Alle inzendingen over verstrooiing

Hebt u misschien wat droog, beschadigd haar Te lang en futloos of overbelast Een houten hoofd in een vitrinekast Te vaak gespleten punten hier en daar Te lang onder de zon zonder een pet Daar raakt uw haar van slag door op den duur En u verstoken van een wellnesskuur Verlopen als een haveloos sujet Neem dan voor buren vrienden en vriendin…

dat er zoveel mogelijkheden uit een vliegtuig boven zee van een boot over de ijssel dan liever de atlantische oceaan daar was je al in een sieraad rond de hals ook daar ben je geweest een brok graniet verstrooi je niet neem je ook niet mee in het keldertje moet je blijven alsof ik je toch een beetje begraven heb…

we stonden daar maar te kijken naar jou zoals je niet meer was wie je was en toch weer wel hoe je de wind gebruikte om gek rond te buitelen tegen ons op te springen zodat we verschrikt terugweken ik hoorde je lachen om onze tranen zag je in de wierook naar boven kringelen en verdwijnen…

we stonden daar maar te kijken naar jou zoals je niet meer was wie je was en toch weer wel hoe je de wind gebruikte om gek rond te buitelen tegen ons op te springen zodat we verschrikt terugweken ik hoorde je lachen om onze tranen zag je in de wierook naar boven kringelen en verdwijnen…

vele rozen lagen er; maar zeven stonden fier rechtop als een saluut in zilt herinneren verging hun aanblik stiller dan de wind, die vogels droeg uitgestrooid langs zand en water zwierf wat as van wie het was –dat weet ik niet, maar wel de witte blaadjes die zich bogen naar de hemel en dat steeds vervagend spel van vele zware voeten…

Het was maar Een jas, zeg je, Een omhulsel En zeker niet De kern, Klaar om Te worden Verstrooid, En nergens Te worden Teruggevonden…

Verstrooid zo hij is wenst hij na zijn verscheiden te worden verstrooid…

men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren al het hartzeer in menselijk tekort verpakt geraakt in lucht en water we nemen de kleuren van de aarde aan wie ons ook beweent wie ook in de spiegel kijkt naar diep verdriet men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren…

Inspirerend licht van opkomst tot ondergaan Verstrooiing nabij.…

wil jij straks mijn as verstrooien op de Mont Ventoux of is dat te hoog gegrepen misschien teveel gedoe?…

een uitwaaiering gelijk engelenvleugels as in verstrooiing handen gevuld met afscheid geven zachte tranen mee…

verbrand oud zeer verstrooi gedachten voedsel voor de scheuten van een nieuwe droom…

ik hang mijn wensen aan de wilgen & m'n liefde voor jou mag in een boom 't oude zeer zal ik verstrooien voedsel voor scheuten van 'n nieuwe droom…

waar je laatste sporen zijn verstrooid bij die ene boom aan het rustig kabbelend water waait nog zacht een troostende gedachte dat het je tijd was naar de overkant te gaan…

in een zachte wind daalt lichte glans op het natte gras ik zag je lieve lach in rouwende gedachten ogen die in milde wijsheid ons weer begeleiden nog altijd in een warm aanwezig zijn nu zonder zorg en pijn jij die alles wilde delen hebt het aardse terug gegeven maar je lach en ogen zijn gebleven…

Ach ja, mijn vader en mijn vaders vader: de één van vuur de as de ander het verstrooien.…

Wat men daar doet om mensen te verstrooien.. Die stieren die compleet over de rooie Zich bestiaal gedroegen bij dat feest. Bij interactie tussen mens en stier Komt steeds het beest naar boven in de stier.…

laat de wind je in de bergen verstrooien je meenemen naar waar niemand je naam noemt waar iedereen je kent waar de dood geduldig wordt gedragen omarm me zonder armen praat met me zonder mond blijf als je er niet bent…

het was stilte die lachte als zij even geen behoefte aan woorden had het waarom van deze verstoring van rust ontging haar en toch werd zij dit bij zichzelf bewust het steeds sneller zoeken naar verstrooiing en vertier bleek de jagende motor hier in het botsen met tijd overspannen door emoties heeft zij eindelijk de knopen van…

'k Fietste op een frisse winteravond over de lange eenzame landweg volgde een kleine warme luchtwenteling de oneindige troosteloze ruimte had één starre droge ademtocht maar een soepel balletneveltje danste speels voor me uit de gitzwarte akkerzee welfde gedwee tegen de lilliputterboompjes van houtskool bij de nòg grijze stramme westelijke…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

haar einde vond verstrooiing op resten groen geel gras terwijl wij zachtjes spraken kuste de wind haar as werd de geest weer helder voelde aarde warm kwamen woorden samen gaf je mij jouw arm…

Het geluid dat het licht in de hoek maakte Overschreeuwde mijn avondgemoed Reeds bevind ik mij in het iets donkerder Als aan een muziekversterker draai ik aan de knoppen Om mij af te stemmen op de Weg Draaien, regelen, tot je samenvalt Verstrooiing is een gehavende vijand Die je een arm om de schouder slaat Om er een mee te worden Vrede…

hoe avond maakt dat ik je stappen hoor jouw bijzijn speur in verre tonen als van een late gast je stilte proef als het legen van mijn glas een onverklaarbaar zwijgend weten dat het zo is zoals het was jouw vragen worden dan mijn eigen woorden ze stellen mij gerust op mijn papier verstrooi ik ze als as…

de nacht vlucht weg voor het oog van de dag een dikke mist pakt het dorp mysterieus in de verstrooiing gaat op en neer die je dus niet kan pakken voor je gezichtsveld (je weet niet hoe) morgen is er weer een dag om naar te kijken misschien zie je dan wel prachtige weidse vergezichten onder blauwe luchten…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

ik was in de wolken maar meedogenloos brandde de zon op mijn nalatenschap tekende verstrooiing in een buiige lucht maar het feest was een regenboog verder schreef donker betrokken over wereld en waarden op een zichzelf vernietigende aarde het weer zat mij tegen de zon won een heldere hemel mijn testament heeft niemand gekend…

Als er geen geweld meer rondzwerft zal de wereld geen gebroken hart meer zijn met een tranenspoor van verdriet, want gekruist langs de vele wegen zal de onweersbui van het betrokken gezicht geen gedonder meer verstrooien over kale plekken, dus de laatste overstromingen van emoties zullen dan verdampen achter de bescheiden zon en het hoopje…

wat bewoog de dichter de zelfzekere kicker of het mazzelzwijn hoe te achterhalen wat de dingen waren voor ze neergeschreven zijn wat dacht die maker bij het stellen van zijn regels en het trekken van de lijn was het afzien of verstrooiing was er wilskracht deed het pijn waarmee de klanken zijn gevormd trilt wat na in rijm nimmer…

aangekomen bij de achterdeur plakt hij met kunst en vliegwerk de dagen aan elkaar als een dode vogel zijn vleugellamme armen bevroren aan het lijf houdt hij vuur en zwaard zorgvuldig tegen het licht legt hij de breekijzers in de schaal de stilte sluit zich om hem heen als hij de hand van Morpheus voelt ijskristallen verstrooien het…