Alle inzendingen over vouwen

gefluister weer wandel jij bij mij vandaan aan de horizon wenkt de morgen verhuld in nevel groet ik de dag voel mij niet langer meer geborgen in mijn droom waar ik je zag Ik vouw mijn handen in gedachten zend een diepe zucht omhoog daar vliegen hoop en stil verwachten langs zon en getinte regenboog…

om de tijd op te vouwen als een vloerkleed in een doos van vergankelijkheid om de tijd te vouwen in de rimpels van het voorbije op te vouwen in mijn handpalm te bewaren kleine, kwetsbare seconden om de tijd op te vouwen in mezelf…

‘lingerie wulps in de vouw man ben je maf wuft zacht gezegd uitgebluft?’…

zich niet, verweekte niet in bad natuurlijk ging hij wonen in die stad waar strijd met kapitalen werd geschreven er werd in open wonden zout gewreven hij was te slim voor galg, te snel voor rad natuurlijk kwam hij op het rechte pad vergeten was het woeste tegenstreven een pak, een das, de wekker op half zeven z’n vrouw streek alle valse vouwen…

Elke morgen zal ik vouwen mijn handen rond je lieve gezicht en zeggen, ik heb je lief mijn lieve lief. Zal nooit herhalen, nooit bevestigen. maar..... Elke morgen zal ik vouwen mijn handen rond je lieve gezicht en zeggen, ik heb je lief mijn lieve lief.…

Ik zet mijn zorgen op papier en vouw er een bootje van Zodat ik deze kan laten varen zover het maar kan Ik zet mijn zorgen op papier en vouw er een vliegtuig van Zodat ik deze kan laten vliegen met een onbekend bestemmingsplan Ik zet mijn zorgen op papier en verfrommel deze tot een prop Gooi het in de prullenbak en weg is al mijn getob…

dromen van papier vouwen witte nachten tot een sierlijke zwaan…

lampion vierkant vouwen ecoline laten vloeien warm licht in duisternis huiselijk…

Ik vouw mijn armen rond de nevel van de maan laat je gaan een hartenkreet hoe dichter kan men naast je staan…

vol overgave vouwen dames in zwart-wit hun handen samen senryu foto:Martien Montanus…

Vouw de dag in vrede dicht en laat vol vertrouwen in de liefde, je omarmen door het licht.…

Een welgestelde vrouw uit Schouwen bekeek vol afgrijzen haar vouwen ze begon met massage het werd ‘n blamage toen liet ze de spiegel verbouwen…

Ongewillige ribben vouwen, krullen zich onder herfstelijk gesnotter. Ik lig, nee huiver mezelf uit de kom.…

gaandeweg verzacht de rijpe zon het land in vloeiend avondrood verwoordt de einder wat onbenoembaar is vouwen mijn handen zich tot heilzaam gebed…

Een hoedje van papier In een tel of vier Wil ze niet Één van roestvrij staal Passend Vouwen met haar eigen handen Dat is de taal Die zij blijft herhalen.…

ik zag je staan je groette me in dat gebaar ontmoetten we elkaar mijn hand voor even langs je heup een vouw denkbeeldig strijkend de wind verwaaide zacht je haar je lippen waren rood wat vochtig daar je likte met je tong uitdagend langs je tanden je glimlachte de zon pakte zacht mijn handen ik droeg je schaduw toen we weer…

val beneden lonkte alweer boven wist me god van het heelal maar in al vertrouwen laat ik toch een ander niet mijn chuutje vouwen…

de nacht geeft alle ruimte om te piekeren niets kunnen we doen enkel onze handen vouwen je strijd is gestreden God heeft je naam geroepen…

een man zoekt leven wikkelt woorden in zilverpapier spuugt tussen platgestreken vouwen er wonen geurende seringen in zijn hoed een vrouw ziet de man haar handen vouwen lelies de wind raakt verward wiegt alles om haar heen de vrouw schudt met losgeraakt haar zoete lippen lokken vogels alsof zij de aarde aantrekt buigen takken beleefd…

Ik heb in het traject een bocht verkleind, wat vouwen in de kaart gelegd. Morgen wordt mijn lichaam opgedregd.…

Het pasgeboren kind met vouwen is een gruwel om te zien gelijkt zijn moeder en zijn vader met kennelijk trots iets bijzonders te hebben volbracht een vertederende lelijkerd van het zuiverste afwaswater…

boven op de heuvel bij gebrek aan zee een lege fles in het zand Magnolia vouw ik mijn brief tot een vliegtuigje wachtend op de wind om mijn woorden mee te nemen…

Het is nacht en ik vang de maan in mijn handen blauw van herinneringen ik vouw mezelf naar binnen en zie het stromen van het koude water naar het wantij. -------------------------------- uit: 'De Hengstenvrouw', 1997.…

[ ] iets zacht openscheurt geen woord alleen een vouw in het niets licht of wat overblijft als het sterft jij – niet als naam maar als beweging in mijn binnenrand ik adem misschien misschien niet maar het trilt nog…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

de bal in een bocht naar zijn voeten wacht geduldig op het kind nooit bang als de moeder kijkt naar de krant die schudt en wappert niet wil vouwen van de man met het been wit een lijk…

bij wijze van rituele handeling maar buiten de beschutting van een kerk in plaats van handen vouwen voetenwerk op weg gaan voor een gebedswandeling ik las het op een ochtend in de krant iemand wilde zo bidden aan het strand…

ik vouw mijn handen in mijn schoot ten hemel richten zou teveel druk geven op de aangesprokene hij zou dan God moeten zijn zover kan ik niet gaan een tussenstop, een stand- in is voldoende voor mijn bescheiden vraag…

Blijft lachen met onze babyboom voor sport in beeld uit het buitenland Blije spetter Erika blits met vouwen 65+bilpartij afgelijnd oranje string sjansend aan de waterkant…

in mijn zomertuin wordt tijd vertraagd daar heradem ik ik hoor grasjes groeien bloemen vouwen open in hun onnavolgbaar ritme een zonnelach streelt planten en bomen alle kleuren trillen…