Alle inzendingen over vertrok

In liefdevolle herinnering verblijf ik op de drempel van waan en waanzin. Op de drempel ook van huis en heimwee.…

Niet de citroenboom, niet de absint en de nacht, maar haar absentie: de witte jurk over de krans van een oude muur; de lelie omkranst de herinnering aan slanke handen, gescheiden van de aarde en haar gezicht, de boom is haar stem, de rozen zijn in haar gesticht, vertrokken om het zoet der liefde te verspreiden en naar eigen inzicht…

ze nam de deur, de auto in en ze vertrok ze liep, en was weg mijn leven uit, ik was stil zwijgzaam, bot ik wist wat ze ging doen ze ging weg ik zag het in haar ogen ze vertrok het was zwaar, en ik was stil... zweeg het dood, de pijn is hard en rauw eerlijk en koud de eerste vriend die ik kreeg toen zij van mij vandaan reed…

in de spiegel kijkt zie je dan ook jouw eigen pijn en dat je totaal niet lijkt op de vrouw die je wilt zijn Je speelt slechts een kleine rol met een enorm groot ego je bracht mijn hoofd op hol en dat is nu nog steeds zo Terwijl ik zo voor je sta vertoont mijn hart nog naschokken het is hoog tijd dat ik nu ga want de liefde is allang vertrokken…

de zomervogels trokken naar het zuiden we raakten los uit elkaars armen de verlatenheid streek neer om niet weg te gaan verstarde verlangens bevroren in het ijskoude licht hoe naakt was de waarheid die rillend aan ons kleefde toen de noorderzon zonder ons vertrok…

We zitten te praten maar je bent al vertrokken en wat ik gezegd heb heb jij niet gehoord De muziek en het glas ze brachten je elders naar andere oorden met ander genot Ik zie nog je handen om het wijnglas gebogen en voel hoe je adem de mijne ontmoet maar je ogen, ze dwalen je zinnen ontwijken Ik zag hoe je wegging al ben je er nog…

Het afscheid namen wij in stilte als twee grote mensen Zij doofde het licht te vroeg uit verbrak haar rozenkrans en verdween voorgoed…

Even dacht ik, verroest daar komt de zon maar het was van korte duur, de wolkenpartij won en nu is het weer somber.…

Ze zijn vertrokken met de noorderzon Het huis zonder stemmen zonder voetstap Dat dit...kon de buurt uitgepest hun huis geen thuis Niet het gekraak van de trap van hun rokken:geruis Ze zijn vertrokken nee:'opgerot'.…

Niet vaak schoon ik mijn kamer - Nu toevallig toch en toen vond ik je haar een lange, blond of bruin, dat zie ik niet ik stuur je hem met wat verwarde woorden over 'het beste zo' en een vertwijfeld koud matras.…

buiten zie ik de winter langzaam sterven oren tuiten van de stilte mijn gedachten zwerven familiefeestjes, polonaises, monden die bewegen klanken dringen sterker door 'schön ist die Jugendzeit' later handen losjes op de schouders 'smoke gets in your eyes' allen die vertrokken zijn schuifelen voorbij 'sie kommt nicht…

Mijn hart krimpt nadat jij bent verdwenen en ook al zoek ik mij 't apenzuur volgens mij nam jij voorgoed de benen en beslist niet voor onbeperkte tijdsduur. Nu zit ik hier eenzaam op m'n bank maar waar is waar, ik weet, ik ben je kwijt wat helpt 't als ik in m'n ééntje jank 't is zo 't is, en da's een nuchter feit. Nu maar weer dapper op…

graag had ik je hand nog geschud voor je vertrok en zoals gebruikelijk wanneer iemand op reis vertrekt je een behouden aankomst gewenst wel, je was reeds vertrokken maar ik ben gerust je kwam blijkbaar aan en niet terug…

Een glimp van opa, hij is alweer vertrokken -- maar ik ruik hem nog.…

Niets is wat het lijkt vertrokken werkelijkheid ster in achterruit…

Waar ooit de vlinders zaten Bevindt zich nu een lege plek Vertokken met de noorderzon Op zoek naar nieuw verlangen Toen jij vertrok uit deze tuin Verdween het zomerse gevoel Waar ooit de vlinders zaten Waar jij ooit was…

Het vensterraam staat open verwachtingsvol de koelte van het licht ik tintel scherp was haar silhouet vannacht van boven af gegrift in twee dimensies buiten op de stenen de maan was rond en stil haar schaduw het gras met ochtenddauw de zon stijgt hoog vandaag verdampt de laatste druppel.…

(voor Rutger Kopland) Je naam passeerde bij de lessen Nederlands een naam die staat als een menhir die mijn leraar Nederlands uitsprak alsof je Alexander de Grote was en later wisselde ik je gedichten uit met mijn geleerde penvriendinnen omdat er zoveel meer tussen de regels lag dan wij konden bevroeden we zagen de tedere diepten in wat…

De trein vertrok en liet mij achter met een gat in mijn hart ik rende nog over het perron maar natuurlijk was ik trager jij snelde vooruit en ik bleef daar uiteindelijk stil.…

hij vertrok in de nacht zo plots en onverwacht geen deur was geopend niemand had hem zien lopen alle luiken bleven zelfs dicht en nergens lag een bericht het laken onaangeroerd het lichaam omwoeld zijn hart had het begeven zijn ziel naar het Hoogland gedreven daar in 't Eeuwige Licht kreeg de aarde 'n tranengezicht niemand die…

hij vertrok in de nacht zo plots en onverwacht geen deur was geopend niemand had hem zien lopen alle luiken bleven zelfs dicht en nergens lag een bericht het laken onaangeroerd het lichaam omwoeld zijn hart had het begeven zijn ziel naar het Hoogland gedreven daar in 't Eeuwige Licht kreeg de aarde 'n tranengezicht niemand die…

het huis telt de stappen kraakt zijn trappen in het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden de tafel is oud een bank droomt gerieflijke plooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis staat te koop…

Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Een korrel zand voor de woestijn Een druppel water voor de zee Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik laat gaan Mijn stukgeslagen wanen Mijn oud kleingeestige bestaan Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Wat zonlicht van de zomer Die wij leefden met…

Plots brak het licht Dat de ochtend moest vergezellen Donker zal de dag zijn die volgt Op de breuk die diep door mij scheurde Krakende scharnieren liet je achter In de stilte van de dag Vreugde was al een tijdje eerder vertrokken Zonder dat ik er oog in had Nu hoor ik het in de stilte Dat alles is vertrokken Niet eens zo ver weg Maar…

Ik ben me van mijn eigen dood "het Lazarus" geschrokken Ik kon weer opstaan en ben vertrokken!…

Maar de affectie vertrok. Tussen de plooien van jouw lach. Ik achtervolgde. Maar ik vond geen glim. Door het bewonderen van jou dag. De essentie verloor. Van de fabelachtige pracht. Het zonlicht wat ik altijd in jou zag. Het wonder vertrok. Maar het gevoel bleef betrouwbaar. Ik bewonder jouw aantrekkingskracht.…

iemand blijft halverwege steken op de maat van het verleden om met een moment te volstaan groener neigend naar gras dat altijd elders naar zee hunkert zonder bestemming indachtig of anderszins te weten wie nog meer vertrok van de plaats waar wij waren ooit vraagt iemand nog waar de jas bleef nadat het lichaam vertrok…

Mijn geliefde liet mij zitten en vertrok naar Zuid-Frankrijk. Ex-en-Provence…

Vertrokken naar een land om daar een droom te halen. Wat over is, is een knuffelbeest boven op het puin... Een droom voorbij!…

Hij was vertrokken met de noorderzon Zij verliet het eindstation En liet tussen de rails een spoor van tranen achter ...…