Alle inzendingen over t(huis)

In 't huis van Smart, waar ik belandde Bij 't jammerlijkste dansjolijt, Zag 'k Zorg en Ouderdom en Spijt Dansen of zij 't van buiten kenden. De Tamboerijn, bij naam Ellende, Gaf, hoog bevel, de stok respijt In 't huis van Smart, waar ik belandde Bij 't jammerlijkste dansjolijt.…

T huis bloeit U it I ets N iet veel.…

Zijn moeder Beatrix haalde hem in huis Huis ten Bosch voor de zomer Zijn vader Claus onthaalt hem thuis in 't Huis des Heren voor de eeuwigheid (s)amen!…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

Zelf ben ik in-en om 't huis gebleven Wat dingetjes geschreven, beetje zon Terwijl u ,denk ik, niet parkeren kon En vaak uw middelvinger hebt geheven Toch ben ik wel benieuwd, dus zeg 't maar Hoe was 't, op de Meubelboulevard ?…

Ochot moederke voor jouw speciale zorgen, altijd een effort mijn (t)huis bezij het uwe onschendbare mantelbrug © Gedicht & tekening van Guido De Pelsmaeker…

zuchtte 't huis, 't huis, en al die knielden mede, in godvruchtig stemgedruis. Uit de diepten roepe ik, Heere, hoor, ik bidde u, naar mijn stem! wil uwe oor te mijwaart keren, die om bijstand biddend bem! Sloeg gij al mijn zonden gade, Heer, wie 'n zou niet ondergaan?…

zuchtte 't huis, 't huis, en al die knielden mede, in godvruchtig stemgedruis. Uit de diepten roepe ik, Heere, hoor, ik bidde u, naar mijn stem! wil uwe oor te mijwaart keren, die om bijstand biddend bem! Sloeg gij al mijn zonden gade, Heer, wie 'n zou niet ondergaan?…

leidde bij de hand Naar 't huis waar 'k licht en wijn en rozen vond En vlammengloed van grooten zielebrand.…

Turend meisje met je azuren ogen, 't Blonde haar doorwoeld van zomerwind, 'k Zoek je alom — Waar ben je heengetogen? 'k Dool, vervreemd, door 't stratenlabyrint. Wáár bleef 't huis — heeft de aarde 't ingezogen? — 't Huis van jeugd, waar 'k was dat dromenkind?…

Zoals een vroom man in een heidens land Zich toont op plein en beurs in landsgewaad, En stalt zijn waar voor 't huis en dingt en praat Aldoor, om werelds goud, met vreemd' en klant; Maar sluit dán 't huis met luiken en hij brandt Zijn zilvren lamp met olie en 't gelaat Wordt bleek bij 't geel brevier, dat openslaat Met donk're…

Herfst ruist met wind rond 't ouderlijk huis Voorgoed ga ik 't huis verlaten Zal geen enk'le muis meer betrappen Van geen geluid -als 'r voetstap vertrouwd- meer weten En grappen... ze zullen geen echo meer vinden Verstomd de meezang met 'r draagbare radio Rond 't ouderlijk huis loopt wat verweesd 'n oud kind.…

Het huis dat hij verliet maakt plaats voor ’t huis van Hem die Zijn beloften in hem waar gaat maken. Bij Genesis 28 : 10-18…

De kinderen zijn 't huis uit, we zijn dus alleen, met alleen de kleinkinderen af en toe om ons heen. 't Was even wennen in 't begin toen de eerste de deur uitging. En nu, nu weten we niet beter meer, we zien ze om beurten een enkele keer, ze hebben 't druk en leiden hun eigen leven Maar waar zijn die kleintjes toch gebleven?…

Als ik naar ‘t huis in Marken ga en langs de dijk het laatste stuk insla weet ik mijn kleinkind aan de einder Dan zie ik golven klotsen of glimt een vlakke waterlijn drijven er donkere wolken of heerst een strakke lucht Dan kan het regenen of schijnt volop de zon; stormt het of slaakt de wind geen zucht Als ik naar Rotterdam toe ga mij langs…

Toen hoorde ik nog voor we ’t huis naar binnen gingen haar pril maar o zo zuiver zingen en mijn gedachten gingen naar de zoete zin der dingen tussen twee bevallingen van hun eigen borelingen.…

Eerst volop lof, maar allengs meer kritiek, En op den duur weet men je (t)huis te vinden. Vraag Sigrid Kaag maar wat dat met je doet, Want zuur en bitter komt vaak na het zoet.…

De nachtwind huppelt langs de vloed En draagt mijn groet Naar 't huis der Allerliefste mijn: Hoe kunt ge slapen, maagdelijn? Een parelwitte maneschijn Spreidt op het meer zijn zilvren gloed, Spreidt schaduw op uw blank gordijn; - De schaduw van het breed geboomt Waaronder 't oog geen spieders schroomt...…

het pedaal verbeidt zijn tijd in ruste ontbloot kan ook 't notenschrift zijn kruis bewaren 't huis waarin hibiscus zijn bloemenkelk al voor het droog verwelkensuur in koude achteloosheid vallen laat steenrode schoonheid doemt tot sterven in dit huis wonen nu geen klanken meer verrijst geen nieuwgeboren vraag verloren kust zijn schuilgehouden…

Zal hij koken, wel goed eten zichzelf én 't huis verzorgen moet me erbij neerleggen maar ga wel kijken, morgen!…

Niet het blinkend groot Verhaal, de schijn waaraan Ieder zich op wil trekken Die iets in de melk te Brokk'len heeft, of iets Wat daar op lijkt - Maar het kleinste geluk Is het houvast, kind'ren Die onverwacht komen naar 't Huis waar ze hun jeugd Beleefden, het hechte van Het ouderlijk nest beleven In plaats van stoer op Eigen…

De misthoorn loeit, het geluid is bekend Zodat je er eerst onverschillig voor bent Maar dan ontaardt het geluid in 'n beklemmende kreet Dan voel je, dat je alles nog zo goed weet Je regelmatige gang op die misthoorn af Tot 't huis waar de GELIEFDE woonde...…

Is 't huis nog zichtbaar? Loofbomen ruisen weemoedig, toch opbeurend. Klonk zo de boodschap der eiken bij de tempel van de Griekse oppergod?…

De leegte in ‘t huis van de ziel Gevuld met een rode geest, Nooit en nimmer van mij geweest, Maar me altijd en immer beviel. De geest lacht met jouw gezicht. Jij bent haar, zij is jij, ontastbaar Wel in mij, niet van mij, onbereikbaar Een en verbonden in elk opzicht.…

Soms nog als de avond is gevallen en alles in stad reeds stil, draagt mij mijn voet voor 't huis waar zij woonde, ofschoon ik het zelf niet wil. O bloemeken van mijn eenzaam leven, mijn liefde, mijn lust, mijn vreugd! Een andre geniet nu uw geuren en kleuren en doet zich deugd aan uw jeugd.…

Nu staat mijn tuin gerijpt, De vrucht hangt vol en vredig; Moe keer 'k naar 't huis der rust- Ach wat al plaatsen ledig! En huivrend zit ik neer Terwijl mij de ogen branden... Doch zorgzaam opgewacht, Stil grijp ik trouwe handen. Met onweerhouden traan Stil zegen 'k hen die bleven; En alles, alles keert Wat wegviel uit mijn leven.…

't gewapend glas verdwijnt 't marmer, hard en ongenaakbaar verliest langzaamaan elke herinnering de muren bewegen onder het nieuwe gewicht van hedendaags licht en wat de tijd niet dragen kon wordt in aanwezigheid van de zon nagejaagd door de wind verhalen raken bekneld tussen puin en achterwege gebleven gesprekken 't huis maakt zich klaar…

Mijn dochter gaat voor 't eerst vanavond stappen. Ik weet het wel, het is te dwaas gedacht. Maar hoeveel bange uurtjes heeft zo'n nacht? En zou ze in gevaar kunnen ontsnappen? Onrustig loop ik recht en dwars door 't huis. En zou ze in paniek kunnen ontwijken? En zou ze mij op tijd kunnen bereiken?…

Bidden is niet enkel knielen; ’t Is in ’t huis van onbeminden En in grauw mizerie-zielen Veel verborgen liefde vinden. Bidden is de bittere dingen Met een zacht gezeg vergoeden; ’t Is doorheen zijn tranen zingen En in alles ’t schoon vermoeden.…

Leer mij nogmaals fietsen op dat rode fietsje door de laan voor ’t huis wrijf mijn geschaafde knieën. Neem weer mijn hand op weg naar school droog bij afscheid mijn tranen. Nog wil ik je voor alles danken.…