Alle inzendingen over wenkende

rauwe kelen verzacht worden de wijsheid en lyriek van het leven in het hart geplant In de persoonlijke hemelen van de geest, in een ontmoeting met het eeuwig licht, siert hij zijn genade met wenkende ogen…

verliefd voor altijd, als een kring op het water eindeloos bereid te schitteren in de zon en te versmelten in de tijd, je ogen wenkend... je gedachten meenam voor altijd, glunderend...verlangend...kijkend... verliefd voor altijd...…

de dromen in haar hoofd belandden onder haar voeten niet vleugellam geslagen nog geen korstje op de wond alleen het allerzachtste komt tevoorschijn een wenkend perspectief de liefde alleen telt het strijklicht streelt haar rug…

in je vaarwater drijven vissen moedeloos je ontstoken ogen ontvlammen mijn wenkend gebaar op schroot tiert de gedachte zienderogen op een schotel breng je mij wilde papavers windstilte doorboort het witte vlies…

Het zijn niet de stampende laarzen, de mantels gedrenkt in het bloed, de machten die mensen verbazen, het grote betoog dat het doet, maar 't licht van de wenkende sterren, het kleine verhaal van de moed, een Kind dat hier komt van zo verre en dat ons in eenvoud begroet.…

Wenkende zijn vrouw die hij een kort zinnetje toevertrouwt zodat tranen in beider ogen opkomen gevolgd door zijn diepe zucht. De sikkel doorklieft het stoffelijke van de geest.…

jouw schenkerij open je gastvrij serveert vruchten bijna vloeiend, vult citroentjes zoet - met ambrozijn je drinkerij is bloeiend je deelt pluimen rond en toast vol pit op trossen blozende groentjes wenkend naar rood of wit…

de ruit spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen…

Heel wat studenten stranden na een jaar Vanwege een verkeerde studiekeuze Of de behoefte verder rond te neuzen Maar om iets nieuws te vinden valt vaak zwaar Ik wens die drop-outs -daar ik zelf gesjeesd ben- Veel sterkte op het pad waar ik geweest ben…

duisternis zoekend begraaft hij mijn zonden zonlicht vervloekend verbergt hij mijn wonden spiegels ontwijkend betast hij mijn hoofd beelden bekijkend met hersens verdoofd droefenis schenkend betreurt hij mijn leven maanlicht dat wenkend mij aan dreigt te geven geesten begrijpend is hij het die lacht kelen dichtknijpend … de droom in…

jouw ruime hand versterkt mijn ochtendlicht glijdt wenkend naar de nachten die ik wakker lig onzeker over dichte ogen schrijf ik een weg tussen ontstane sterren en doe een stap vooruit naar paarlemoeren vlinders die onverklaarbaar stromen op golfjes van het schelpenpad en die zo behoedzaam uit de vloed van jouw vingertoppen komen…

leven los van draad geen speld in die hooiberg het licht en donker in een verschrompeling de precisie vast geklonterd bengelend aan de buitenkant van de hemelrand wentelend in een raadselachtig spel maar ik… klop met mijn knokkels op jouw tere huid gewichtloos laat ik jou vluchten littekens en wonden likkend wenkend…

Dunedin vroeger stapten goudzoekers in zij droomden van rijkdom en weelde al hun gezwoeg bracht meestal niets het Victoriaanse station bezoek ik nu als toerist op het Octagon, met zijn museum kijk ik naar gezellig gewoel een stad niet te groot, niet te klein de wijken verspreid met veel groen en altijd dichtbij de stranden de luchten, de wenkende…

je lonkt naar mij belooft mij gouden bergen stralend verleid je me tot vlak aan de horizon wenkend: .. ga mee.. en ik dwalende ziel stort mij naar voren in vol geloof, dat jij de waarheid bent maar in je kleurige jas open je de hemelpoort waarachter je verdwijnt mij laat je staan als een eenzame ster in een donkere nacht…

Vreemd, dat eenzelfde huis bevat ons beiden en toch, wij durven ons niet af te scheiden, wij durven niet alleen zijn, niet te spreken dan lippen bevend, die niet open breken, begonnen klagen, wenkende ogentroost, gloed van een wang, die om zijn blozen bloost, handen, die groeten, blikken van verzwegen ontroerd zijn, zuchten als uit vuur gestegen…

In nevelen gehuld zie ik je dagelijks nog lopen, wenkend van die verre overkant. 's Nachts zit je tussen de sterren weggekropen, en bestrooi jij mij met betoverend zilverzand. Ik reik dan vanuit mijn dromen naar boven, vang het op met slechts één hand.…

de stille taal van wenkende ogen, de mondhoek opengebroken in een glimlach, dwars door sleur een open deur, zo lijkt het tanden prijken wit wimpers waaieren de vaste snit van zwart omlijnde blikken en het schikken van haar lange been dat hooggehakt de zet bepaalt verlangen lijkt op slag verdwaald in openstaande boezems…

Mijlen terug achter vele zomers golft langs afgelegen weg over stille meersen een zachte melodie In het Huis ten Halve net op de equinox speelt de juke-box wenkend naar de Indian summer "Mijn gouden roos september een laatste zonnezoen-BB" In klatergoud verloren ga ik langzaam de einder tegemoet…

De geur van jasmijn Tedere schaduwbloem Een droom van satijn in zilver maanlicht Er staat een vrouw aan het stille water De wind fluistert in haar bleke haar Zij zingt zacht en de wereld luistert O liefste Grendel de poort van de nacht deze nacht en schuil schuil veilig geborgen in de heldere rust van wenkende ogen…

De woorden worden plots gedragen door tederheid van wenkend licht, terwijl de koude winterdagen de lente houden uit het zicht, maar onweerstaanbaar zal toch komen, het voorjaar met het nieuw bericht dat blaadjes aan de zwarte bomen gaan groeien als de winter zwicht.…

In ’t diepst van zijn gedachten brandt altijd het verlangen naar zeewater van 15 graden plus zodat het saaie zwembad dus kan worden vervangen door zee aan wenkend strand door vloed omspoelde palen door tenenknersend zand door sterke stroomverhalen door verre zichten grijs door brutaal meeuwgekrijs Ja, voor wie graag in golven klauwt…

De ster van Bethlehem welke naar Jezus' kribbe wijst glanst groot en wenkend wordt getroffen door de stralende Morgenster Christus in schier voorbije nacht Die haar doet verkleinen tot een zwervende vonk maakt zij verdeelt zich tekens dringt door in de huid van Gods trouwe volgelingen stroomt mee in de wenteling van het levende bloed…

Bewaart ze deze beeltenis, als het wenkend vergezicht haar wegtrekt van alles wat haar bond?…

Minzaam, toch ingetogen ziet de Burgemeester Wuiteweg me aan waar verspreide meidoorn wenkend bloeit - zachtrood versnipperd roomijs - en lover van jonge bomen statige oude beuken tot mijn gemoed spreken samen met gevels van bezadigd wonen of strevend ondernemen een eeuwige boodschap brengen vol aangename weemoed die vredig gewekt wordt…

He echtpaar verlaat dat wazige gewemel, door licht grijs omhuld, gaat naar wenkende leegte van wachtende verrassing.…

het was een zwarte droom toen de wind verstomde en achter de witte ijle berken een hand naar me leek te wenken een vlucht van duiven tuimelde omlaag in kalme tred liep ik naar de rivier de storm in mij ging liggen het verre tussen hem en mij verdween toen ik de wenkende hand van de oude vermoeide veerman naderde mijn gedachten…

Woorden, zinnen dus zoals arm voor de borst hand voor de schaamstreek wenkende vinger glimlach die de passie preekt. Een zucht van ongestild verlangen die taal aan stukken breekt hoorbaar en zichtbaar wordt op weg naar het hoogste punt zout smaakt, zich verliest blote huid op blote huid in onweerstaanbare geuren.…

plette op mijn pad het stof leek iets te hebben van goud stil geluk wikkelde zich rond mijn hart ik vond in de regenwolkenhemel de boog die de hoop voorspelt er ontstond weer de verknochtheid het ongekende levenslustige verlangen naar de leeuwerik, haar verenkuifje het vertrouwde riedeltje in het veld en ik weet, er is een wenkende…

mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg te vroeg zijn opgedoekt ik kan wel iets zeggen hoe het daar is; ik zal opgenomen zijn in velden bij zonsondergang, en verblijven in de stilte, in de rust van de oude dag het onaantastbare roept mij dan al wenkend…

kleine warme luchtwenteling de oneindige troosteloze ruimte had één starre droge ademtocht maar een soepel balletneveltje danste speels voor me uit de gitzwarte akkerzee welfde gedwee tegen de lilliputterboompjes van houtskool bij de nòg grijze stramme westelijke kim dat lokkende wolkje toonde een zwakke gloed ik vond wat me steeds wenkend…