, maar haar ogen gingen open, en keken in de mijne. Mijn liefde werd steeds sterker, En mijn angst werd groter, Toen op een dag het vonnis kwam, Ze is verlost…

Vandaag is alles anders. Het is een vreemd gevoel. Alsof er telkens tranen komen en wist ik maar waarom. Ik woon hier bij bejaarden, omdat ik er zelf één ben. Er is er eentje heel erg ziek, één die ik heel goed ken. O, eigenlijk weet ik wel waarom. De dood heerst immers nog als koning. Ze volgt de weg van al het aardse, de weg naar haar…

het muisje is dood hij stierf in de val door hongersnood…

er was ooit een stad zij stierf in het verlangen vereeuwigd te zijn…

Alles is zo nietig, waar het voorheen groot was, alles is ineens zo klein, waar het voorheen volgroeid was, alles lijkt ineens zo niet ter zake doende, waar het voorheen ontzettend belangrijk was, alles lijkt ineens zo niks, terwijl het gisteren alles was! Alles is anders, alles is onbelangrijk, niet ter zake doende, miniem…

zonder zich te storen aan een wereld die vechtend verkloot blies hij de laatste adem uit en stierf de hongerdood zonder zich te storen aan een wereld zonder brood blies hij de laatste adem uit en stierf de heldendood maar de tranen in hun ogen, uitingen van angst of pijn, glinsterend verdampend op hun wang, zouden dezelfde kunnen zijn…

Een oude grijsaard bekeek de wereld lachend maar stierf van verdriet…

* ik herken die mens in jouw lach zij stierf eerder dan ik zag **…

hij was in eenzaamheid geboren ongewild en onbemind zo stierf hij ook met een zucht van verlichting…

het was najaar toen hij stierf en haar achterliet ze treurde de tijd voorbij zorgzaam getroost door wie haar liefhad ze ruimden zijn verdorde blad de kleuren verpulverend tot herinnering en ze wachtten op de warmte van de eerste zonnestralen en haar lach maar ze miste het voorjaar en zijn eens zo statige stam waar ze altijd tegen…

Jarenlang zijn wij al vriendinnen Je bent zo'n bijzonder warm mens Je raakt me vaak diep van binnen Deze vriendschap is zó intens Je bent mijn soulmate, al die tijd We begrijpen zonder uit te leggen Nu raak ik je aan een ziekte kwijt Ik ben verstomd, weet niets te zeggen Mijn armen sla ik om je frele lijf Het afscheid komt steeds dichterbij…

Ik zou de liefde mooier vinden als jij hier nog zou zijn m'n liefde stierf niet na jouw dood iedere dag voel ik nog de pijn Ik voel alleen nog de stilte van het intenste verdriet toen jouw hand koud werd en mij op dat moment verliet Ik hou van jou, niet van 'n ander en dat zal ook niet snel gebeuren niemand kan dat wat jij wel kon, jij…

Wees maar niet bang, m’n lieve kind wees maar niet bang het is de wind... Het is de wind die fluistert naar de bomen dat jij, m’n lieve, lieve kind mag gaan zo als je bent gekomen Het is de wind die, ademloos, jou zachtjes weg zal dragen, dus laat maar los, m’n lieve kind en adem, met de wind... de wind die met jou,…

[Senryu] De koekoeksklok sprak, aan het eind van zijn Latijn, 'Hora est' – en stierf.…

ingeslapen in jouw slaap stierf onze droom een zachte dood…

1992: zeer kort verblijf in Lochem. Fietsen door de Achterhoek. Misschien wel langs de boerderij van A.L. Snijders, me toen totaal onbekend. Vorig weekend las ik in De Standaard der Letteren, wat gisterochtend zijn laatste zkv bleek te zullen zijn. 'Verdrongen verleden' was de titel. In zijn stukje een opsteltitel van 56 jaar geleden…

Ik stierf en er was niet ver van mij het hart, waaraan ik in volle geest, de laatste kus had willen geven, geboorte van de dood, verlangend naar die laatste stoot, die mij de vrijheid bood.…

De dag dat jij stierf in de handen van God. Hielp de reddende engel jou door de poort. De dag dat jij stierf in de handen van mij. Was mijn gevoel met emoties gehoord. Uitgesproken woorden voor jou geschreven. Leven beschermd dierbaar voort in een cocon. Beschermd kan ik deze met jou blijven delen.…

toen hoorde zij en viel in twee uiteen de een liep weg en stierf daar woei de wind doorheen de ander bleef met opwindmechaniek danste als ze dansen moest lachte, liep leefde, sliep nu vele jaren later zoekt zij naar haar, die stierf maar vindt haar niet want langzaam is zij teruggekomen zwerft bloedeloos, ergens rond haar hart wachtend…

die stierf in volkomen eenzaamheid hij had hier tussen kunnen staan…

En stierf ik op jouw lippen..…

even stil bij dit gemis Vanmiddag stierf mijn kat Zes levens resten haar…

Toen ik besloot niet meer na te denken Werd ik overladen door mijn gedachten Alleen zijnde braakte ik jouw venijn Leeggelopen rolde ik mij op En mijn liefde stierf…

Het moment waarop jij stierf, Toen brak mijn hart in twee, Een helft gevuld met pijn, De andere helft stierf mee. Ik lig vaak wakker 's nachts En denk dan vol verlangen Aan toen jij er nog was Met tranen nat op mijn wangen.…

het heden is verleden nieuwe woorden bleken slotakkoorden ik stierf in schoonheid het verbleekte toen de pijn zich losweekte ik werd wakker en zag dat het vandaag was…

Opnieuw is er een dichter doodgegaan zo rauw zo grof, zo ongesensureerd, zijn werk zal tenminste blijven bestaan hij stierf, zoals hij wilde: niet verkeerd.…