Alle inzendingen over vergane schoonheid

Toen op een dag een vreemdeling heel frank en vrij flaneerde in de kleine stad der mooie mensen, met haar intriges, spiegels en haar gaanderij, haar tempels om de duivel Tijd in te verwensen, keek, druk met mooi-zijn, niemand naar dat wezen om (men liet om het bestaan der stad te doen voortduren, voor de vergane schoonheid, die vertrekken kon…

schoonheid gele vingers rimpels op haar huid het vuur gedoofd jammer dat ze gezelligheid verkeerd ingevuld hadden.…

naar jouw handen kijkend wordt het zichtbaar hoe ringen langzaam van je vingers glijden tijd heeft je getekend waardoor je ouder bent gaan lijken diep van binnen bleef je dat meisje van twintig dat ronddanste in de weide wat haar rokken deed bollen zonnebloemen lachten haar toe al stierven die als jij 'n vroege dood ©Lady Love…

Vergaan je schoonheid Fnuikend het gebrek Aan kennis van jezelf Tong scherp als 't Scherend mes Je heil zoekend In de fles…

Niemand zag haar schoonheid die was achtergebleven in haar spiegel ze had hem nooit meer afgenomen alleen de uitgedroogde tandpasta zat er op 's nachts liet ze dromen niet meer toe en van slaap werd ze alleen maar moe ze was nu als een oude krant niet nieuwswaardig.…

Schoonheid als nooit Te voren - vandaag Op een dood en zo Goed als vergaan Restje van wat Ooit een tak moet Zijn geweest - zit Jij koninklijk tronend Vorstelijk om je heen Te kijken, neus in de Lucht alsof je speurt Naar een niet echt nodige Uitbreiding van je konkinkrijk Inspiratie: roodborst op een vergane…

Haar huid ooit wit als krijt Vergaat als perkament Maar de liefde zal blijven bestaan Schoonheid is geen pré De passie zal niet vergaan Wij, voor altijd met z'n twee…

Ik streel ze als streel ik bejaarde zomerhanden na een wuivend vaarwel tot stille rust vervallen en tot mozaïek vergaan. Al bedekken zij in schoonheid de graven in het park zie het niet als sterven.…

ik kus de bloemen op de ramen om hun schoonheid te beamen ik heb de vaas al neergezet tot ze opnieuw gaan bloeien op het glas zullen groeien zal ik ze rangschikken tot en met tot ze ooit zullen vergaan was de reden van hun bestaan schitteren als 'n fragiel boeket…

’t Zal vijftig jaar geleden zijn toen ‘k aan het Groetse strand een schoonheid van een meisje zag met een fles zonnebrand. Maar ja het arme kind zat toch een beetje om het hand Want hoe ze zich ook rekte, zij kwam niet aan d’ achterkant.…

In de herfst van het leven vallen de bladeren alle seizoenen, laat de meedogenloze zwaartekracht de schoonheid genadeloos vallen, tot humus vergaan. Om in een volgend leven pas weer op te staan.…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

, kan niet vergaan .... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .…

Dag witte tuin waar zwarte letters groeien Vorm gevend aan het menselijk bestaan Tot Moeder Aarde ronduit is vergaan Charon niet langer heen en weer zal roeien Dag witte tuin waar trieste zinnen bloeien Straks is het met mij- gardenier gedaan Ik zal je nogmaals innig gadeslaan Je tot die tijd met printerinkt besproeien Totdat ik met je opga…

Het is zo jammer dat alles vergaat, dat alles gesloopt wordt door tijd en zijn haat. De lente brengt bloeien tijd stelt ons tevree, maar dan in de winter neemt tijd alles mee. En ook al weet ik dat het nergens op slaat, doet het me toch pijn dat alles weer gaat. Ook voor de mensen had tijd een idee, hij liet ze kort leven en stemt ze…

rug aan zij die in schoonheid de mooiste vorm aangaan van verlangen, verliefdheid en edele dromen niets mooiers dan de lach en een zoen voor het slapen gaan wees eerlijk en geniet rustig alle dagen want schoonheid kan door vijand haast vergaan laat het gras, de bloemen en het koren op u afkomen slechts zo kan de kinderlijke onschuld…

vergaan…

benen Ik mag haar warme genegenheid en charmes even lenen Een serene oude abdij helpt mijn hart haar flinke dorst te lessen Omarmende warme tederheid kus ik zacht, ze houdt me bij de lessen Helblauwe wolken tillen mijn allermooiste dromen ter hemelen Je reikt me je sierlijke hand dus ik beloof je plechtig niet meer te kemelen Die oneindige Schoonheid…

Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame schoonheid uit de aarde om weer tot humus te vergaan, waaruit een purperen zon hem baarde, de vlucht te vinden in het ruisen van ontelbaar blad, energie geladen in de lichte nerven van hun dromen.…

Donder nu maar op ik voel teveel pijn Hoe lief ik ook ben jouw hart is te klein Wees maar heel stil je woorden stinken Slim en doordacht kwetsen verminken Voel wat ik nu voel of lieg je hart vrij Ontken je hardheid je speelde met mij Laat me nu met rust ver van mij vandaan Liefde eens zo mooi voorgoed vergaan....…

de eindeloze melancholie van een maand die sterven gaat, verloren in de vage glorie van wat losgelaten blad een dorre bloem buigt mee met oostenwind ze wiegt haar tranen naar de zee ze wiegt de dagen naar de overgang van meer dan schelpen strooien op een oeverpad met gras en lege ogen waar de winter duizend vlokken weeft besef ik, dat…

de kleur vervaagt dankzij tegenlicht dat hem tegemoet treedt een gedrongen gestalte dringt zich op aan geest der tijd volgezogen met levenselixer vervolgt het figuur zijn weg hem berooid achterlatend reikend naar het schijnsel dat zich laat overschaduwen door duisternis waaraan hij zich gewillig overgeeft kust Moeder Aarde hem liefdevol…

Gevochten in een arena van emoties Verbannen uit een landschap van verlangen Verdwaald in een laan van tranen Vergaan in een graf van verdriet…

Ze bleef te lang werd als behang of die kast tegen de muur Na al die jaren kwam de liefde tot bedaren zoet werd zuur Vreugde verdween samen werd alleen slechts ik en geen wij Praten werd zwijgen een zucht en geen hijgen nooit keek hij blij Als ze terug dacht aan toen hoe was de zoen hoe raakte hij haar aan Dan was het altijd…

Eerst gaan ze je gedeeltelijk verzagen, Dan worden aders ergens weggeplukt. Is dat dan naar tevredenheid gelukt, Dan denk ik dat de rest ook wel zal slagen. Op deze plek staat nu met regelmaat Hoe of (het) Willem Overweg vergaat.…

hij zag hoe de tijd verstreek en langzaam stierf langs het binnensijpelend licht hij wist dat de tijd van alle tijden was en ongewis hij kende de vergeefsheid van het leven hij wist dat de westenwind sluw noch uitgekookt was hij kende hem als een razende bruut zo nu en dan ze waren niet in zijn wezen ingebouwd de argeloze woorden…

De spijkerbroek die ik zoëven zag zo goddelijk glad rond je billen lag heeft mij toch wel bewogen Verlangend ontvlood mijn mijmerende mond 't wijfelend woord dat geen mens verstond als dat toch eens zou mogen Ik eerde schoonheid nooit gezien hopeloze honger, naar wat misschien ook smeulde in jouw ogen Maar momenten vergaan in eeuwigheid…

Haar schoonheid is al lang vergaan toch blijven mannen, als zij voorbijloopt, even staan. Kijkend naar de twinkeling in haar ogen, haar lichte tred, haar lange benen soepel bewogen. Haar haren grijs, onder een pet, haar mond, nog net geen glimlach, maar.....nog steeds koket. Morgen word zij zestig jaren, zestig jaren rond.…

Je zit wat onderuitgezakt op een bankje in de duinen waar je uitkijkt over zee de vergane glorie straalt van het matte in je haren waar het goud van ooit nu grijze strengen strooit je hand streelt oud fluweel dat plooit rondom je dijen hun schoonheid lang passé je blikken staren wrang over het ebbende getij en in het doffe van je ogen…

Droef beziet zij in spiegeling haar verwelkende schoonheid in haar reflectie ontluikt een passie sterker dan vergankelijkheid…