Alle inzendingen over stilte-taal

Als stilte de taal der mensen was, slechts gebaren en signalen, geen enkel geluid. Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord.…

Hoe de taal nu is verworden tot een daad van stil verzet een onuitsprekelijk verlangen, een bedroevend stil maar groots gebed.…

Soms is stilte taal vertaalbaar in de stilte stilte een verhaal innerlijk uitgelegd vertelt dat stilte tussen mensen in stilte eigenlijk alles zegt…

Geen trots of taal is ooit zo moedig als de taal van de stilte Ver voorbij het laatste bergje lopen de moegetergden krom voorovergebogen en vullen de velden met zouterige tranen. Theo Wuestenbergs…

verlangen laait op het boetseert beelden van taal door de stilte heen ik kneed de woorden al heb ik niets te zeggen door de stilte heen…

De taal wordt doodgezwegen. Stilte zegeviert.…

stilte wordt voelbaar wanneer mensen in alle talen gaan zwijgen…

In de stilte in herinneringen in woorden in die andere taal. Bij mij om me te beschermen dicht tegen je aan en ik na al die tijd toch huil.…

Geschreven taal verrijkt Het gesproken woord heeft macht Maar stilte spreekt met kracht…

De stilte. Wat is ze? Een bestraffing, Voor diegenen, Die te luid praten? Een weldaad, Voor diegenen, Die het zoeken? Of de taal, Die ons vertelt, Wat we missen?…

de spin weeft zijn web het web logt wereld wijd wijdt in tot globe taal taalt niet naar stilte…

Zwijgen in alle talen(Taalgrens voorbij) Taal zonder een grens Is een illusoire wens Wie in alle talen zwijgt Zodat de stilte zich aaneenrijgt Zegt alles en niets Neem stilzwijgend de fiets Trap over alle grenzen heen Kijk uit voor een losliggende steen Mocht je toch ten val komen Geef dan toe aan je dromen Blijf zwijgen in alle talen…

De dichter kent geen geheimen waarover hij iets weet te zeggen dat niet een woordspeling is, het tijdverdrijf van zijn regels Hij kiest uit een taal vol tekens de tekens die stilte verbreiden: zijn woord, uit stilte genomen, keert tot de stilte terug.…

stilte spitst de oren woorden eenvoudig als gras zinnen die de zon bewegen tekens een waterdichte regenjas taal draagt poëzie op handen naar de onbegrensde ruimte van de ziel stilte spitst de oren…

Hoor de stilte, zo stil het ritselen van de bladeren de wind die zachtjes spreekt in een taal die je enkel voelt de grond weet wat ik bedoel als ik erop val, en mij geen raad weet met de stilte, zo stil die niemand hoort omgeven met een stilte een echo, die telkens terug komt en enkel de stilte kent, geef mij gehoor, stilte, zo stil, zo stil…

Ze woont in stilte, ze schrijft haar taal, voor mij, in een onvoltooide verhaal. Hoe is het wonen in die stilte, vroeg ik haar?…

woorden kunnen iemand kwetsen zwijgen is de juiste taal het zal tenminste niemand schaden en het scheelt een boel kabaal als u toch iets moet vertellen zoek dan uw heil in het gebaar misschien dat gij begrip zult vinden raakt u wellicht de juiste snaar wanneer u het echt niet kunt laten de aandrang voelt om weer te praten weeg dan uw woorden…

het moreel geweten zonder taal in zinnen die na de punt met hoofdletters beginnen…

het was niet de taal van de winter ijzig in het wonen het was ook niet het wachten van het blinde kind dat minder weende in de stilte het was de geur van afscheid toen je me neerschreef in de dag van morgen…

Dwaas om te verlangen Naar jouw kus Dwaas om te jagen Naar jouw beeld Maar het hart hongert Naar een handvol Zachte woorden troostend Uitgestrooid over de stilte Je kijkt me na Maar zwijgt in alle talen En nog dwazer dan dwaas Groeit de stilte groter…

Verzwijgt de mist de taal der handen tot elk gebaar verzwelgt in het dichten van half geloken ogen wordt zelfs het horen niet meer gehoord waar klanken nooit de juiste hoogte bereiken luister en ontvang woorden in nevel, versta de stilte en voel verborgen taal…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Je mist de nadruk op haar verzwegen woorden in alle talen Je wacht punten af die vraag tot stelling maken Je vangt accenten in de stilte van haar waarheid…

jouw ogen kijken langs mij heen je spreekt een vreemde taal. ik verscheur de stilte. vanmorgen... vanmorgen ging jij met mijn dromen aan de haal.…

nu stopt de stilte in een zachte snik waarmee ik gekleurde woorden in een regel schik om te stollen in bezongen tijd die de zwoele klank uit taal bevrijd…

Als woorden te vaak gezegd zijn zal zwijgen de juiste toon raken laat stilte spreken tot onze harten weer dezelfde taal verstaan.…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

Taal heeft iets van stilte de rillingen gaan over je lijf van kilte uit het woordenboek springen zinloos de woorden. Pas als de schrijver er mee aan de slag gaat worden volle zinnen geschreven. Plots wordt taal dan leven. Het is aan de dichter een tweede laag aan de zinnen te geven.…

Je lag je sliep tussen de stilte van je haren: je gezicht mooi, je neusje als ooit je lijf als ook. ik keek naar je: hoe weinig woorden zijn er nodig als de taal de liefde doet…