Alle inzendingen over voelbaar samenzijn

De werkelijkheid moet vast veel platter zijn dan het verlangen naar die zoete pijn die slechts bestaat uit ’t bange turbulente hunkeren naar een gebaar van voelbaar samenzijn zo dicht en weerloos dat het striemen slaat hongerig en gulzig kletsend haar lillend vlees behoort hem toe die haar begeert-hij is het beest dat zij verweert en aanroept…

Een lijntje had ik met de hemel, om zo te praten met jou, ik kon je toch geheel niet missen, vandaar dat ik bellen zou. Een lijntje had ik met de hemel en zo af en toe belde ik je en al nam je dan niet op, ik wist dat je me hoorde. Hele gesprekken voerde ik, antwoord kreeg ik niet, vanzelf, want dat lijntje met de hemel, was…

de kou snijdt onverbiddelijk door de dikte van de schors onzichtbaar rillen ze ook al is hun trots fier verraden nog gesloten knoppen dat er voorjaar op komst is, ik voel 't…

Is de pijn weer voelbaar van het kind hier in mij, beelden die zich steeds weer herhalen. In mijn onmacht komen dan tranen van het eenzaam zijn. Een gevoel dat nooit verdween.…

Loop voorzichtig door mijn glazen wereld, waar stilte in mezelf zo voelbaar is. Grijze nevel laat mensen uit het zicht verdwijnen, in de verte klinkt een scheepshoorn.…

Voelbaar zacht en bezield effectief. Dat is de route tegen mijn angst. Mijn onbehouwen filter je voor lief Samen springend door natte straten. Gewandeld langs vochtige muren. Regen waar we voor schuil gingen. In eeuwigheid kan dit eeuwig duren. Ik voel jouw lichaam en geest. Mijn dagen glinsteren in de nacht.…

transformatie is het creatief moment waarbij alles mogelijk is omdat segmenten geen bouwstenen zijn maar lijn met de ziel meteen in zicht en voelbaar in presentatie van alle vormwisselingen uit momenten die ons denken kiest…

Op de plek waar je was Ligt het hier nu voor me, Tastbare herinnering aan Jou, aan je gevoelloos hart, Een levensteken van jou Waarin de ijskou nog voelbaar is En waarvan het de vraag nog maar is Of het ooit ontdooien zal…

Samenzijn gewoon even… Een kort moment Gewoon om te zien Of je veranderd bent Samen zijn heel even maar Zal ik je nog herkennen? Gewoon een minuutje of tien Te kort om weer aan je te wennen Dan zal ik weer gaan En leven we ons eigen leven Een kort intermezzo Samen zijn gewoon even….…

Je adem kust me voor je lippen Je warmte streelt me voor je me raakt. De verwachting naar meer zindert. Maar ik ben geduldig ongeduldig Ik weet, er wordt in deze spaarzame uren een parel tijd geregen aan onze dunne samendraad.…

Wij schouwen in 't verstilde samenzijn de oermaat van 't heelal, sereen en rein. Vergeten is het schrijnen van de wonden, weggevoerd de doem van schuld en zonde. In streling, streling, mild en teer is heling, geen pijn, geen verleden meer. Traag openen zich beloften, rood en rond; een vleug van weemoed beroert je mond.…

samenzijn door geschreven woorden verholen emoties stil geuit laten verhalen zichzelf beleven het onvoorziene is levensecht…

Zal met ons samenzijn ook je warmte verdwijnen Zal de kilte van je ogen de stilte onderlijnen Zal de mist duister hangen over de weg die wij reden Of zal je mond nog lachen om mij en ons verleden Zal met ons samenzijn ook de verbondenheid vervagen Zal je langzaam vergeten wat we ooit in elkaars ogen zagen Tot geen gedachte nog een…

Het samenzijn was zo intens als ik er weer aan denk kan ik alleen maar gissen want veel gevoelens zal ik missen het leek alsof de wereld schudde de bliksem zich verdeelde mijn huid tintelde de hoogste sferen stoven op mij af en in die opwinding ontstond de tunnel der verleiding met als eindpunt ontlading in de warmte van omarming…

Je blote huid glanst Dauw van het gras Markeert het aardse Waar je lag Een lege plek Je raakt me aan Woorden kleden me uit Het maanlicht op mijn huid Glanzende stralen Slaan dof kapot op de aarde Ik verlang Hunker naar de middenweg Een lege plek op aarde Een vloeiende beweging van de maandag Samen verenigd…

leg je hand op mijn schouder trek het deken weg laat me door de kou heengaan maar leg je hand op mijn schouder leg je hand op mijn schouder trek het deken weg laat me naar de einder gaan maar leg je hand op mijn schouder alleen maar met jouw hand op mijn schouder ------------------- uit: 'Hawwa', 2003.…

Doe de deur toe Sluit de ramen Trek ook de gordijnen dicht Blindeer het slotgat Doof de kaarsen Alles raakt nu uit het zicht Laat het licht uit Nu geen lampen Alles moet nu op gevoel Met mijn voeten en mijn handen Friebel ik een heleboel Zoek het wurmpie Zonder handen Verward roep jij: ´Is dit hem wel? Hij ontglipt steeds door mijn tanden…

plaats het kader waar ik sta fixerend mijn gelijste kijk met ingeblikte kijker in een lengende houdbaarheid van een gezamenlijk hier en nu kluister zo het vensterzicht van een vereeuwigd ogenblik raamgenoot te zijn meedelend in het mijne als ware ik met ander…

Het eerste dozijn In het samenzijn.…

ik zoek de liefde, zij is ze leeft in mijn adem, mijn zucht, in een opgedroogde traan je raakt me aan, zo nu en dan in het wezen van mijn bestaan zij kent geen woorden noch gebaren met de hand ik droom in de echo van de nabije oorden doch immer aan de buitenrand van een verbeelde werkelijkheid in het wezen van mijn bestaan het is zeker…

Ook dwaze dromen moeten het ontgelden In amors overmoed en 's mensen hybris Waar liefdes schijnbeweging vaak diffuus is En ook geleerden ons niets echts vertelden De ratio keert in tot ironie Als onvoltooide Schubertsymfonie…

onbereikbaar maar altijd nabij nauwelijks voelbaar soms dichterbij dichter in mij kust mij voelt mij zo bereikbaar voelbaar nabij voor mij…

Had ze gezegd wees boom ik ware boom geweest Had ze gezegd wees braaf ik ware braaf geweest Ze vroeg wees trouw maar ik ben nooit trouw geweest nu is ze weg en vraagt niets meer ik ben nog nooit zo trouw geweest…

nauwelijks voelbaar is de aanraking van jouw huid met die van mij gelijk een lichte bries die mijn naakte lichaam streelt op een zoele zomeravond nog net voelbaar zacht zo zacht… jouw huid tegen die van mij…

Waar stilte oorverdovend is, maar jouw hartklop nog voelbaar, in het schemerduister waar jouw dagdromen verdwijnen, daar wil ik je ontmoeten, enkel en alleen maar daar.…

het onzegbare slechts te duiden als schim van wat voelbaar is…

Het is een afstand maar de warmte is voelbaar door de straal die raakt.…

De schok was alom voelbaar Van Seedorf schuddend op haar grondvesten De heer Kamp maakte een misbaar Het einde van een tijdperk ten lange leste…

Tekens, letters voor menig oog voelbaar en gericht. De nacht valt in als lichten doven is geschreven mijn gedicht.…

Het gemis, onvoorstelbaar, het leven druist door, zij wandelt stilletjes mee, onzichtbaar, duidelijk voelbaar. Een jaar alweer, alweer een jaar voorbij.…