Alle inzendingen over verkoold

Een pyromaan uit Bourtange Is verkoold in de boeien gehangen Op de plaats van delict Door rook haast verstikt Zagen ze hem branden van verlangen…

De zon verdwijnt terwijl het nog dag is verlaten de vertrekken van vertier flarden van voorbij die ik nu opvis vage restanten van verkoold plezier Het treurlied kent slechts de laagste bassen de fluiten schuilen in de schemering gestaalde naden niet meer te lassen alsof elk drijvend schip die dag verging Verre kusten bleken onbereikbaar…

De inzet tot een nieuwe aftocht kort als een gangpad lijkt lang als een levenslijn stroomt kinderkopjes onder de rolstoel onderweg achtergelaten draaipasjes rond de verkoolde as op spuugworp afstand.…

Als ik aan hem denk eet ik appelperen stroop volkoren met zweet en metalen feromonen vermeng het met de geur van bitterkruid verkoolde appeltjes van opgewonden zijn winkel alsmaar blikken uit de supermarkt terwijl ik slaap tussen kleverige lakens…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Verkoolde rest van wie, brandend, onverbrekelijk waren. ------------------------------------------ uit: 'Van eenheid de breuk', 1991.…

Die uit grauwe As herrijst Met strakke kop En fonkelende blik, Samenraapsel van Verkoolde resten Van dit menselijk bestaan - Het dodelijke lijf ingekapseld Door de blauwe kantlijn Van hoop - omgeven door Een oceaan van zacht Oranje die mij het Ademen mogelijk maakt…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer op de rand van hun bed likken de slapelozen hun inwendige bloedingen maar: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de dageraad tooit zich met verkoolde sieraden mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

Als alles lijkt verwoest door een verterend vuur de aarde nasmeult in de avondgloed buigt zich de boer over een verkoolde hen. Wanneer hij, vleugellam haar in zijn hand wil sluiten begroet hem het verholen dons in zachte piepgeluiden levende getuigen. Als alles lijkt verwoest buigt zich een losser over wie zijn vleugel zoekt.…

je hebt je met schaduw gevoed geleefd van contrast tussen donker en licht bent de strijd aangegaan op het schemeringslagveld grijze glinsters gehaald uit zwart en het wit maar ze doofden in donker verkoolden in zwart pas toen jij wit overwon kwam licht van de zon in je hart…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer de slapelozen likken bleek hun inwendige bloeding doch: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de trappen kraken feilloos in de morgenstond die zich pronkerig tooit met verkoolde sieraden ook mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

Zie de soldaten graven met slechts hun handen in de stapels die eens gezamenlijk een stad was Met straten waar doden verbrand en verkoold lagen en de doffe zwakke stemmen van hen die levend waren begraven Wie deze gigantische storm overleefde leste slechts de eerste dorst met zwarte radioactieve regen…

Wat over bleef na het smelten, de slakken, verkoold verdriet.…

huilend en huilend in een droom waarin ik mijzelf voortsleepte over verkoolde akkers het geluid was weggenomen rondom vlaggenmasten uit respect voor stoffelijke resten ik struikelde en struikelde tussen sterke armen onderdoor het dragen van de kisten huilde en zwaaide in een droom langs de snelweg waarin ik mijzelf voortsleepte achter…

kind voorbij de vloedlijn ingegraven, wacht de storm loop van golven bij wind stil weer, hijzelf betrekt geen stelling, hij foerageert tussen duin en schuimrand zeevlam verteert helmgras verkilt hem. hij blindganger, hoort de vloed. hij keert en keert, rent. voor zijn voet blijft wat van het strand rest: verkoold wrakhout, zuigend aszand…

de staart vliegt overboord Het pantser weegt en vreet brandstof Buiten bereik van het afweergeschut Valt Little Boy door het luik Zijn romp vol uraan geperst Neemt een steile, fatale duik De havenstad is in een wenk weggevaagd In een wijde straal daalt as en puin De helft ontsnapt, kruipt met buikloop, Verminkt door gezwellen door de verkoolde…

Allerwegen stond boomskelet na boomskelet van alle allerliefsten het verkoold geraamte in de regen.…

aldoor repeterend naar de doofgeraakte ziel van het kind je bent niets of gelijk aan gesloten ogen je zal in een leeg zwart huis zijn dat traag groeit vol honger naar links en rechts maar zonder licht en rozen in het haar ademen voor jou is luisteren naar litanieën van vals over slecht naar gewetenloos op stapels van verkoolde…

Waar in de top van de geknotte wilg angst een grauw aangezicht hangt en verkoolde ogen die een zwaar gemis vertonen, sterft het hart aan betekenis...…

en ik lust niet eens spruitjes laat staan de geur van half verkoolde beproevingen je legt de tafel af met je damasten handen, strijkt plooien glad met mijn tijdsbestek, tot de randvoorwaarden opgebaard mooi uitkomen sfeer schijnt gunstig voor een lustige wederopstanding maar het culinaire licht brengt schaduwzijden aan op het bord voor…

kegel raken zij verjaagt mensen die haar bevolken en die haar rode lava laten braken zij is ook aardevrouw en haar hete zwavel daalt traag en treurt als gloeiend bloed met sissende stoom die mij huiveren doet en mijn koude zee verkleurt zij is soms boete en haar verdriet schroeit mijn ziel en haar pijn wordt mijn als het vlees verkoold…

witte boten deinen op de golven van de Andaman. 18.32 Twee roze boten gaan op in de vlammen van de zonsondergang. 18.44 Op het zand wenken donkere krabben het tij naar binnen. 18.56 Tussen rotsen en strand schieten vissen schichtig heen en weer. 19.08 Als een rookpluim verduisteren vleermuizen de gele maan. 19.20 Twee verkoolde…

Doolde jarenlang Over dorre wegen Verkoolde gronden Verschroeide aarde Met de drang Naar een zegen Die boeide Warmte baarde Zonder te verzengen Die groeide Als goede wijn Zonder die met water Aan te hoeven lengen Les mijn dorst Druk me aan je borst Deze tocht Door de woestijn Met te weinig vocht Deed pijn Ben mijn oase Der dwaze…

- toen explodeerde je gezicht in de oerknal van een lach zo schept elke god zijn wereld mijn shirt leek te wit voor je verkoolde lijf mijn short te ruim voor wat uitgemergeld bleek jij was nu toerist ik ervoer de tragiek jij hoorde het gefluister van de buren…

Toen zij zijn liefde had verkoold - Vrouw van verzenging - toen ontsprongen Hem vreemde grillen: als idool Gaf hij haar schoot een negerjongen! Lang had hij naar dat hart gedongen, Francisco van de Spaanse school, Penseel en handen uitgewrongen, - Nu is hij in een ets verdoold.…

De onderaards zwarte verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest…

is er water op een planeet dat niet lijkt op zinsbegoocheling ik weet niet eens wat een planetoïde is, ik denk een soort halfzus opgetrokken uit verkoold waterstof en verstrengeld in ketenen bij gebrek aan een dwangmatige definitie noemen we haar 'leven' elke fantasie wandelt de ruimte in (gedachten laten zich niet vangen) een steen…

hem naar 't zuiden trekken glasblauw getijden vertrouwde ik hibiscusdonker warmde mij met bloemenstof en meeuwgeschreeuw als was ’t mij voorraad voor de nacht en wordt dan dit de laatste herfst: dan leg ik mij een sterrenspoor doorheen mijn slaap kraanvogels verzamelen zich op velden hun grijs is in de avonden net als de reuk van het verkoolde…

Anderen praten heel timide laten terloops de waarheid vallen over hun helden serieus, of grappig over corpsballen Jij staat midden in het vuur, je schreeuwt "Ik lach alleen als jij lacht" Een vloek rust op mijn tong, maar zeg: "Ik beweeg alleen als jij beweegt" Je staat daar nu nog steeds, verkoold Ik heb niet eens geglimlacht Draaide…

wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam is voor de man die zijn eigen spiegelbeeld brak en het glazen venijn als vriend raapte om zijn pijn te doven tot aan het eind van zijn lijden Zijn dochter’s wonden zag hij niet Zij zal nu zijn fakkel moeten dragen zonder haar vingers te branden aan zijn verkoolde…