Alle inzendingen over vergeefse moeite

ik wil zijn waar ik nooit ben, zoiets als terug naar de bron ik ben in mijn rede gevallen en noem haar goede afloop, het binnenste van bereik, een einde aan bestemming dan heet het verlangen vergeefse moeite, is het paradijs op aarde een paradox dan ben ik het 'hier' en jij het 'nu'…

Ik zou U een wijze raad geven over de liefde, lezer, en een betere inlichting over dat waarvan wij zoveel verwachten, als ik er zelf meer van wist Liefde is kussen geven en kussen krijgen Maar als het niet gelukkig maakt, dan is het vergeefse moeite En liefde voor geld vlot moeizaam Moeizaam komen sommigen aan hun eind…

Gewoon vergeefse moeite om deze dan te lezen, of om er eventueel een antwoord op terug te geven. Nee woorden moeten prikkelen, gevoelens slim omwikkelen. Zodat het smaakt naar meer, keer op keer, steeds maar weer. Zet ik woorden in een mysterieuze rij, voor jou en ook voor mij.…

een koelkast geopend het licht gevonden de eigen weg gevolgd in zwanendrift verstrikt de oerkracht gezocht kwetsbaar geworden nooit vergeven sommigen wel de veters losgetrokken die weer in de knoop geraken de friet gegeten het zout vergeten geen probleem…

Bij het oplossen Van de puzzel In de Volkskrant, Woensdagmorgen Bij het ontbijt, Kostte het moeite En een vleugje wanhoop Om bij 38 verticaal Paradijs, 5 letters, Mekka in te vullen.…

Lieverd Vergeef me als ik het je moeilijk maak, vergeef me als ik je soms pijnlijk raak. Vergeef me als ik mijn gevoelens soms verlies, vergeef me, want het is niet iets waar ik voor kies! Vergeef me, want je weet dat ik het nooit zo bedoel, vergeef me, want je weet hoeveel ik voor je voel!…

Is het bijzonder, veelgevraagd, mensen te vergeven, pardonneren jij zonder zonden mijn zoon ver- geven streelt het jouw ego, hem te vangen in de echo egoïstisch mens, balancerend op grens in vader- ogen hij gaat kapot voelt het goed te straffen in vader- ogen jij een teefje, dat dommig staat te blaffen.…

Vergeef mijn onuitgesproken woorden Ze blijven steken in mijn keel Vergeef mijn onzichtbare tranen Ik laat ze niet zien, het zijn er teveel Vergeef mijn verlangen naar jou Het voor altijd samen willen zijn Vergeef mijn dromen Ze doen me zoveel pijn Vergeef mijn liefde voor jou Ik ben bang dat het zal blijven bestaan Vergeef me, asjeblieft…

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

Ik vergeef je dat je keek zonder te kijken. Aanraken zonder gevoel te laten blijken. Ik vergeef je dat je mij in een droom liet geloven. Dat je niet aan mij dacht zonder het te hoeven beloven. Ik vergeef je waar oren geen gehoor kregen. En donkere wolk om het hart vol met regen.…

laat je niet gevangen houden door wettische gebouwen met ogen vet en wil is wet die noch van mens of broeder houden de getrouwen hun woord de strot in douwen roofzuchtig hun aardse huisje bouwen de begerige ogen astraal gaan ze keer op keer met dat wat een ander toebehoort aan de haal met een hart van staal…

Je moet wel moeite doen, verlangens te verwezelijken bereik je niet door niets te doen. Wil je echt hier iets bereiken, ga er dan ook voor; laat de jaren niet verstrijken door te zeggen, ik ben niet bevredigd, hoor!…

Nee, er is meer Moeite doe je voor je schepsels Dat wat je, met moeite, hebt gecreëerd Je leven lang denk je dan Vinden zij het genoeg of doe ik te weinig? Moeite doe je om te blijven leven Op je sterfbed, wil je blijven Je leven lang heb je moeite gedaan Het is tijd om te gaan…

Ik zie je, leeg daar sta je, leeg wat strak, met bult wat je zomaar weer opvult. Ik zie je graag voel je nog liever zie je niet graag leeg maar soms, moet het. Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

Vergeef mij, aan jou verslaafd.…

, afgedwongen heb vergeef me dat ik niet meer kan vergeef me Amen.…

ik heb moeite met de dagen maar ook met de nachten kortom ik heb moeite met het verwachten ik heb moeite met de hemel maar ook met de aarde kortom ik heb moeite met het aanvaarden ik heb moeite met het hebben maar ook met het geven kortom ik heb moeite met het leven…

Nu ik jou daar zo zie lopen Nu ik jou daar zo zien staan Zie ik met mijn eigen ogen Wat ik jou aan heb gedaan Nee, ik wil je niet vergeten Ik wil je nooit meer kwijt Ook al heb ik fout gezeten Ik zeg het je dat het me spijt Maar wil je me vergeven Ook al doet het zoveel pijn Want zo kunnen we toch niet leven Ik wil altijd bij je zijn…

vergeef me als ik even niet verbergen kan de pijn die in mij schuilt vergeef me als ik je even niet versta omdat mijn hart zo hard huilt vergeef me als ik overmand word door gevoelens die mij verplichten om soms toe te geven vergeef me op mijn momenten van zwakte voor al het moeilijke in mijn leven het is niet altijd makkelijk te lijden…

dobber ik niet genoeg in uw wassend water niet genoeg in uw zilver meer vlinder ik veel te veel tussen nu en later veel te veel tussen nooit en weer laaf ik me niet genoeg aan uw dikke druiven niet genoeg aan uw droge wijn tortel ik veel te veel tussen grijze duiven veel te veel tussen echt en schijn open ik niet genoeg de deur…

Vergeef het me...…

De woorden vallen vergeefs zwarte moeder aarde toe er kiemt niets er welt niets er groeit niets er bloeit niets er kwelt slechts de klei die ondoordringbaar klit. De zin in iets verbleekt in het zicht van barre jaren die me verweren zonder spijt. De kou van de hemelnacht verbindt miljarden sterren een ijzig kale eeuwigheid.…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Ik moet het je nog vragen Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht Het spijt me dat ik mezelf ben Ik probeerde het echt Mijn tijd is aangebroken Ik kan het eindelijk laten gaan Maar nu nog het laatste woord Met de laatste traan Het spijt me Vergeef…

Vergeef me, ik zal niet meer zoveel verlangen -- en meer ontvangen.…

ze zoekt in haar zakken naar het treinkaartje een bewijs van retour in de hal wacht ze een man met lange tanden brengt haar een briefje een illusie armer zoekt ze op het perron naar haar vertrektijd…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

straatgeschreeuw zo graag vergeven, want het was niet werkelijk jij, maar de nare gevolgen van je proces, wat ik triggerde, gek genoeg, liever deed ik het volkomen tegendeel, maar ik zat gevangen in je web van aantrekken en afstoten, de macht van je schoonheid en je sterke heksenmanieren, die mijn ziel betoverden, lieve evenzeer gekwetste, ik vergeef…

sterke armen strekken zich uit strelen mijn rug de wereld leeft mijn hart ademt en ik zweef in een gedicht van blauwe wolken die niemand kent onrust als ik doorloop naar de hoek van de straat waar ik jou niet meer herken alleen in mijn gedachten keren tranen terug…

Het plan was eenvoudig: wij zouden stelen hun blijdschap om een onverwacht goed gezwegen moment. Armen en benen in de maat zouden we ver komen en alles hier op onze berg verzamelen. De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee…