Alle inzendingen over zachtheid

In mijn vingers voel ik de zachtheid van jouw ooglid en de liefde waarmee ik die sloot Alsof je sliep en ik je weer wakker kon maken Geef me de zachtheid van je ogen terug zodat ik ophoud met huilen…

Uiteindelijk overwint zachtheid. Diamant verandert in steenkool. Waterdruppels hollen rotsen uit. Zonder liefde overleeft geen mens. Zonder menselijkheid geen staat. Zachtheid en geduld van engelen, overwinnen politieke hardheid. Liefde breekt de macht van haat.…

Zachtheid is de kracht der zwakken, Is haar scepter en haar zwaard, ’t Bloempje, dat een zucht zou knakken, Beeft en buigt – en blijft gespaard! Zachtheid zal de dwingland leiden: In het heiligdom der trouw Heerst onmerkbaar en bescheiden De almacht van de stille vrouw.…

in de zachtheid van haar zijn zie ik de onderzoekende blik haar spitse wijsvinger die naar alles wijst wat belangrijk is in deze stilte hoor ik haar stem die vraagt aanvult en die van zwijgen weet als het nodig is we spreken niet alles uit En toch troost me dat zozeer in de lichtheid van haar kamer zij heeft weet van de wisselingen…

Zo peperzoet geurt jouw zijn tussen vlier en beek als een stiekeme droom die naar iets van decadentie proeft. Vijftig tinten ...? Maar ik zweef gewoon tussen beelden van een vergeten winter de koude van ijzige lichtblauwe lucht. Dwangmatig bespeel je mijn gedachten, kunstzinnig en grenzenloos, zonder weemoed geen hapering alleen…

op een rok met rode en gele bloemen draagt ze het lichte leven op handen omarmt ze de de zachtheid van haar bestaan in het golvend groene landschap beschut de tederheid het broze hart wiegt ze de zachtheid van haar bestaan in het hoge gras kraait het kind de moeder spreidt haar lange arme uit overwonnen door de zachtheid van hun bestaan…

een rondje zachtheid wandelen met het gevoel van de zachte kracht lopen in zachtheid behoed je voor bitterheid in barre tijden weet dat je niets weet neem het kind in jezelf mee leer net als een kind schouder aan schouder een mars tegen de hardheid of een ommetje wandel met zachtheid het zachte zal je troosten vermijd bitterheid…

Laat me daarom zoeken naar de nacht, voor de eerste stralen van het ochtendgloren, want ik weet dat jij op me wacht in de zachtheid van mijn dromen.…

haar zachtheid verschijnt nu daglicht zich terugtrekt onder haar vleugels…

Mijn zachtheid In de kiem gesmoord Onder verstikkend cynisme (voor F.)…

Geen snert met spek, dus denk ik nog een keer: Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard?…

want wie raakt er niet aan zachtheid verknocht…

Van rots tot diepte en de zeis die zijn beweging kiest; van golf tot boegspriet en het meer dat in zijn vloot de waarheid regeert met de vaardigheid van stromen. Kringloop van gevoel, de vaste hand die met de zekerheid van licht de sporen drukt van voet tot stap tot zelfsprekend gemak.…

Maar hij herkent het niet wanneer het zich voor zijn ogen aandient, de zachtste zachtheid. Toen de wijn hém zacht had gemaakt, stopten de klokken met tikken. De ravissante Joodse nodigde hem in haar heiligdom. Er was een opgaan in de oneindigheid.…

Zachtheid, verdrukt door macht. Verkracht en misbruikte zachtheid. Steeds gebogen voor die kracht. Maar toch steeds overleefd. Meegelopen, meegenomen met geweld. Verandering van kracht der energie. Veranderd de zachtheid in een kracht. Met kracht wordt het mannelijk neergehaald. De vrouw staat op als wijsheid der ouden.…

in willen vluchten als je niet naar elders moest vanuit de luwte van de zachtheid naar de hardheid van de chaos…

zal je maar bekennen Saskia, het mij niet is gelukt, je beeld zo mooi te schilderen zoals je werkelijk bent er is geen kleur te mengen in de zachtheid van je huid je schoonheid is te machtig die het strelen van penselen niet erkent.…

Zoute druppels op bevroren aarde brengen zachtheid aan het licht, en geven mijn ziel een stem van pijn die ik te lang bewaarde…

laat mij je vinden tussen dag en nacht tast met mij de schemer af raak mij aan er is geen groter wonder dan de zachtheid van je bestaan…

oorlog en geweld ‘k zie ellenlange rijen op het hemelpad schenk hén de eeuwige rust en óns de zachtheid…

Wat is pijn Als je geen zachtheid kent Wat is verdriet Als je niet door vreugde wordt verwend Wat zijn verlangens Als ze worden vergeten Wat is stilte Als het lawaai is verdwenen Wat zijn tranen Als er geen liefde meer is om te bewenen…

Alleen al om de zachtheid van je huid ben ik op dit intermezzo uit als jij zo fijn van zinnen het daglicht buitensluit en met je perzikhuid het tijdperk van een nieuwe tederheid inluidt…

Dancings waarin spreken spasme wordt vriendschap sjacheren met moederkoren en waar mijn hart toen is verdord want de zachtheid ging erin verloren aan mijn dorst naar geilheid en glamour. Ik ben vrucht en kan slechts vallen; gij roept mij toe: ‘l’amour, toujours l’amour’ maar ik zie u: likkebaarden, lallen.…

Dat het podium kraakte ik mijn chanson zong jij van concentratie gebogen me aankeek uit een hoekje van je ogen impromptu dat je maakte Dat blijft als ochtendgloren duisternis van de nacht en de regen samen onder een paraplu De zachtheid van de paardenharen strijkstok over de snaren…

ik ken je niet, maar ik zou je Odeth willen noemen je wordt gedragen door velen vaandelend hoog noemen zij jouw namen gaan voorbij aan de pijn die jij onmiskenbaar lijdt ik voel slechts Odeth die mijn bestaan niet belet zij is de stille kracht die mijn leven verzacht…

Mensen met gesloten ogen schilder ik het liefst dromen zij of zijn ze moe van kijken. Ook oren zijn onzichtbaar bedekt met pet of sjaal volledig onbereikbaar voor kermend hard kabaal. En bij mijn nieuw gehakte beeld ontbreekt zomaar een neus geen kans voor parfum en voor rook graniet is niet poreus. Wel duidelijk aanwezig zijn de…

Een avond vervluchtigt, zo stiekem proeft de zoute wind aan de zachtheid. ------------------------------------- uit: 'De hengstenvrouw', 1997.…

Soms voelt ineens mijn hart weer zoals het was toen ik nog als een kind met nieuwe ogen keek. Het voelt dan zacht als een jonge vogel pas uit het ei en is verwonderd om zoveel dat als een harde korst in al die jaren zich vormde ongeweten.…

Geen slapeling die 't wonder weet dat uwe zachtheid aan mij deed, de vlam die door de nachten sloeg wordt morgenrood en 't is genoeg. Zie, sterren reizen langs het raam, het water stroomt, een knaap ving aan en zong adieu - dit lied heeft uit mijn kleine, kleine zomerbruid.…

Laat mij zacht zijn als de blaadjes die nu uit 't duister springen en verhalen van genade onverdiend. Laat mij zacht zijn als de vogels die fluiten zonder zorgen voor de morgen die er komt. Laat mij zacht zijn als het licht dat koestert en vertedert wat hard was door de winterkou. Laat mij zacht zijn als het water dat vloeit en zingt…