Alle inzendingen over waaiende

De pluimen groen en paars, een bewegen in de berm, kromgebogen door de wind, nederig bijna, en zo stil. Elke spriet, haast barbaars, beknabbeld door een hele zwerm, die opvliegt in de morgenwind; alleen nog leegte nu, zo kil...…

waaiende wind ruimt winters weer wassend water maakt schoon schip…

langzaam opkomend of ineens plotseling daar al dan niet gepaard gaande met warmte en kou een gelukzalige golf maakt zich van je meester en stijgt langzaam op het laatste restje lucht is er uit vacuum getrokken alleen op de wereld in een zoemende wereld groene velden bloemenzee aan zon geen gebrek eens spat die bel uiteen het…

Dorre, maar glanzende berghellingen omringen Galilea's schittermeer, zien met voldane levenswijsheid neer op wat beneden hen wil samendringen. Teruggetrokken, peinzende eenlingen, joelende zwemmers en woelig verkeer geven alle 't vere verleden eer; kunnen ze verdraagzame geest bezingen? Ademtocht van zee en woestijn draait rond om het blije…

Mijn doek blaast met volle wangen mijn kleuren door elkaar. De horizontale stroming in de dampkringlucht vult oorverdovend mijn strak gespannen lijf. Strijdend, vechtend wil ik mijn kleur behouden. Ik zou hem aan flarden rijden Ik bons tegen mijn doek, maar hij wijkt geen centimeter Ik moet het met lege ogen aanzien hoe hij me mengt…

Hoe alles wil vertellen, wuiven naar jou toe hoe fijn, hoe mooi om jou te ontvangen hun waaiende pluimen vol zaad, de grassen en sprieten groeten mee op het station Ze overladen, verwelkomen of zwaaien uitbundig afscheid…

Terwijl op brieven en in kranten het jaar achttienhonderddrieëntwintig zwart prijkt op helder wit of vage champagnekleur ligt de beroemde Beethoven dove schrijver van toonkunst onder bomen op klanken der toekomst te wachten geen geluid bereikt zijn oor boven hem zwerft de zefier luchtige kronen van pijnen wuiven licht en bemoedigend zware…

jouw romantische ziel verloofd met een slanke blondine met een hartjestatoeage op haar linkerborst mystiek lijfje waaiend op het ritme van het leven stoeiend en vlinderend samen in een nieuw leven om te zijn waar je bent…

Ik vermeng me met de geur van persoonlijke lucht waar een stroom van achtervolgers fluisterend waaiend in mijn richting en het aanruisen van hun aderen mijn schuilhoek verdroogt al was ik te lang in het zonlicht geweest onvoorstelbaar hard roept de werkelijkheid om genade…

mijmerende zeilboten van ongerijmde gedachten zoekend naar taalvissen zacht waaiend ademgeruis wit golvend gefluister sprekend tegen de zilte wind het wordt nooit zonneklaar in dit bewolkte hoofd maar alweer neemt de zee me in…

Het schilderij geschapen door kunstenaar Louis van Lint toont nevel vol blaaskracht waarin verlate sneeuw en voort waaiende bloesems druk om elkaar heen dansen schimmige boomstammen vluchten naar de leegte.…

Hier is de wereld niets dan waaiend schuim, De laatste rotsen zijn bedolven Na de verwekking uit de golven, Die breken, stuivend in het ruim. Het laatste schip wordt weerloos voortgesmeten, Het zwerk is ingezonken en asgrauw. Zal ik nu eindelijk, vergaan, vergeten, Verlost zijn van verlangen en berouw?…

De bladeren vallen De wind steeds meer spel Dwarrelend, waaiend, gierend Eens troostend, wordt een hel Nu vallen mijn gedachten En dwarrelt mijn gevoel Gierend van verlangen Zonder wil of doel En het dal is daar beneden Wat zich in schaduwen bevindt Als het licht er niet kan komen Dan ook zeker niet de wind…

blikkend terug in verleden kijkend van hoog naar laag zoekend naar de plek waar ik afscheid nam zachtjes voeten losliet, met haren waaiend langs rietpluimen vanuit het licht ooit geboren de wegvormend naar gene zijde…

Er is het pasgeboren kind, de moeder die het aan zich bindt en alles wat weer herbegint, maar nergens klinkt het slotakkoord tenzij voor wie aandachtig hoort de woorden waaiend in de wind.…

Dit is het heden, ik zie het, ik zit hier: voor het raam en zie het heden waarnaar ik ben teruggekeerd, naar wat er altijd geweest is - al die tijd waarin ik er niet was er is niets gebeurd zegt de tuin in het raam de bomen, de vogels, de zacht waaiende struiken, het gras, het bleef allemaal zijn wat het was, er is geen verleden hier wat…

Zachtjes waaiend door alles Door een onaangetast of verdord geheel Slurpend, kwijlen van alle beetjes Ongenaakbaar zacht en teder Hard en ijzend De wind raakt ieder stukje Van het midden De weg door alles De goot de duivel en verlaten De passie en de bloem Balans Het Midden…

ik zie de dingen niet hetzelfde als jij wat ik een bos zie zie jij een boom als ik de wind hoor lucht krachtig waaiend hoor jij een briesje dat zacht voorbij trekt anders dan de jouwe is mijn geur en smaak zoals ook het licht mij donker kan zijn…

Waaiende winden ontsnapten uit een droomslaap die mij lichter maakte en beter verteerbaar zoals herinneringen die ik voorheen was vergeten onrustig in mijn verlangen sliep ik verlegen en denkbeeldig naast mijn hospita Emma Petronella ik borduurde verder op liefde terwijl ik snurkte verrijkte ik mijn geest.…

Ik ben een ballon aan een tros mensen met touwtjes zwaartekracht bijeengebonden in een knoop van navelstrengen: de aarde Mijn opgeblazen hoofd denkt zelfstandig te zijn, waaiend in een eigen stukje hemel (een fantastisch bestaan ..boven alle verwikkelingen ..in de knoop) zo vervuld van alle sensaties dat ik ze niet door wil prikken…

ik zag een kind rennen naar de zon en naar heuvels wollig groen het keek omhoog omlaag en uit haar lichte haren vlogen vogels zij kuste ze, waaiend één voor één engelen werden stil en ik huilde bestond in dit enkelvoudig begin schenk me wierook de dood is te machtig…

gebroken ruggen star en stijf hun glimlach waaiend met alle winden mee hun ogen neergeslagen zingend als troost omdat ze zijn overgeleverd aan mensen die ze meester noemen ze zijn gebrandmerkt als waren zij vee slaafs zijn ze nog zijn de meesters niet tevree ze willen nederigheid zien zich de baas wetende niet goedschiks…

de nacht valt uit het landschap van donkere stemmen dof waaiend en vergrijsd wanneer ongevederde vuurvogels zich op mijn keel storten en het laatste uur in mijn lichaam wekken, meedogenloos over huid verloren ik zal eeuwig leven, van alles afgesloten, de dragers en de dag er is niemand meer die de regen en mijn spreken in…

Vandaag zou het dan echt moeten gebeuren De lente zingt, 'n lekker zonnetje erbij De zwoele zuidenwind is ook van de partij 'T is tijd om wapperend en waaiend langs te scheuren Ook Martin Bril schreef in de krant dat 't weer mag Dus dames,trek het u toch aan; 't is Rokjesdag !…

waaiende wilgen slingerend langs een beek woeste wolken jagen... aangeschoten....wild verwaaide gezichten, nat, vaal en bleek zwijgzame stemmen....dorstig........verstilt God heeft deze negorij verlaten vervloekt is hier de rust geen remedie zal hier nog baten eeuwig grommende golven, ondergelopen kust.…

en altijd zal de nacht alle zijden omringen van het open raam ik fluister enkel een waaiende ruimte dieper dan geluid mijn handen zijn immers te klein om je toe te dekken vergeef me het onmogelijke ik ben niet groot genoeg ik had zo graag naast je willen liggen nachtenlang dagenlang en willen waken vergeef me mijn…

als alles groen gekleurd niet meer luistert dan grauwt het grijs als bladeren zouden wuiven waaiend in de wind en de zon scheen er gouden stralen doorheen dan toch zou ik niet meer zwaaien ik ben terug eindelijk geland au, het zand is hard harder dan verwacht liever viel ik samen vallen is zacht zachter dan ik dacht…

Langs een wilg met dode toppen, een geschoren hoge in zijn blaren onverminkte haag, een door waaiend hout beschaduwd raamloos muurvlak, blinde boerderij, buiten bomen, hellende, de holle wei, lichten aan de einder, vuurtorenlicht, een donker zwijgend paard dichtbij. ---------------------------------------------------- uit: verzamelde gedichten…

Haar waaiend lied stuwt echos voort, die mijn binnenste doen splijten.…

" Als we al waaiend in vrijheid vluchten, De harte mannen; Komen die van Daan?…