Alle inzendingen over zigzaggen

Honger loopt op straat langs helverlichte ramen koopwaar dat te gapen staat gedeeltelijk verpakt in linten en wat krullen de jeugd iets uitgezakt ogen krijgen nooit genoeg van kijken naar het schaars verhullen dat een te kort rokje doet regen breekt het spel van loven en aan bieden kou verlept de passies snel de eerste druppels…

lijnen zigzaggen fluorescerend achter gesloten ogen…

Veni vidi vici zigzaggend op haar fietsie zag ik van het balkon haar zwieren in de zomerzon Zij kwam Ik zag zij overwon…

zigzaggend door ogenschijnlijk wil ik mezelf niet kwijt wring mij in de kijker om hard rennend warmtesporen op te wekken rode vlekken die als flitsend vuurwerk mijn verwachtingen blootleggen…

(tanka) Schuin, maar sierlijk, staan de huizen hier naast elkaar, beelden mijn denken, waarmee ik zigzaggend langs auto's en stoepen heen fiets.…

op de avond dat de wind alles wegveegt wat op haar pad komt los ik op in de grijze straten trek ik zigzaggend de lijnen door naar de modder van een gebrekkig bestaan kauw ik trager en trager op gedachten hoeveel vergezichten nog van de wereld verwijderd?…

Door mijn wimpers volg ik de druppel Verlost vanuit je overvolle navel Glijdt zij weifelend zigzaggend omlaag Over de deinende vlakte met trillend dons Aangekomen bij de heuvel van Venus Aarzelt zij even om dan samen te smelten In de nog altijd vragende vallei der liefde…

Auto’s en bussen zigzaggen om elke hoek, staal en glas op elke hoek. Aarzelend adem ik de ochtendspits en voel me als een kleine jongen in een veel te grote jas.…

In broeierige ruimte groeit onaangenaam de opgekropte hitte naar ontlading toe zacht gromt de donder vooralsnog zonder effect zigzaggende pijlen flitsten het doel voorbij samengebalde knallen in crescendo afgevuurd een onverwachte voltreffer die helderheid in puin legt…

Je schiet zigzaggend langs de pilaren. Je vliegt knielend, in kennelijke staat van gelovigheid, over het altaar. Je daalt. Je landt. Het asfalt brandt. (afscheid van de zomer 2010)…

De acteur probeert te lachen, maar proberen staat gelijk, aan recht vooruit zigzaggen, met één oog dicht, terwijl de ander kijkt.. De lach wil de strijd niet winnen van elke diepgewortelde angst Want zijn haat, zal haat verzinnen en zijn hart zorgt voor ontvangst. Gespeend op de destructie van de film waarin hij verscheen..…

Ik hou van je ogen Ik hou van je lach Ik kan het niet geloven Je brengt me van slag Je bent wat ik wil Je bent wat ik wens Nooit ben je kil Zo ongelofelijk intens Je maakt me gek Gek op jou Het is net crack Verslaafd aan iemand die ik zo goed vertrouw Jij maakt me blij Jij laat me lachen Je bent gewoon een kei Ik blijf er van zigzaggen…

we smeten je papierwinkel de afvalcontainer in je hele hebben en houwen (aanmaningen, afschriften, herinneringen) vloog als een cluster dartelende vlinders een onbestemde toekomst tegemoet opgetogen bijna dat het zware soms zo licht kan zijn net als die dakpan toen die ik van boven zag komen, in vertraging haast vriendelijk naar me zigzaggend…

aanhef van de zomernacht langsheen de bogaard lijnt de heg de manden waarin ’t plukfruit wacht wielen knarsend in het grind wekken zongebruinde krachten eens de knecht de paarden bindt verlaadt men stil de zomervrachten het duister valt als kar en ruinen tot stilstand komen bij de poort swijlst dansen boven lege kruinen de ladders zat zigzaggend…

Zorgen aan je kop Oud en verweerd Deels al verteerd Takken heb je laten vallen Een mosttoupetje liet je stallen Als tranen konden spreken Door rimpels welhaast bezweken De tand des tijds voorspelt En je lijf al een beetje helt Rimpels als spleten Plaatselijk opengereten Het huilen staat je nader dan het lachen De zaag zal straks zigzaggen…

De rafels aan de jas haken rimpels aan haar benen opgetrokken blauw tegen het marmeren blok Het station dat stemmen galmt één toon vult alle dagen een haperende naald die zich niet laat stoppen Lege ogen lozen haar boven zigzaggende voeten de massa dampt en wacht de deuren staan op punt van sluiten Verdwaasde schimmen jachten…

ik liep de stilte langs de kant van de weg zigzaggend tussen madeliefjes en verkeer de enkele grasspriet die vertrapt werd deerde niet zoals anders want het was weg van alles en nog wat – het voelde geweldig wat weerkeerde aan het einde van die dag had verschillende vormen van tederheid ik kon lachen om je opengesperde mond maar ook je ogen…

Niet altijd zigzaggen hoor Onstwedde dat is rechtdoor sorteer dus maar netjes voor Musselkanaal dat is rechtdoor.…

geen vriend of vijand het dichte halmenwoud brengt kans vol blij geschitter bij aansluipende leeuw of luipaard om steeds dichterbij het beoogde prooidier te komen dat niets merkt de rover maakt zijn aanvalssprong smult van het begeerde vlees de opmerkzame gazelle rent tijdig weg verbergt zich binnen het hoge gewas kruipt zigzaggend…

Een rosse pluimstaart steekt daar ver, de bosweg over naar een eikenstam gezwind en verdwijnt al zigzaggend in een kathedraal van lover, als gejaagd door de wind. Omdat natuur mijn ziel beroert en mijn realiteitszin tart met haast goddelijke gratie, ontwaar ik in mijn hart, mijn verheugde mensenhart nederig ontzag en stille admiratie.…

ik vind je mooi, als je hart spreekt zo, als een fladderende vlinder of een ree zigzaggend over de heide oprecht zijn kent geen hinder het laat zich door liefde leiden ik vind je mooi, de rimpels die je oude dag tekenen maar je verblijf rechtvaardigt omdat ik op jou aldoor kan rekenen schoonheid is verblijven in een stille delende blik…

het varken werd hard dooreen geschud slijm vloog in het rond trillend vlees slachtrijp in de hitte zware druppels gleden in haar nek ze stond recht als alle anderen zigzaggend tussen riksja’s door een onvoorziene put de oude naast haar hield de zwarte nagels om zijn kip geklemd zijn ruggengraat kraakte limoenen rolden uit een vuile plasticzak…

De rivier van het leven, lijkt zoveel op zigzaggende snelle bliksemflitsen proeft sprankelend de wil van een spetterende tijd. Alles wat men ooit wilde verdwijnt als een plotselinge lichtgloed veelvoudig aan de hemel verschijnt.…

als hij pluimt boven het koren zigzaggend aren beweegt is de valsheid en sluwheid dichtbij een te jonge zwaan witte donsveren plakken dwarrelen boven klamme grond de lange nek met open ogen bungelt naar de slachtplaats ik wenk en zoek zijn ooghoeken terwijl de sloot in rood overgaat haastig keurt hij mijn gebaar en bevestigd dat met…

geen lijn in opengebroken straten ook fietsers kunnen geen kant meer op Amsterdam ik ga jou bijna haten beleidsmakers hebben 'n bord voor hun kop Oh Amsterdam mijn eens zo mooie gastvrije stad al fietsend fleurige buurten verkennen was voor ons iedere keer een verfrissend bad Maar elk gat nu gegraven levert weer 'n beetje Amsterdam in zigzaggend…

Zo gaat het elke vrijdag, 's middags rond een uur vijf, alcohol wordt aangesleept, in de kantine van het bedrijf De werkweek wordt afgesloten, wekelijks met dit ritueel, het weekend daarmee inluidend, met dit dronkenmanstoneel Als de klok wat uurtjes heeft doorgetikt en alle dranken gretig zijn doorgeslikt, sjok je met je werkkornuiten, zigzaggend…

Thuis, school, de eerste baan - handig zigzaggend hield je het vol. Jij bepaalde de richting wanneer beslissingen vielen voor je gezondheid. 'Testcase' werd natuurlijk het huwelijk. Kon je je staande houden als je lief haar eisen stelde met een kind op komst? Gevoelens kraken soms bedrieglijk...…

Uitersten, ver of dichtbij laten alles in het midden zo ontstaat de mistvallei waar stil de wijze uilen bidden de duisternis gebruiken zij om plooien in het licht te vinden wild zigzaggen zij door tijd waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk…

En ja Joanan Rutgers wist ver voor de kopgroep te blijven al struikelde hij soms en was zijn gezicht zwaarbevroren stopte hij geregeld voor warme chocomelk van omstanders zat hij gerust erwtensoep te nuttigen en liet hij de beerenburg volop in zijn keelgat gieten waardoor hij zigzaggend verder toerde en klunend op zijn bek viel maar de finish…