Alle inzendingen over wazig

rode lichten vervagen, rode lichten vervagen in de verte, regelrecht uit mijn vergezicht verdwijn jij weer, in het donker het maanlicht in.…

Nog wazig sta ik aan de rand van dromenland naar werkelijkheid. Eindeloos verzonken in de diepte van het zijn, golvend op het getij van gisteren, nu, morgen: vredig, rustig voelt elke vezel van mijn wezen Het willen blijven staan het niet verder willen gaan vasthoudend die diepe rust van een innig samen zijn...…

Een dichte wolk van klamme mist condenseert deels als druppels in ragfijne spinnenwebben, plooit zich sloom, als een vale kille deken, benauwd beklemmend om mijn oude, bange en warm kloppende hart, dat hunkerend en hoopvol wacht op de doorbraak van de eerste zonnestraal, die mij keer op keer weer nodigt door te gaan. In de herfst…

als raadselen in de nacht waren alleen bepaalde akkoorden blijven hangen doch was de verbintenis zachtjes aan weggestorven in de (schijn)heilige mist de zin ' maar lief me dan ' echode het langste na tot handen zich ontvouwden ze snakte naar adem…

In mist verzwegen uren tellen tijdloos voorbij dromendagen sprookjesachtig wij handen in het duister verloren ooit gevlochten in verleden wassen onschuld in vloeiend wenen gevonden tranen in de nacht stromen langs een zachte glimlach teder op weg naar een getekende morgen waar de spiegel elk lijntje laat stralen doorzichtig als…

Het peinzende kind toeft bij straks later de verre toekomst oostelijk avondblauw aan de vage einder geeft slechts wachtende vragen daar verschijnen langzaam kronkelige nevelslierten winden zich door elkaar al dichter - hoger wekken blij vertrouwen moedig verlangen tonen zwarte sterren die hard star en roerloos hun geheime…

wat ik zal moeten weten is dat mijn bril haarscheurtjes vertoont, liefelijk en moederlijk [ wonderwel] het diafragma centreert te noordelijk wat onomstotelijk bewijst dat de prijs naar gelang het geleverde het zuidelijk halfrond discrimineert ten aanzien van dit pokerspel de winnaar is diegene met het duurste montuur…

Weilanden zien grauw van mist, hier en daar glimt wit van zilverreigers.…

in de mist zie ik de wazige contouren van een lege fles…

Mijn oude ogen zien wazig, ze verlossen – me van oordelen!…

Week op het wit van het wazige land, Week door het grijs van de wolken daarachter, schemert de schijn van de zon, die met zachte goudglans de zomen omrandt. Blank als de glans op het wazig verschiet, week als de schemer van de zon door het grijze, weifelt het licht door mijn stille gepeinzen, schemert de vreugde door mijn lied.…

Wazige wolken verbergen herfst in de knop grauw tovert schoonheid…

Geesten zien alles, ook ons, zoals wij hen zien: wazig aanwezig.…

Ziek op bed liggen, wazig en tot niets in staat -- slokjes soep slurpen.…

bomenreien in tutu gehuld gunnen ons een doorkijkje in het coulissenlandschap…

Verbanden tussen nachtrust en geheugen Zijn thans door onderzoekers blootgelegd Wie langer slaapt onthoudt meer, wordt gezegd Tenminste, voorzover geheugens deugen Want hoe men het ook nameet of berekent Het was voor men het wist vaak al vertekend…

Ster, stenen leven valt wazig naar beneden zwart op wit, ons licht.…

Als de zon de grijze mist verdrijft groeit door de wazige nevels het klokje van sneeuw…

Je laatste glimp ver voorbij, een wazig beeld broeit in mij. Spijt gutste door alles heen, lange duisternis toen jij verdween. Spijt zal mij altijd achtervolgen, jij was mijn eerste en mijn liefste die mij compleet heeft verzwolgen. Je laatste glimp ver voorbij, je wazig beeld verscherpt in mij.…

Ongeordene gedachten, Wazige herinneringen. Het verlangend wachten, En het wanhopig trachten, Door te gaan zonder jou.…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

stilaan wazig de schepen gaan (dichtvorm: rondeel)…

Maar ach, je weet niet meer wat hulp is en kijkt me dan zo wazig aan je haalt je schouders op en wilt je eigen weg weer gaan. Een weg wat niet echt een weg is maar één die je eenzaam doorloopt die ik zover mogelijk met je mee ga en nooit meer wordt zoals ik had gehoopt.…

leer mij ook hoe jij met je vingers door de bladeren van een boek schuifelt en als een stille sopraan het belezende temt in jouw eigen sfeer terwijl de koffie dampend jouw silhouet verheerlijkt in mijn droom ik kan geen nacht meer in jou bespeuren terwijl mijn ogen nog kleven aan de schepping waar ik nog drijvende was in een alsmaar zinkende…

Schoon de dag nog marre Schittert door 't azuur Vast der avondstarre Rozenkwistend vuur: Hoe zij liefdes wassen, In 't ontwaakt gemoed, Ons door haar verrassen Laai aanschouwen doet! Treffend toch gelijken, Zusterlijk, ze elkaar In 't wedijv'rend prijken Met een glans zo klaar: Dat tot zegepralen Beider gloor volstond, 't Minnen…

Tijdens de vroege levensjaren zijn bekende geliefde sprookjes een verre nachtelijke stad stil in 't einderduister verzonken die haar plaats alleen aanduidt met een zwakke hemelgloed waar slopend werk en drukke pret samen bescheiden rossig glanzen Assepoester Sneeuwwitje Duimpje bestaan voor rijpe mensen als vertrouwde wijze dwaalsterren…

Telkens genieten van hoge spookgestalten: bomen in de mist.…

Het vergrootglas knikt: kleuren zwellen en krimpen: een zoekende bloem.…

Het koele grijs van de hemel daalt zacht op eikenbos neer wil het najaarsgrauw verspreiden over dicht lover dat zich hangend samentrekt de late zomerwarmte binnen zijn takken klemt om haar langt te bewaren.…

Een zachte rode avond streep boven de wazig blauwe bergen is ‘t eerste wat je ziet wanneer je binnen komt. Iets verderop een groot en zwaarder beeld: De somber zwarte bomen steken als verticalen recht omhoog. Diezelfde zachte rode avond streep fluistert er nog net door heen, en volgt die wazig blauwe bergen.…