Alle inzendingen over weerklank

Woorden stijgen op weerklanken in het azuur echo van de golf…

genoegens van angst klinken als de laatste noot een symfonie van donker leven maakt je ruimte meer dan groot Kon ik maar de stiltes bespelen de zwijgzame tonen van je hart zou ik de wereld kunnen betreden waarin je jezelf zo tergend tart Ik zou een strijkstok laten dansen over de snaren van je borst met tederzachte strelen je hang naar weerklank…

Volk, ik ga zinken als mijn lied niet klinkt; ik moet verdrogen als gij mij niet drinkt; verzwelg mij, smeek ik - maar zij drinken niet; wees mijn klankbodem, maar zij klinken niet. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - kwatrijn uit Porta Nigra (1934)…

is een gedachte lijfelijk aanwezig in het lichaam zoals een boom in de wei? betreden we onbekend terrein bij elke verbazing dansen voorspelbare wolken op onbeschreven hoogte ligt er adem op daken dichter dan mist ijlen woorden na achter omzoomde muren wachten en vergeten we met de wijzers mee bewaren we onszelf en alle dingen…

als klanken zich herhalen dwalen gedachten de vroegere tijden leiden naar nimfen die leven geven zingen in bossen ontspringen in bronnen goddelijk schoon het licht laten schijnen in diepe ravijnen zich verbergen in een kloof en in groep antwoorden op de roep: bijgeloof bijgeloof bijgeloof het was toen zo zo is het nu nog…

soms is nog onvoorzien een laatste klank zo klakkeloos zo schielijk scherp, zo met effect dan valt de stilte als een baksteen als door een droom hard opgeschrikt een laatste toon heeft baat bij stilte soms klinkt de stem nog heel lang door dan vallen klanken samen met hun echo vleien zich zachtjes neer als dichterswoorden in mijn oor…

Volk, ik ga zinken als mijn lied niet klinkt; ik moet verdrogen als gij mij niet drinkt; verzwelg mij, smeek ik - maar zij drinken niet; wees mijn klankbodem, maar zij klinken niet.…

zo zoek ik vaker en nog dieper zie dan ogen zoek lippen verwacht handen met tedere vingers verlang naar een zachte blik van troostend raken ik ontwaar echter holle stengels die tonen van stilte zwijgen…

In verband met de verbouwing van dit pand, zijn wij verhuisd naar de overkant, waar u ons kunt vinden op nummer 103 Met dezelfde zorgzaamheid en klantvriendelijkheid, die u verder in deze stad niet meer vindt dan aan deze en vroeger in de straat aan de andere kant…

piano hele halve zwartwitte bespeelbare toetsen sleutel in hoorbare noot weerklank tonja 16.07.03…

later als mijn Hollandse kater volledig is uitgejankt wegspint in berusting hoop ik zijn echo te horen wordt zijn roep herzongen als weerklank van mijn protest heeft dat toch wat uitgehaald verliet ik niet voor niets mijn nest…

Dit verraad zo alomvattend Dat ik er welhaast in verdrink Maar voor ik naar de bodem zink Zal ik me nog één keer goed bezatten Elk glas dat ik op je drink Lijkt een herinnering te bevatten Aan hoe de vonken in de rondte spatten En aan hoezeer ik in jou weerklink De zuiverheid van deze zonde Blijkt mij opnieuw te definiëren Een zondige,…

Het is niet wat wij zien `t is de echo aller- egostemmen trillingen van de stemvork een weerklank en het eigen altruïsme plaatst klanken in onbewust verweer overstemmen allereerst liefde en mededogen.…

hoog in de bergen ontdek ik wolken als zinnebeeld van mysterieuze sfeer en bijgeloof hoeder van oude waarheden waar mijn nostalgische eigenheid een romantische weerklank vindt een eeuwige voort vertelling…

in verlatenheid sterft het hart treedt het lichaam in weerklank buitendijks wat met ziel en vlees verbonden is leeft voortdurend tot water en zee ik ga weer liggen leg afstand naast je neer -trotseer dood…

in traagheid van gemoed de diepte het oog van de melancholie en nog altijd het verstilde reiken naar de schoonheid van een onbevangen jeugd een bevrijding pas aan de horizon van de utopie maar desondanks gaande door het leven in de schaduw gaande in weerklank van het voortbestaan steeds de lente opnieuw…

voor streeploos glazen ruit verstilt de blik naar buiten nergens stuit het lege licht dat schel de kamer vult onaangedaan schijnen oude ogen zodra een weerklank binnendringt raakt het koude aangezicht peilloos diep bewogen…

een ogenblik, te kort voor de verte te wazig voor diepte te weinig om de maag te vullen helder genoeg om te verhullen wat zichtbaar is snel genoeg voor woorden met in beton gegoten uitspraak er brandt een onbekend licht met kleur en stem te ver voor weerklank ogenschijnlijk…

ik zou de kleur van je stem willen bewaren zodat jouw ontloken ziel in mijn hart een gelijke weerklank mag ervaren je ogen vertoeven in een lied terwijl lippen woorden kussen ik hoor dan intussen jouw verlangen dat geen enkel ander ziet…

In deze wereld vol nimositeit is 't mensenlot de schuld van mygdala in zië is dat anders dan in frika en laska, rabië en merika waar mohikanen, sioux met de pachen de vredespijp rookten op de palachen en MLK nog 'men' zei in labama dat weerklank vond in de 'b' van obama…

Dit is niet de stilte die ik voelde toen mijn jeugd een andere wending nam geluidloos in mijn ouderdom vol weemoed en verlangen dit is ook niet de stilte van verloren vriendschap of liefde die een loopje nam geluidloos in mijn hartstocht vol melancholie en hunkering dit is de stilte van jouw gestorven dood in heimwee die geen weerklank…

O, vrouw, bloeit schaduw waaierbloem en firmament, dat sterren schrijden in de gang mijns bloeds en nacht de weerklank van de roep der handen en uit de zoom van mijne donkerheden, onder de hemelbruggen mijner armen, het maanzeil tastend over dansend stroomlijf o, het zal stranden aan gifspelonk der ogen, vrouw…

Ontgrijpen is loslaten begrijpen. Is loslaten wat je dom begeerde. Is begrijpen dat je niet begreep, wat wijsheid is. Totdat we kunnen ontgrijpen, moeten we leren waarderen, wat laten vallen is. Ontgrijpen leidt ons tot begrijpen. Vallen leert ons om op te staan.…

er is geen verwelken aan de kleuren van je bloem in jouw hart bloeit leven in de finale van een symfonie klinkt ook nooit het einde het is de weerklank van begin jij zit er tussenin je lach is jeugdig maar in je ogen glanst herinnering zo kom je over tikje frivool met passend bloot zo ontspring jij steeds de middenmoot…

Je ziet dat bijna niet meer iemand die zich verspreekt en daarna alles ontzegt alleen een luizige sorry tegenwoordig is alles in is schrijven een vensterbank in demi weerklank op het scherm semi inblazing op ‘s anders gedachte luchtig als een blad papier dat doorloopt over tafel door het raam tot in de horizon over de rand dot com Helsinki…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

ik voelde haar bui ogen donkerden snel armen schokten in weerklank nog steeg de spanning door het broeierig geluid van haar lage stem zij ontlaadde met wijzende vingers in het oplichten van schuld ik voelde de inslag stond aan de grond genageld verschroeid door haar blik als de donder ben ik weggegaan een reepje zon liet valse…

Het klimmen van de jaren laat geen sporen, hoogstens de harde echo van haar blik en de metalen weerklank van haar stap. haar roeping blijkt het meest als, op de grens van waanzin de goedgeschoolde hand het dwangbuis dichtsnoert.…

in weer en wind te bibberen van de kou terwijl de grijze wolken jagen langs het oneindig hemelblauw Het is alsof de storm de lente uit wil doven die door de bomen giert het oog verduistert de pijn te boven brengt Op al mijn wegen kom ik God tegen U leert mij weer te zingen het lied mij in de mond gelegd als liefdevolle weerklank…

naaktheid hemel biddend smekend geen koude taiga strekt zich uit onder haar weemoed het meer weerspiegelt slechts sneeuwvlokken uit het hart haar trillen is niet dat van het riet aan de poel waar bedorven water kleeft aan de klauwen van de hebber meer dat van de snaar die oude violen siert strak gespannen wacht tot hij hier een weerklank…