Alle inzendingen over tijd taal

hoe wij dan toch over veel vertelde tijd taal ophangen aan vingers en ze uit haar voegen wrijven tot ze barst. zoals betekenis nu dichter bij letters kruipt zo ook wij zo ------------------------ uit: 'Op het oog', 2004.…

Meetkundige precies spreekt het hart van het oog de boekdelen van een leven zonder dialoog Het kijkt en spreekt van non-verbaal de taal van tijd als een innerlijk signaal En soms fonkelt onder een warme zon de parel van toen zoals het begon.…

De dagen cirkelen langzaam rond op de adem van licht, lucht en ruimte stel ik vragen aan vroeger waar beelden vervagen alsof ik de taal van tijd verstond in serene rust waar verlatenheid fluistert rond de contouren van wat eens was buig ik mijn hoofd, 'k heb naar de stilte geluisterd en geloofd in het mysterie van leven dat…

Mensen worden ongevraagd geboren, zoals druppels ontstaan, middenin een zee van tijd. Regenbogen verschijnen, wanneer licht wordt gebroken, zoals ook mensen breken. Zo groeien wij dankzij het levenslicht, dat de bron is van eeuwigheid. Door vallen en opstaan leren mensen leven, leren wij de taal van tijd verstaan.…

We schreven nog brieven hielden lang en langzaam van elkaar. Zochten naar woorden bloesemend licht soms of zwaar als een storm. Stuurden gevleugelde woorden hangend aan een zijden draad. Droegen onze brieven voor elkaar door het landschap. Bliezen adem in onze zielen en verlangden naar wat blijven zou.…

hoe maak ik van loden letters lichte klanken hoe weef ik lood en licht kleurig samen tot een klankenspel omkleed ik ze met tere dromen moet ik muren slechten of wacht ik hun geboorte af licht en lood laat ik rijpen in de boomgaard van doorzichtig glas tot ik kan vergaren wat voor het oprapen lag…

Maak met die wintertijd gauw korte metten, Het klokverzetten vraagt een dik uur tijd, Dat uurtje winst ben ik dus snel weer kwijt, Ik ga mezelf eens principieel verzetten. En nou verzet ik mij een half jaar lang, Want nondeju, ik blijf niet aan de gang.…

ik ben zolang het duren kan voorlopig een almaar oplaaiend verlangen dat machteloos krachtig tegelijk op plat paper antwoorden boetseert op niet gestelde vragen voorlopig zolang ik duren kan…

toen het weer licht en morgen was zweefde een liedje voor mij uit ik wist het zeker: vroeg of laat vind ik het woord levend als water dat mij bevrijdt de ochtend was ongemeten wijd…

je bent niet eens hier toen tijd in het raam verscheen verlegde ik mijn blik van zin tot zin oh ik wist de hele tijd dat ik het was ik ging voorzichtig naar beneden tot aan de onderste tree om na te denken gewoon om daar te zijn te treuren en te ademen de nacht was gevallen zonder dat ik het gemerkt had zou je op me wachten voor eens…

poëzie geeft antwoord en zegt: als ik bestudeerd moet worden is die tijd nutteloos het enige dat ik bereiken wil dat mijn woorden het denkvermogen naar eigen aard en fantasie willen laten ontplooien er volgt geen punt omdat het verder gaat 'voordat en nadat' het raakt niet uitgewerkt…

zoals in schemerduister van de valavond alles zal vervagen zo zal het gaan met ons geheugen met uren van vervlogen tijd groeit taal tot onvolkomenheid verliezen woorden kleur en klank gaan zinnen telkens vaker mank zal kracht van taal en tijd verloren gaan in eeuwigheid…

Als stilte de taal der mensen was, veroordeeld tot gevoel en het zicht. Als stilte de taal der mensen was, alleen voor een aanblik gezwicht. Als stilte de taal der mensen was, tijd en ruimte geruisloos doorkliefd. Laat stilte niet de taal der mensen zijn, praat, zing, lach, alsjeblieft.…

In de stilte in herinneringen in woorden in die andere taal. Bij mij om me te beschermen dicht tegen je aan en ik na al die tijd toch huil.…

Nooit meer schrijven Stoffige inkt uit het verleden dwarrelt als rook in mijn neusgaten Het prikkelt Vage excuses vermengen zich met mist van opties Ik zou nooit meer schrijven Verse woorden vormen zich op het papier onwennig De muze slaat me keihard in mijn gezicht alle stof dwarrelt Het prikkelt…

het lijkt zo windstil in het land van litera de laatste bladen papier trillen nog lang na gedreven beschreven het podium zo leeg koortsachtig schitterende ogen verlichten het hart niet meer de wereld is weer het domein van kale praatapen die woorden halen uit versleten gietvormen of nieuwe samenstellen die afsterven voor ze begrepen…

de stad slaapt immer de lichte sluimer van de nacht een taxi met een late vracht boort lichten in het duister fluisterstemmen door de muur een torenklok slaat zeven uur het eerste uur versterkt het silhouet van straten,plein,stegen op de rivier verschijnt uit ochtendnevel een schip,de motor monotoon, versterkt de stilte van dit moment…

een lied voor bert even speel ik een landschap voor jou die nu misschien doolt in oneindig hogere sferen misschien is heel veel moed nodig een nieuwe lente af te wijzen mijn gedachten meer dan een ogenblik op jou gericht geven een fragment weer van eeuwigheid van mensen voor mensen van alles dat groeit en bloeit een bloem…

weerkaatst gedicht de dichter wandelt in gedachtengang geplaveid met toverwoorden hij zucht in volzinnen en ademt in de geest van grenzenloos verlangen schrijft ongeschreven woorden in de lucht die vliegensvlug blijven hangen tussen gepleisterde wanden de handen gekruist als traag gebaar voor vreemde ogen.…

op zoek een woord verbasterd -oorgetuige- ik hoor uw gangen ga ze na uw handen glijden langs behangen terwijl ik naast u ga ik ruik en hoor het ruiken en zie een glans verschijnen op uw wonderschoon gezicht in het donker voel ik uw verlangen op zoek naar evenwicht.…

onder de oppervlakte liggen de woorden verspreid over lagen verzonken in gedachten waarin gespit moet worden stenen vormen de inspiratiebron steeds weer omgekeerd door werkende handen vormen om te watertanden opgeraapt en schoongeveegd vertonen ze hun huid die onbeschreven lijkt als een niet gezongen lied de snelle vliet geeft…

daar blaast de wind over het water creëert een wirwar aan golfjes hier bijten woorden zich vast aan het papier vermengt inkt zich met zilte tranen eens barst de poëzie los als een bevrijdende regen om te verstillen in stille woorden ingetogen, bijna wit…

jarenlang stond er op de blinde muur van de fietsenstalling met witte verf 'heb vertrouwen in jezelf' thans jaren later is de tekst weggevaagd wellicht vanwege een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen…

Als taal open gaat, dan pas zie je-, je bent te lang rechtdoor gegaan met wind en zonlicht in de rug zag niet eens, de lange schaduw voor je. De weg terug, je moest er niet aandenken juist ontsnapt aan tegenwind en ook nog, lage zonnestanden je fietst dan als een kind, die nog moet leren.…

De droogte duurde lang dit jaar en wekte verbazing dat er nog planten waren die kennelijk genoeg hadden aan 't weinige water dat nog was, of moeite deden dit te vinden in diepere lagen waarin nog veel verscholen ligt. Anders is dat met gras, het schreeuwt als een verwend kind om water en meststoffen. Voordat je het weet verschiet de kleur…

Per dag is die een paar seconden kwijt, Ik wil een klok die meegaat met zijn tijd.…

Als jij je horloge doormidden breekt, heb je niet meteen tijd tekort. Je komt misschien ergens te vroeg of te laat. De tijd is menselijk rekenwerk, wat als muziek kan klinken, maar uitgevonden om het verloop der dingen aan te wijzen. Tijd bestaat niet in de eeuwigheid. Daar zit niets op slot.…

Geef mij aarde waar ik op kan staan palen om het huis te dragen stenen om de muren op te trekken balken om een vloer te leggen hout om te bekleden, pannen voor het dak trappen voor omhoog of naar beneden draad waardoor de stroom kan gaan koper die 't water naar de kranen kan geleiden deuren om te weren, glas dat zonlicht binnenlaat leg…

vandaag is er nog tijd om te heten wie ik morgen zal zijn om zwijgen in taal te vatten voordat het gisteren is…

grasveld onder groen en donkerblauw diagonaal bestaan wij tussen de kantines waarom ik toch niet met je trouw omdat hier overdag de jongens korfbal spelen die taal en dood in tijd verdelen -------------------------------------------------- Naar Clyde McPhatter, uit: 'De taal als blauw', 1977.…