Alle inzendingen over verglijden

de dag verglijdt mij niet voelt als een schilderij dat ik niet vatten kan het zoekend licht niet speuren van kille ochtend zonder zon tot koesterende zomeravond geen vroege vogels horen kan 't laat verkeer nog in de verte sensatie van de wind die opsteekt bij het krieken en zich na het schemeren tenslotte neerlegt bij de feiten…

De sleutel tot een nieuw begin ligt veilig opgeborgen De zandloper loopt de uren door tot aan de dag van morgen Tijd en ruimte gevlochten ineen spoeden zich door eeuwige paden Kosmisch gezien het rijk alleen grenzeloos vlecht het zijn draden Waar de aarde tolt zijn eigen baan de zon schijnt jaargetijden Dag en nacht, zon en maan…

wachten op wat komt in de verstilling van nu zwijgt haar ouderdom doelloos verglijden jaren rond haar breekbare figuur…

Draden, verglijden. Geen breuk, maar zwijgen. De wind, ze blaast vergeten stof door lang verlaten straten.…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

Terwijl ik zou kunnen genieten versperren sombere wolken de weg richting zonlicht Terwijl ik keuzes zou moeten maken twijfel ik constant over de eerste stap zodat ondertussen de kansen verglijden Terwijl ik voluit zou moeten gaan leef ik als surrogaat voor morgen omdat gisteren de toekomst bepaalt Terwijl ik het zou moeten uitschreeuwen…

laat in augustus ritselt bruin plataanblad windbewogen op mijn terras ik kijk op mijn bankje naar stoffige zomerbomen die overdragen zijn rode zaden van de esdoorn glanzen enigszins vermoeid tussen gebladerte schemering valt sneller in met eerste herfstdraden die mijn gezicht strelen .…

Innige momenten verglijden.. waarom ik, waarom jij, Toeval is er niet.. het is gewoon zo.. niet meer of niet minder.…

gedoofde oren kijken naar mondwoorden die lekkend in jouw lippendal verglijden grauwe vormklanken bespreken mij ik voel hun mist maar weet niets…

Tussen mijn vingers door glijden je haren, als ik ze streel met langzame gebaren; en als ze zachtjes vallen uit mijn hand, denk ik aan het verglijden van de jaren. ------------------------------ uit: Meisjesgenade (1980)…

Ieder zwoegt en zweet En is oud voor hij het weet Valt, staat op en gaat door Denkt: ik kan niet meer stuk En ziet zijn dromen verglijden In de stortkoker van het geluk…

zoals de tijd en stromend water de ruwe rots tot gladde steen polijsten louteren tranen en het verglijden van de jaren dit heftig verdriet tot weemoed…

Niemand weet waarom De tijd bestaat, Waarom alles in Haar verglijden moet Die ons daag'lijks knecht En onder een ontontkoombaar Juk gevangen houdt - Niemand weet immers Hoe laat het is…

in stroperig verglijdende dagen kruipt het licht van muur naar vloer zand vlieg en vlinder zoeken geen bodem het gaat vanzelf alles kent zijn eigen weg…

ik trad op ik trad terug hier en daar werd ik daarna voor even opgetild voor even in evenwicht voorgoed verglijden ----------------------------- uit: 'Blijven en verreizen, gedichten 24/10 - 27/8', 2013.…

ik kijk naar een roerloos schaap in een lege polder en naar een trein die in de verte richting Jorwerd zoeft ontwaar een verglijdend beeld vol ongekende ruimte nog ongeschonden in tijdloos verzonken groen…

ik grijp de tijd bij z’n kop en z’n staart hij probeert stiekem te verglijden wordt net als ik bejaard wat ik samen met hem wil vermijden de tijd heeft de tijd niet meer en ook al probeer ik het steeds weer zijn regels zijn niet te ontwijken…

Walsend langs het glas, Druipend van verlangen, Amberijzig drijvend in je bedwelmende ogen, Om dan te verglijden Langs je zoetgevooisde tong, Tongstrelende amandellikjes Proeven zich een kronkelweg Langs mijn ruggengraat Naar de fladdervlinders In mijn buik, Nog een kusje..…

je spint de waarheid niet uit wollige woorden omdat die in het onderhuidse zijn geboren de tonen kleuren niet in modulatie en gevoel alleen met zachte handen in leiden en begrijpen zullen deze spinsels ooit tot eerlijke ragfijne garens verglijden…

in dansen verglijden zweven om elkaar eindeloos in ritme ons eeuwig lied refrein der harten herhaald verlangen gevoelens versmelten harmonieus in de tango der dromen de dans van ons hart met passie doorweven eindeloos zacht…

ik zag eindelijk een gat in de tijd en stopte terwijl de trein met volle snelheid dwars door mij heen reed het was heet voelde de laatste seconde verglijden vervloeide toen langzaam tot die ene dimensie van eeuwige rust…

melodie in harten tijdloos en zacht verglijd in liefde als eindeloos refrein samenzang vol pracht passie in een lied harmonie in harten woorden hoort men niet ritmisch verlangen naar een zwevend gevoel drijf op de golven van dit liefdeslied…

Kom dan, mijn gedachten, Dromen zonder doel, Die, van de oorsprong van de tijden, Oprijst om weer te verglijden Daar uw donkerten omzwachten In gedaantenloos gewoel, - Kom dan: mijn beminnen Moge opnieuw de nacht ontginnen Van uw veelgeplaagde poel. ------------------------------------------ uit: Het zichtbaar geheim (1915)…

in alle woorden schuchter geschikt zal hij je vinden dagen verglijden onmiskenbaar het hart is te week van maand tot jaar herken dit gevoel vergeet niet te bezinnen weet daarbij ook dat je zal terugkeren nooit onbewust wellicht in een ander gedicht…

van die dagen uit een grijs verleden die hem zo nu en dan nog onderhuids betasten bij vlagen strelen van die dagen die hem soms nog laten verwijlen in verloren jaren die zijn bestaan ooit met fierheid kleedden van die dagen die stiller en eenzamer worden, geen uitzicht meer baren gaandeweg zonder hem verglijden…

Die met handen van liefde Uit kostbaar albast gevormd Het licht doorlaat In zeldzame zachtheid De aderen toont die ook Jou tot leven hebben gewekt Kent een nauw'lijks zichtbare Opening waar zorgen door verglijden Van gisteren Van vandaag Van morgen…

dromen in waarheid als mooiste illusie verdrijft de omklemming van verkilde harten schreeuw van bevrijding doorbreek die kilte laat liefde verglijden in eeuwig dansen dansend hart bezing dit lied mijn waarheid in dromen werd droom werd jij…

In het labyrint van m'n geest schilder ik de woorden die er altijd zijn geweest In de stilte van de nacht komen ze weer voorbij en maken mij verdrietig maar ook blij ik raak ze maar niet kwijt want ik heb ze zelf bedacht in de echo van de tijd dezelfde woorden omringen mij in de nacht waarin ik slapeloos verglijd…

Zachte langzame stroom van lucht of water onzichtbaar onhoorbaar ontastbaar aan ons voorbij teken van vergankelijkheid schuivend in cirkels wijzend de toekomst in eenheid van tellen vragend om aandacht voor komend geslacht waarschuwend zwijgzaam wij gaan jij blijft bestaan.…

mijn woorden dragen geen troost aan laat staan liefde alleen de nabijheid het samen slapen doet verdriet verglijden als zucht voor de nacht gelukkig de gast die slechts op doorreis nietszeggende woorden met het badwater wegspoelt als zondagskind gekust ontwaakt…