Alle inzendingen over zink

Het noodlot reeds beklonken de bemanning telkens dronken de kapitein verlaat de kroeg een oceaan ligt voor de boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de…

het zinken doodstille dagen in blauwe koelte gewacht op de avondval een duister peilen van verlangen zonder naam eindeloze vlucht de vlagen van het donker het zinken naar de diepte de angst angst is al het wit het suizen in de oren de rand van de nacht het stuurse zwijgen het onuitgesprokene angst is al het wit voor het…

Onaantastbaar is het zinken, ongenaakbaar zinkt het rotten, vrijheid voelt het enkel in verval.…

gedachten de vrije loop heel even waren ze net nog hier maar nu drijven ze slechts op hoop Overspoeld door enorme verwarring meegesleurd door onverwachte vloed verlamd door innerlijke verstarring verlangend naar een beetje overmoed Gaat deze vlucht over tot verdrinken of dwingt het positieve tot drijven ik moet er niet aan denken om te zinken…

De stenen die je in het meer gooit, Springen en dansen langs de waterrand. Traceren stralen van zonlicht, en laten rimpels achter, voordat ze in de inktzwarte diepten verdwijnen. Een fluister van door jou gekozen te zijn, Onbekommerd en veilig in je handpalm, net voor een adem. Je kijkt toe hoe het water hen tot zich neemt. Oppervlak ongebroken…

De blaren goud, de blaren geel, De herfstwind doet ze vallen, Zij zinken na wat wild gespeel, Zij zinken, zinken, allen.…

Ik verdrink, ik dook er in en zink. Ik zweef over rivieren en zie de mensen ondergaan. Ik loop over het water en wie heeft dit nou niet gedaan? Ik kijk over de meren en zee wil niet langer blijven staan. Ik verdrink, ik dook er in en zink…

Mijn hoofd gaat kopje onder Ik zoek maar voel geen grond, Voel geen grond, en ik zink diep ‘k zie de lichten vlak boven het water Maar jij bent -- verder weg dan ooit Ik zink steeds dieper, steeds dieper weg Traan volgt na traan, traan volgt na traan Ik zink steeds dieper, dieper weg Ik verzuip in mijn tranen En vechten helpt niet…

alhoewel het woord iets anders doet vermoeden zink je in drijfzand…

Ik word overspoeld en zink weg in de diepte -- van eigen echo's.…

Drie kisten voor een paus zijn overbodig, Want waarom moet zo’n paus van top tot teen Verpakt zijn in drievoudig ‘thermopane’? Waar hep dat nou in hemelsnaam voor nodig? Bij leven al – neem dat maar aan van mij – Zit elke paus er best wel warmpjes bij.…

Ergens breekt de hemel het ijs zo stil de dode bomen turen en de kiezels zinken in de kussende sneeuw. Schaduwen slapen onder de naakte maan, dromerige volte. Zie het licht schateren van vredigheid tussen de jaloezieën zinken gedachten naar de bodem van een witte winternacht.…

Boten zinken naar beneden, zinken roerloos, vermolmd, schrijft een vurig dichter met vuur in de sneeuw op de noordpool, zodat de walvissen, als zij omhoog kijken, niet alleen verwonderd raken, maar ijsbeerbootjes stijgen op door hun brede reddingsbootruggen en ijs breekt in de de wereldnacht, in de eenzame zielen.…

niet of het eiland van de sterren is daarboven gij weet niet of het eiland aan de aardas is diepe zeeën diepe blauwe zeeën dat het lood zinkt dat het lood zoekt dat het zinkend zoekt en zinkt zoekend zoekend zijn eigen zoeken en al maar door zinkt en al maar door zoekt diepe zeeën blauwe zeeën diepe blauwe zeeën diepblauwe zeeën zinken…

De avond daalt; een zinkend schip. de kiel slaat op een blinde klip. - o, hartstocht van dit kil vergaan, in koele nacht, in koele maan. "en gij, die eens dit leven prees met sterke stem en harde keel, is dan het glanzen van uw woord bestorven en voorgoed teloor?" - ik heb geleerd dat in de dood de ziel zal stijgen levensgroot…

Inktzwarte tekening, van boeg boven water aan de muur, bij het bed met de gitaar wijnrode bloemen getuigen van waarheid teleurstelling raakt gevoelige snaar 't zinkende schip verbeeldt hevig in echtheid de angst om te leven is met de nacht nog niet klaar.…

Je zinkt als een baksteen, als een Titanic en groot voel je je niet, de tijd heeft geloerd als een gier, als een adelaar in de lucht om toe te kunnen slaan en jou op te pikken en met jou weg te gaan in de namiddag en je weet dat het geen zin heeft je te verzetten, dus verzet je je niet monomaan maar berust en wacht af, want je kunt haast niks…

Warm mistig weer drukt de zwaartekracht het dal in Bomen smelten boven boten Plotsklaps verkoeling Tot diepe dieptes uittorenen…

Zo hang ik graag: gebruinde borst en vingers rood van het omklemmen aan een zinken goot…

Daar is geen reden om te klinken nu ook hun Palmeilanden zinken. De Nul en Van Oord worden straks verhoord : het kan voor hen straks ferm gaan stinken !…

Water draag me, Verhef me Breng me tot rust Laat me in je azuren diepte zinken Om verfrist te herrijzen Als een nieuw mens…

Geen schuimkop en bruis, bad uit mijn jeugd teilen van zink en roest: wasbeurt thuis Afgedroogd bij een buis Kachelpoets en ruitjes van mica…

geluk is alles en niets omvattend toch is niets zoveel meer dan in woorden te beschrijven ik val ik zink ik vlieg ik zweef ik kom steeds terecht in warme armen…

Het golven van de grote oceaan Breekt niet door 't zinken van een kiezelsteen.…

Volk, ik ga zinken als mijn lied niet klinkt; ik moet verdrogen als gij mij niet drinkt; verzwelg mij, smeek ik - maar zij drinken niet; wees mijn klankbodem, maar zij klinken niet.…

het gebed dat steeds moet klinken laat ons dromend in de dagen zinken zo vol van vrede zonder pijn ziet men het licht met de woorden samenzijn…

als je blijft drijven zul je niet zinken als je een wind laat kan het gaan stinken als het regent vallen er spetters en als je dit leest... ...zie je letters…

ik verdwaal in mijn gedichten terwijl je deze leest in plaats van te verlichten verzwaren zij mijn geest ik voel mij langzaam zinken terwijl ik altijd dreef ik zal nog eens verdrinken in alles wat ik schreef…

Terwijl ik voor me uitstaar en in gedachte probeer te zinken.. Had nooit verwacht dat stilte zo luid kan klinken.. Want wat heb ik gelachen en wat heb ik gehuild.. Maar wat een wijsheid in deze stilte verschuilt..…

Ik zink in mijn verdriet, dieper... dieper... dieper... en niemand die het ziet.…