Alle inzendingen over we

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…

tot op heden vlogen de woorden mij om de oren als ik weer inspiratie vond door te schrijven met een pen, vol betekenis golfde het op het papier. Dat nu ook al jaren het internet als vast hulpmiddel wordt gebruikt komt door de korte bochten, Zonder ook maar een omweg geeft google Mij de betekenis van eenzelfde woord Maar de site waar ik…

vreemd blijft het om het bed te zien kussens liggen stil, haast gerangschikt als museumstukken in een eigenaardig, oud licht het wordt koud, killer dan buiten ook dit schrijven kost meer tijd zoals de weg langs muren en loze lakens het doet pijn wanneer jij beweegt in een veranderde blik en ik vecht voor eigen recht de hemel leeft met…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schipbreukelingen van de hemel en de diepten van de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, de horizon lijkt verder, zeilen bollen minder, blouses minder wit, hét ontbrekende in de volheid…

Toekomt en verleden schuiven nader zonder gevaar en berouw, het maakt niet uit waar en wanneer het verval zich dient, want we zijn nu bij elkaar en overal mijn vriend.…

de ander vlecht de loten met lemen wortels in het gras, nectar vloeit uit kristalen wijsheid te ademen uit zelfstandigheid zijn we vrienden in een lot? zijn we van een gelijk ras? krom gebogen in z’n denken waarin hij het meest gedijt?…

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…

hemel wordt weerspiegelt en uiteindelijk uit glas blijkt te bestaan het tart geluk in elk dierbaar moment waarvoor een naam is gekozen, magisch licht om de schalen van de wereld te breken, kroont zichzelf met tederheid waaruit een nieuw embryo zich met lauwerkransen presenteert,het taaiste ijs als dunne vliezen breken zal, zijn we…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

Ieder afzonderlijk individu. Een individuele regenparaplu voor de grilligheden van het levensklimaat. Een opmaat van de stuntelaar die weldra voor zijn mensdom staat. Een vrouwtje of een mannetje onderweg tijdens zijn bestaan. Somtijds regen na de zonneschijn, maar zo nu en dan een duikelaar na een verwoestende orkaan. Een vrouwtje of…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

zijn gemaakt en droogt het ziltste zout van ervaring op het gelaat, Kijk om je heen, zoals je bent verstaan, we zijn geen vreemdeling in dit bestaan.…

We zijn even. We noemen het leven. Het schuurt langszij. Scheurt het wezen tot het besef voorbij. . We bestaan tot we vergaan. Elk verband verkruimelt tot het laatste restje verstand naar beneden tuimelt. We hopen dat er iets is dat de loper om zal keren. Maar er is geen meesterhand. We zijn zand. . “Druppels”…

Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, blijven we op zicht?…

Uit het ziende oog van de orkaan wie hem raken zal in afzienbare tijd even een niet waarneembare kalmte in een oorverdovende stilte van ingehouden adem, achter de on-aardse schreeuw, verloren energie komt in vervoering barst open, daar openbaart zich de onneembare zwaartekracht uit de diepzee geboren, zoals we…

Of komen we van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Blijft het oog van het heelal op ons gericht?…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…

We gaan jong dood, dus laten we genieten.…

Ik weet het niet meer De maanden zijn voorbij gegleden Ik kijk zo graag naar je ogen Zo mooi en donkerbruin Ik zou je willen beminnen En oneindig kriebelen in je kruin Ik zou je mond teder kussen Maar ik weet je bent er niet voor mij Wanneer spreken we nog af? En maak je me weer blij!…

een vrouw inhaleert diep en blaast met haar hoofd achterover verveeld de rook uit die grillig schimmig zichtbaar omhoog kringelt in het schaars verlicht vertrek we wachten zwijgend tot het voorbij is ovens branden een grijswitte dikke pluim rook kringelt met de wind mee omhoog zichtbaar als een kattenstaart tegen de verder strakblauwe…

Maar het maakt niet uit waar we over praten.. Iets moet er leiding geven en op dit moment kan ik dat niet. Emoties vertrouwd en wereldvreemd. Ze gaan op dit ogenblik hun eigen weg. Hoe krijg mijn emoties toch weer in het gareel. Op dit moment word ik door hun geleefd. Mensen kijken verschrikt naar mijn gedrag.…

ook al lijkt zo’n dag als vandaag vol met valkuilen en beren te zitten Het is als een warme deken van troost dat de zon een glimlach schenkt en de wind speels door warrige krullen streelt dans als je te moe bent om te lopen…

In de vensters van de wereld komt deze tastbaar dichterbij, de afstanden huiveringwekkend klein, we verdrinken in de alibi’s van afzijdigheid en inderdaad het maakt het geweten waterdicht, maar toch betrapt op heterdaad, in hoeverre zijn we vrij?.…

Mijn godenlach is weggemaakt door een lawine van kwaadheid die jij over mij heen stortte, in één klap heb je onze hemel het graf in geholpen, bespuugd en driftig aangestampt alsof ik er nog uit zou kunnen klimmen na zoveel geraffineerd doodgraven. Toch lig ik hier in mijn kist nog wat na te hijgen, de ademnood wordt alsmaar groter, het…

is er nog een zin, een samengesteld woord, dat groter is dan de schaduw van een verloren liefde waarin kraaien zichzelf kwijt willen rondom hun eigen gekrijs vallen, altijd maar verder wanneer de bangste dromen beginnen is er nog iets, evenveel als een vroeger vertrouwen, dat in ons hart past, nooit hoeft achter te blijven met een vermomming…

Schering in overmaat, we kunnen niet ontkomen, deel van een klucht. Van hun loof ontdaan, stammen die er niet meer staan, ben ik de tel kwijt. Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Op alle kleuren bloed, ligt de zon uit te rijpen, om je te verbijten.…

mijn rijkdom zijn mijn jaren jij bent rijk met jouw jonge ziel we zijn beide rijk aan liefde is er genoeg geluk voor ons allebei of moet er nog iets bij dan pluk ik herfstregen voor jou en mij en paraplu laten we als een bodyguard altijd boven ons waken…

vierkanten wielen, elke dag een vaste rit maar andere kleur waarvoor op de cocosmat moest knielen, ik zal het niet besmetten maar trachten de tijd te doden door het in woorden om te zetten, daarover zal niemand mij iets vragen, want lang voordat, ben ik het antwoord kwijt het is heerlijk vertoeven in de tijdloosheid maar hoe noemen we…

aan de Menenpoort, klappen de rozen nog steeds bloedig uit de biecht…

Al zijn we sneller dan de tijd en wind en komen we morgen dichterbij mars gedreven tegen de stroming in van licht heeft een mens meerdere harten?…