Alle inzendingen over wel te ruste

toen ik haar kuste niet op de mond maar op haar buste blies een vleugje lucht gelijk een zucht 'wel te ruste' ------------------------------------------------------------------- Uit de bundel 'voor jou, van mij' van Josefien en Wim Niesten.…

Wel te rusten.…

Wel te rust wees wel thuis in dat gewoel achter de ogen waar je meer dan overdag jezelf mag en moet zijn, waar het soms goed toeven is, maar soms ook grote droeven is. Tot ziens.  …

je leek hier wel te rusten in een droom van zacht satijn tot straaltjes zon je kusten het moest weer ochtend zijn ontwakend zijn je ogen knipperend tegen 't licht ontwapenend hun vermogen te verleiden tot dit gedicht…

Rust, dat heb ik nodig, Dat is mijn doel. Ik zie één weg, Maar daarna kan ik nooit meer terug. Daarna heb ik wel eindelijk rust. Geen fouten meer, Geen gedachten meer, Geen geschreeuw meer, Eindelijk rust, altijd rust. Is dit de weg? De weg waarna ik toe wil. Ik weet wat ik wil En dat is rust.…

mag ik voor even naar binnen gaan dank u en de deur laat ik wel aan rust om in de spiegel te kijken voor een dagelijks vergelijken de lach om het goede naast twijfel over kwaad plots knapt het glas in gebroken schaduw verschijnt de ster die ik was…

Voor Jeannet Elleboog in elleboog Word ik vanmorgen Met jou wakker Adem die haast Onhoorbaar mijn Gezicht beroert Zo zacht dat ik Twijfelen kon of Je er nog wel bent Rust zoals alleen Totale rust kan zijn Ogen die nog worden Toegedekt door luikjes Die weldra opengaan En wij die in allesomvattend Vertrouwen met ons…

’k Zal op je wachten Je hoeft niet ver Ik weet het Toch vraag ik het je maar - Je let wel op Rust in je ogen Het wordt geen wereldreis - Maar let die ander Hier vlak buiten Ook echt wel goed En dus terdege Op mijn eigen Lieve kleine meis?…

Nu even wel die rust een kleine cel een stoel en een bed de stilte die mij wakker en welterusten kust. Daar in de abdij denk ik nu even wel weten, vooral voelen. Straks opgeladen, opgetogen weer naar huis gaan met een gevoel wat ik allang wist maar daar weer steeds opnieuw zich voltrekt…

Hij wacht nu op zijn dood, Voor zijn wel verdiende rust.…

Hij wacht nu op zijn dood Voor zijn wel verdiende rust.…

Wel te rusten!!!!!…

ik wil hier beklijven door iets te schrijven waar men niet omheen kan want alleen dan weet ik zeker dat ik de beker tot op de laatste druppel leeg drink en daarna zink, de slaap vattend, "wel te rusten", naar een nivo waar de honden geen brood van lusten maar ja, jong geleerd weet je dat macht corrumpeert dank u voor de aandacht slaap…

Gevoelens vol verbijstering verdriet, boosheid, schuld worstelden om voorrang bij dag en bij nacht de wereld werd heel klein emoties des te groter alleen het delen met elkaar gaf steun door wat herkenning er was dan wel eindelijk rust maar niet voor de nabestaanden die bleven verslagen achter voor hen was er vooralsnog levenslang…

aan wie ik allemaal niet dacht deze avond het is pijnlijk ik dacht aan iedereen het is volle maan in het park en de vijver rimpelt niet eens gedachten een paar zinnen zeg me wel te rusten en tot morgen een laatste blik een kus een omarming het park is mooi in het donker de honden blaffen, waarom blaffen ze nou ja…

ziet de mensen onbezonnen blakeren langs de paden op stranden bij de zee stil soms kort van stof hunne spinsels ontsponnen spanning vloeide uit aderen leven gaat nu op de pof blikken koel in tassen mee werk blijft onbegonnen gedoofd zijn alle lusten in dommel wel te rusten wat water op de akkers ach boeren arme stakkers lamlendig in het…

Hij vervulde mijn hart, mijn ongedurig hart met een wel honderdjarige rust. Het scheelde niet veel, het scheelde geen haar of ik had die reus van wel honderd jaar van dankbaarheid zomaar,...gekust.…

We slapen niet onder de blote hemel maar wel onder het wakend oog der maan en kunstmaansatellieten in hun baan die ons verbinden met hun draaigewemel en onze last met onze lieve lusten ik doe het licht uit, leg mijn moede lijf te rusten, 'k weet niet meer wat rijmt op lijf maar jij toch vast en zeker wel... te rusten!…

Met de overgang van dag tot dag Kan ik alles met m’n vlinder delen Zodat ik liefheb, leef en lach En de wonden van het gister helen Met de overgang Van week tot week Zit in alle hectiek wel even rust Om te beseffen welk paradijs Er opengaat als ik je kus Met de overgang van de seizoenen Blijkt in alles een bekroning van liefde en ik blijf…

even stil weg van de drukte we hebben wel wat rust verdiend omdat de wil en wet niet lukte is er best wat af gegriend even weg van ouder wezen zo eenvoudig is het niet even stoppen met de les te lezen morgen draaien we ons eigen lied even tijd voor onszelf hadden we vaker willen doen puberstrijd Van acht tot elf ...…

wel te ruste de dag is volbracht geef me over aan het onbewuste of het zoete van Orpheus' macht wat was het vandaag weer denken denken en denken aan alles en iedereen aandacht schenken die men zo zeer verwacht of liep ik mezelf achterna wilde zovelen verlichten verenigen wat onhaalbaar is aan hen die turen achter de begonia's bevrijdende…

dan zat Ze willen altijd bovenop En dan dat schuim op elke top Of ze de beste zijn van ’t wad Al dat gebulder lijkt een straf Ze rollen bollen steeds maar door Als ‘t even kan kruipen ze voor De zee wil van haar golven af Ze drijft hen langzaam naar de kust Alwaar ze op gezette tijd Hen één voor één het land op smijt Een Waddenzee wil wel…

Een ongeluk zit in een klein hoekje de verschrikkelijke klap en alles zwart nu breng ik jou elke dag een bezoekje en bezorg ik jou mijn warme hart Jouw lichaam is veroordeeld tot misschien wel eeuwige rust ik heb jou dagelijks gestreeld en zachtjes je handen gekust De schemerwereld is jouw domein waarin jij helaas onbereikbaar bent de…

te rusten meneer kon het nog erger?…

nu ik dit geschrevene aan de hand van al mijn ervaringen, verplaats ik me in het slachtoffer dat ik mezelf toe - eigen niets is me vreemd, zelfs wanneer ik me realiseer dat ik dikwijls verkeer in de droomwereld van meditatie waar gedachten vlieden van hot naar her zonder het te willen aanraken, het is als een boom waar de vogels wel…

- Wel, Wendy woont waar Wilma werkt... Waarempel? Waarachtig? Wel, wel, wel...…

maar zeer tevreden slaap, buds in zijn oren ik geeuwde en 'geilde' wat van buiten en binnen dat was zijn 'soothing sound' inslaapmoment dus geweest wat uit kampvuurgespetter tot lichtelijke dropregen kan bestaan zacht doch doelbewust stopte de verkoopster de 'noise-masking sleepbuds' in mijn oren en fluisterde bijna onhoorbaar: "wel…

Dan hoor je ze Kom spelen met de bal Buiten zijn we Jouw vriendjes Kom En dan weer die stemmen Ergens ver verloren Anders dan de werkelijkheid Sommige zijn dood Oud grijs en anders Naamloos verloren Zomaar ongevraagd verschijnt Een helderlicht kindergezicht Je kent het kind Ergens ver verloren.…

Zij ziet in`t veld Madeliefjes staan In het gras dwarrelen Bloemblaadjes Één voor één afgeplukt Hij is misschien geweest Zij houdt wel of niet En Zij plukte voorzichtig Zuchtte diep Hij houdt wel of niet.…

En iedereen lacht en is tevreden Want het kon dus wel, smeden van een band Spontaniteit, is lang geleden Maar eindelijk is er geluk aan onze kant Vergeten zijn de mindere jaren Verdwenen zijn de on sportiviteit Weg zijn de irritaties Wat overblijft is een toffe meid Die iedereen zou moeten hebben!…