Alle inzendingen over wisseling der seizoenen

zo superieur wisselen de seizoenen in verbondenheid…

ze houdt haar hand onder haar gedachten ze steunt op de vogels en leunt op de zee haar oren laat zij hangen naar het wisselen van seizoenen haar haren naar de stem van de wind zij is de vrouw zij is het kind…

Eens sloop zachtjes de winter in mijn leven Met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht Het wisselen van seizoenen Verloren in de tijd Langs mijn gezicht sijpelen natte tranen Misschien zal eens De zomer wederkeren Misschien zal ik eens Opnieuw gelukkig zijn…

Altijd zal het ergens hier zijn en vandaag en nu altijd ergens zee met eb en vloed golf over golf ergens nog nazomer eind oktober altijd een eeuw die zich verder boort in de tijd met de snelheid en de wissel van seizoenen altijd herinneringen aan iets en woorden om te zeggen Weet je nog, toen ergens wel een hand die door je haren strijkt…

ik heb de takken niet gebroken of bladeren afgerukt en meegevoerd naar plaatsen waar zij luwte zoekend kleur verliezen en versterven het is de wind die vlagend aandacht vraagt voor de wisseling van seizoen het zomers groen dat rijpt van geel naar rood mist zon en licht gaat langzaam dood kaal steken stam en takken af tegen…

der seizoenen opdat jij zult kunnen bloeien.…

der seizoenen opdat jij zult kunnen bloeien.…

Maar klinkers wisselen als seizoenen. Zie, tussen deze regels in valt onze sneeuw: wij hadden geen hobo wij schreven met een griffel op een lei alleen het laatste het ultieme wintert niet van liefde is ook vrede nietwaar? Dit wintert niet, dit gaat nooit meer voorbij mijn wonen en jouw wonen, wij huizen van elkaar.…

Alwaar het transformeert Als Koningin de Winter Het witte land regeert Als Koning Lente klaar is Straks met zijn winterslaap Dan duikt hij in de aarde Om met een laatste gaap De afval van de blaadjes Tot bloem getransformeerd Op aard' te laten groeien Als hij het land regeert Wees welkom herfst en winter Wees welkom nieuw seizoen…

De dagen sleepten zich voort, op weg naar weken en maanden van gemis, seizoenen wisselenden. De pijn om het verlies vervaagt, maar niet de herinnering aan wie je was.…

De bloem, door gure najaarsvlagen Verschrompeld en verdord en van de steel geslagen, Verrukt het oog niet meer; Maar als de lente naakt, de winterboei verbrekend, En langs het grazig veld de schoonste kleuren tekent Dan rijst zij schoner weer. Zo wisselt alles hier beneden: ’t Verachtelijk slijk, waarin wij vaak met huivring treden, Is dikwijls…

botergaar druipt langs mijn kin in mijn schoot ‘t vocht dat deze trage dag haar glans geven zal mijn zachte zucht naar meer vruchten van verlangen lyrisch fladderende vlinders zo’n zon die aanvoelt als dat prilste begin toen van ‘t voorbije getijde terwijl ik zit te eten blijven beelden nog als bladeren hangen aan stelen van…

Seizoenen wisselen van mens en gaan een inruil aan zodat een stervensgrens geboortegrond kan zijn.…

dat bij de wisseling van het seizoen terugkomt wat eens was dat heeft men niet gezegd jouw naam in spinrag bij de deur jouw adem vochtig op de ruit men heeft dat nooit gezegd wel van de gordijnen weer vroeg dicht en iedereen gezellig thuis maar over de eerste brokken speculaas geen woord…

de crocus in bloei belooft in geur en in kleur het wordt weer lente! de zee glooit en gloeit wij zwemmen en zweven op golven van geluk... de nevel in wit bedekt het land in eenvoud het is zo mooi stil de winter trekt aan sneeuwt een strakke trui van ijs binnen is het warm.…

ik zag het blauwe bosje alleen op de wereld in de grote vlakte grassig koud zij steelden hoger dan omringende magere sprieten bijna klaar voor hun eerste maai zij hadden alles gegeven met madeliefjes om verder te leven na hun rijpe zaai in de wisseling van groen door seizoenen had het bosje ook zijn bolletjes groter laten…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

de landman trekt zijn sporen trouw aan 't wisselend seizoen standvastig ploegt hij voort wie zal hem storen zo toegewijd ook is een moeder met haar kind trouw aan haar taak voelt zij de liefde stromen wat til ik nog aan schaamte over een miniem gemis er is geen schuld aan onvolkomenheden de schaamte over menselijk tekort gaat dieper…

zag de seizoenen voorbij gaan maar is nu op zijn retour en alleen zijn trouwe reizigers wisten van zijn eenzame bestaan…

hier liepen wij tezamen op bekend met wisselende wegen van het juichen op het hoogste pad tot huilende verlatenheid in storm en regen bezwerend en vrijlustig waren onze blikken als was een zwoel seizoen verzegd de geur van liefde als een erewoord gegeven vertrouwder dan in het verleden leek ons dit pad van de beloftes hoopgevend als…

gevoel eens hoop ik te kunnen zeggen: ik heb niet alle seizoenen volledig begrepen maar uiteindelijk wel door verworven overgave in verwondering bemind…

heb lang gezocht naar een stuk land waarop ik wilde leven bomen geplant voor schaduw en zekerheid bonte struiken in het half licht een heg gaf warmte en overzicht in beschermend omheinen pas later kwamen de bollen en bloemen voor wisselende seizoenen verhoogde borders en bakken om van dichtbij de bloei te ervaren heb mij…

Grijze bloesem aan de bomen Want de zon is nogal lui Wind zorgt voor een blaadjesbui Dat ik het zover liet komen Nog geen stelling heb genomen Lentevogel in de rui Schuilt onder een groene pui Zit daar koortsig weg te dromen Wisselend de temperatuur Eerder niet zo een seizoen Vreemd en anders bij mijn weten Matzes zijn bepaald niet…

In mijn gedachten spookt hij rond, net als de herinnering van wisselende seizoenen en hun graspollen, dorre bladeren, knispering van de witte deken. Echter zij zijn vluchtig waar jij niet kan vervliegen of wil vervliegen wellicht, hou ik teveel vast aan wat was of nooit is geweest.…

De zon, de witte landerijen, De eindeloze horizon Dat is het land waar ik ben geboren Mijn prille leven eens begon De ruime velden bekleed in wit tenue Waar, als straks de seizoenen wisselen, Het nieuwe leven weer tevoorschijn komt Mijn hart ligt daar in kleine dorpen Ergens verspreid over het vlakke land Niet opgesloten tussen vele muren…

Heb je het voorjaar al begroet? Je hoeft er niet voor te reizen Op pleinen en in perken Kan je het bemerken In eigen straat of plein Zal de belofte er zijn De krokussen bloeien Hoop en verwachting groeien Geeft fundament voor het leven De tere twijg wordt weer een tak voor het oog met het grootste gemak Knoppen worden tot bloem verheven…

Als een sneltrein door dit leven is alles van voorbijgaande aard. Niets om na te streven slechts doorgaan in volle vaart. Op verlaten stationnetjes kijk ik verveeld in het rond. Ik hou mijn adem in mijn hand vastgeklemd op de mond. Mijn verwachtingen; ik heb niets op het oog. Ik ken ze niet; zijn ze dan bij voorbaat te hoog? In een…

Als een sneltrein door dit leven is alles van voorbijgaande aard. Niets om na te streven, slechts doorgaan in volle vaart. Op verlaten stationnetjes kijk ik verveeld in het rond. Ik hou mijn adem in, mijn hand vastgeklemd op de mond. Mijn verwachtingen, ik heb niets op het oog. Ik ken ze niet, zijn ze dan bij voorbaat te hoog? In…

de zee veranderde toen de stroming jou naar de Waddenzee voerde je ziel reisde naar de andere kant van de tijd zij borg jou in ieders liefhebbend hart ver voorbij onwetenheid nam de zee je mee altijd anders altijd dezelfden zij en jij…

de schaduwen van die ik liefhad schuw ik lang niet meer ze komen ieder jaar om deze tijd verschijnen als het vuurwerk in mijn stille straat geen schrik meer of verwondering ze zorgen er tenslotte voor het goed of slecht gebeurde nog op tijd in tijd te plaatsen door even om te zien nog voor de drempel…