Alle inzendingen over vliet water

Mooi, dacht de man, met honderdduizend volt kan ik in deze vliet vlot vis verdoven, dan komen ze dus allemaal naar boven… Toen is hij zelf het water ingerold. Zijn droeve dood zal zwemmers zeer ontstemmen: zelfs met de stroom méé is het lastig zwemmen.…

als men mij niet zoekt niet wordt gemist gevangen zit in de tijd die te stil te vluchtig is om te verdromen laat me dan doodgaan herontwaken naast wie mijn werkelijkheid bemint…

je stroomt bijna over van wilskracht in de morgen, in de middag, in een kerstnacht verscheep je, en voedt, vrij van weeklacht duizend jaren, zonder maren, dat mag aandacht…

op een Scandinavisch scheer verkorrelt het bittere water eenzaam in een vliet, verkrampte lucht bokst tegen het licht en ligt erna zalig te wezen. ik ben het die geluk proeft en het helder weer meebrengt als lachende kinderogen. donker abrikozenhuid is het palmares van het badend eiland.…

Mijn uren gaan voorbij gelijk het zand, Dat langzaam door de dichte vingers vliet En wegvloeit uit de vastgesloten hand; Als water, dat ik dronk, maar proefde 't niet.…

Vijf zwanen glijden over het water....…

Wat tot bedaren werd gebracht, als met water besprenkeld stof, wordt herdacht. In over elkaar gelegde landschappen vindt hij één voor één iedereen terug. Alleen: omkeren naar zichzelf kan hij niet. ---------------------------------------------------------------------- uit het werk van de Belgische dichter Eddy van Vliet (1942-2002)…

Verscholen achter het riet volgde ik ademloos in de vliet, gedurende vele minuten, de hofmakerij van twee futen. Hij baltste, zij walste, hij danste, zij sjanste, hij lonkte, zij pronkte, hij praalde, zij straalde. Samen verdwenen zij in het riet en ik liep verder langs de vliet, nagenietend van hun duet, een klassiek waterballet.…

wat was je groot in woorden en in daden met warme klank geladen tot aan je laatste noot wat was je sterk in teksten en gedachten die ernst en humor brachten tot aan je laatste werk wat was je lief in welgemeende zinnen een mooie man van binnen tot aan je laatste brief - Paul van Vliet…

door Hem gedragen Zijn boodschap is een kruisgang vastgezet in tijd verweven met gelovig de weg van het hart afstaan…

hoe mag ik je noemen wanneer ik zie hoe de bloemen in mijn tuin openlijk je diepe zelf voor mij openbaren waaiend op speelse zomerwinden je wondere werkelijkheid dragen zwoel geurend je passie voor leven uitstrooien leg je naam op mijn lippen zodat ik je als hemelsbrede koestering kan prevelen midden de wereld die ik liefheb ik noem…

mijn denken vliet met versnelde stap op natte straten het water draagt schijn zwijgt waar de boog hangt in late lenteschemer strak gebogen mijn woord is moe naar het woord poëzie verblauwd (en al wat daar nog tussen ligt) schijngolven vervloeien spatten uiteen tot op mijn mond in de straten voor mijn oog een wolkenmantel dekt warm…

Een vers is goed of niet, Naarmate ’t vol is tot de rand, die niet kan halen, Of over-vliet.…

vaart alleen Peter Pan met Die Zauberflöte dat is goedkoper voor de verzekering succes ook dan verzekerd is de berekening --------------------------------------------------- Toelichting: Dit jaar staat de 'Vloot over de Vliet' in het teken van het 250ste beboortejaar van Mozart en de reis over de Vliet die de toen 9-jarige componist maakte…

Het gesponnen web houdt Krachtig stand, terwijl Jouw bescherming wordt Gebroken Een vliet van veel Liefde Vormt de bron van een Nieuw Begin…

Vandaar ook dat hij de landerijen Sorgh-Vliet genoemd heeft, een gebied waarin hij zijn `zorgen kon laten vlieden`. Park Sorghvliet aan de Scheveningseweg in Den Haag is een oase van rust, midden in een drukke stad.…

Schat van een kerel Reikt op tenor naar hemel In wolk van whisky.…

Het meest kenmerkende van Paul van Vliet? Zijn typetjes die op je buurman leken? Het weldoordacht, beschaafd-beschouwend spreken? Dat timbre met een vleugje oud verdriet? Of toch dat hij, door trend noch hype gedreven Traditioneel, maar tijdloos is gebleven?…

een gebroken wolk bij het zwaluwscheren door ontstoken zonnelicht over schaduwbomen bij de vliet die verrast geoogste woorden spreken als hij ze zorgvuldig vormt en er de stilte mee bekleedt…

Goten gieten water en schuim, Grebben groeien ongestuim; vlieten vloeien rustig ruim. De regen valt schuiner; de hagel houdt op; de grond wordt bruiner bij elke drop. 't Plankiertje ligt nog dikbeleid met korrelronde wittigheid, die bleker, weker saamgepakt, flets wegdooit waar een zool in zakt. Het water kruipt en krimpt al lager.…

O dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier.…

Kruiend ijs weerspannig aan de oever van de vliet. Koud en kil is de wereld om ons. Behaaglijk en vredig verwarmd de ziel ons bestaan. Geluk koesterend in een deken van liefde. Ergens op de wereld golven van geweld, stromend water als een brullende leeuw verscheurend al wat leeft in een paradijs van schoonheid.…

toe de vliet, het riet, de draad omringen mijn drassige gedachte wilgen dragen aan de horizon mijn nog niet geknotte takken alle artefacten geven aan dat ik op eigen kracht uit dit moeras kan gaan…

In Biddinghuizen, aan de vliet, lag gestrekt, een weldoorvoede suikerbiet. in een milde Augustuszon, dat kon, want de suiker is niet meer op de bon. Men liet de biet dan ook ongemoeid. Werd ook niet door de politie geboeid. Ja, in Biddinghuizen, zei men mij, zijn alle suikerbieten vrij!…

0 dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier. ------------------------------ 'Uit de Rubaijat' (1914)…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

Wij stonden gebogen over de vliet; Daaronder leken onze gezichten Ziende uit een toekomst, toen een lichte Rimpeling ons glimlachen liet: Ons spiegelend zoals wij niet Meer konden zijn. Nooit meer? Ik vroeg haar: ‘Laat alles worden zoals vroeger.’ Zij gaf geen antwoord.…

Hee, lieve Afra op je groene fiets De zon draait altijd met je mee Als je fietst langs de Vliet, of je loopt tussen de bloemen Het licht wat je schenkt, geeft mij uitzicht op zee Fiets, fiets...…

En de goudgele bloeme nijgt zich Steeds verder naar de vliet, Tot hij in de zilvren spiegel Zijn beeldtnis ziet. Zo koud en zo kil is het water... Zijn zoenen prangt De bloem op het beeld, waar minnend Hij over hangt.…

De Vliet, die van Oud-Gastel vliedt naar Kruisland, daar werd een mensenhoofd uit opgevist waarover een verhaal werd opgedist hetwelk ik smalend afwijs als abuis, want een visser’s grootspraak is zijn handelsmerk. “Wel táchtig centimeter !” lijkt mij sterk.…