Alle inzendingen over verstekeling

Zo af en toe lift er iets met me mee, dan loop ik niet alleen, maar met z'n twee Ik noem het m'n verstekeling, gewoon een niet noemenswaardig klein ding. Zo af en toe zit ie in m'n zak 'k laat 'm zitten, puur voor gemak en als het tijd is, laat ik 'm eruit soms wil ie niet, de kleine schavuit.…

Bij ieder schepsel dat geboren wordt zijn reis begint, scheept in het ruim de dood zich in. En maakt zich met het schip vertrouwd, dringt door tot iedre vezel van het hout de romp, de mast, de kabels en de touwen de zeilen hurkend in de reddingsboot. Het zijn de kleine kindren die hem kennen en hem niet vrezen: zij zijn nog pas zo kort geleden…

Vervoerd naar verten door een schuit uit China Een tot de kiel verroeste brik, bejaard Met vuurwerk hopend op behouden vaart Vol vage vracht en olievaten (‘Fina’) Als nautisch lifter was het mij veel waard Al stuiterde ik als een ballerina Op zee en tropenkoorts en van de kina Zo’n avontuur van ouderwetse aard Aan boord te zijn, te lezen…

Stel je bent een dolende bezoeker verstekeling die meedrijft op de stroom je wrijft je ogen uit als na een droom je bent nog geen verwoede woordenzoeker 't Is 't tegendeel waar je je nog in uit een quote waar je je zelf in hoopt te vinden een houvast waar je je aan vast kunt binden je zingt je lied, doch zonder lier of luit…

Paspoort van poëzie voelt zich een verstekeling, met of zonder gezicht. Na de woordsporen kwamen de maskers tot leven, weer doorgegeven. Muze is lijden, schaduw zien aan gene zijde, nooit ziet men het geheel. Ontdooide teksten, ontplooit zich in de breedte, oneindig even.…

het liefst verslenter ik de zwaarte van de zondag langs waterwegen die mij dragen kunnen als een verstekeling verborgen in hun stroom, tenslotte opgenomen drijven naar bestemmingen waar een ander woord verkondigd waar geluisterd en gefluisterd wordt maar ook intens gevierd en liefgehad met allen die ooit waren en die nú zijn…

Enkele schepen wagen de tocht naar een betekenis In het vooronder ga ik onder een zeil als verstekeling mee…

Soms voelt een gedicht zich een verstekeling met of zonder gezicht. Zonder de poëzie was de kruim tot leven aan anderen gegeven. Muze, is verleiden, alleen te zien ene zijde, nooit ziet men het geheel. Geschreven woorden verkort en in de breedte oneindig even.…

in de vroege ochtend komt een schim voorbij zo een die er soms is maar nooit weggaat dieper dan schemer als een schip met averij op een zee waarin doodgaan niet volstaat   op een zuchtend eiland waart een ijl fantoom dat als verstekeling eeuwig achterblijft en zoals dat hoort in een vroege ochtenddroom nooit in iemands herinnering beklijft…

Soms voelt een gedicht zich een verstekeling met of zonder gezicht. Zonder de poëzie schept de ware kunst tot leven kruimels doorgegeven. Muze, is verleiden, voelbaar aan beide zijden, nooit ziet men het geheel. Geschreven woorden verkort en in de breedte oneindig even.…

de wind slingert tollend al het tere los hamerende regendruppels teisteren de weerloze huid ik kan moeilijk net als de planten mijn wortels in de aarde vasthouden ineengedoken op de rand van waken en slapen zit de stormvogel op het dek verstekeling aan boord in gesloten hartkamers blijft het duister de taal van het gaan is wat…

wat ik vrees is de waarheid van mijn gedachten, ze struinen onbeholpen op zoek naar die ene nacht waar ik niet zal spreken tegen de duisternis met zijn verlaten paden telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter…

Voetstuk van waarheid profetieën krassen licht in een bloedpaspoort Muze is lijden, verstekeling aan de gene zijde, nooit ziet men het geheel. Bloedsomloop van liefde verbinden tongen met elkaar, iedereen komt klaar.…

nog altijd houdt in wankel evenwicht het kleine bootje mij drijvend op het grote meer dat leven heet vooroverbuigend zie ik in voortdurende beweging het in- en uitschuiven van mijn gezicht weerspiegeld in de vriendelijke plooien van het kalm schommelende water onzichtbaar varen al die jaren vele dierbare verstekelingen -wier eigen bootje…

*********** De dampen van de nacht schachten zich stoïcijns op jouw gelaat en letteren onze honger in een eeuwenoude daad de avond is nog niet te laat en toch is de straat ontoegeeflijk in zijn gift om mij te laten dromen of is het vals en laat ik de beelden tot mij komen ik was de boekanier en jij mijn schip wij kielhaalden de verstekelingen…

De dood onderaan de lijst schraapt mijn eelt van de dragers van de pion die hier schrijft, voeten tillen niet meer maar slijten als verstekelingen die bij verstek niet worden gehoord de weg van adem, vergezeld door kokers gevuld met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen…

en weer staat de regen aan de drup, te liggen op het strakke nat dat reeds het lichaam heeft verlaten, het goud in de morgen ligt nu als oud koper dof in de vitrine van je ogen de klok, een langzaam begrip ijlt als een verstekeling aan de muur, geborgen in de handen van de kwaal mocht morgen in jouw adem komen dan nestel ik de nacht in de…

Drijfhout van onmacht ebt mee naar open zee, waar de verstekeling uit ervaring leert dat gevoel en wijsheid zich niet onder een paraplu laten scharen, alleen uit een tolerantie, zijn visie moet vergaren in een nog te componeren refrein,waar hoofd en hart één kussen van de rede zullen delen, boodschappen verpakt in transparante…

Maar diep in het vrachtruim klinkt droevig gehuil; Er houdt zich een zwarte verstekeling schuil. Vanwege zijn huidskleur kreeg hij zijn congé En mag Zwarte Piet met de Sint nooit meer mee.…

Wie schetst mijn en wellicht nu ook jouw verwondering toen ik mijn hedenochtend ritueel beëindigde bleek een verstekeling uit een der verre oostenlanden zonder geldig schengenvisum ontsnapt aan 't wakend oog der heren frontexofficieren mijn inbox schalks te visiteren Zij groet ons in quasi chinees met vleugjes hongkong taiwanees…

dacht hij overtuigd met de logica van een gespotte verstekeling. Al zijn poriën ademden schuld en al het onoverkomelijke waste iedere laag vernis van zijn boetvaardige bast af. De straten waren overvol en leeg tegelijkertijd, tenminste; elke blik, heimelijk gestolen met zijn ontwijkende ogen sprak van schuld en een geleefd leven.…

De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een stugge…

De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op de achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een…

dons dat hem scheidt van de toekomst die in beleving zwijgt voor oren zonder een thuis een warme regenwind vliedt langs het open raam en hapt rake stukken leven van het verlies dat nog niet is geteld, het bindt de hoop aan het geknaag dat in het duister de weg verspert lange verbintenissen die in akten staan verzegeld doemen als verstekelingen…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheer ik langs druilerige perrons gedachten boemelen in de mist, ik als passagier zowel verstekeling tot niets verplicht, iedereen een geldig plaatsbewijs tussen de dwarsliggers en stramme ijzers die samensmelten tot op een stip gefixeerd op de dunne lijn van de horizon als optisch bedrogen doel…

de wind die haar de das omdeed het zieke kind dat aan haar borst in tranen werd gedragen Ze hadden haar begraven met de voegen van de stad waar zij gevangene nu was van uitverkoop in etalages waar de zoete geur van wafels onder winterjassen gleed die zij er enkel nog kon zien als zij hun blikken niet vermeed Zij was een vreemdeling - verstekeling…

vertrappelt want niemand staat hier stil men kruipt mouwsleurend kraagklauwend over en door en langs elkaar alleen de man achter het loket - een suffe engel - wacht op zijn eerste klant want wie het loket haalt wordt al snel neergehaald hier en daar flitst een dolk en in de hoek hoor ik een kettingzaag even verlang ik naar het lot van de verstekeling…

En onder duizendvoudig blaten van de beangste moederschapen en het hinniken van schichtige paarden wordt gemelijk het bevel voltrokken; tot aan de ontdekte allerlaatste, de kleine smekende verstekeling, gehaast in het wagenkrat geworpen. En zij zijn weg gelijk zij kwamen, de mannen met de dorenstokken.…

Wij Wij zijn Wij zijn de laatste Wij zijn de laatste kinderen Wij zijn coïncidentale dochters en zonen daar en toen uit coïtale sterrenstof van liefde tot leven gewekte op de blauwe planeet geworpen stervelingen dorpelingen stedelingen ondergeschoven verstekelingen nazaten slachtoffers en erfgenamen der wereldveroverende…