Alle inzendingen over zonnewende

Lentefestival Tweede Maan zonnewende Draak in nieuw ornaat…

ik weet dat de zon niet zal sterven maar hij staat al zover weg zijn licht spiegelt nog in alle ogen draait dagen in steeds kleinere bogen jij en ik hebben een mateloze behoefte aan meer verstrooiend licht depressief en somber vragen wij om energie de winterslaap voorbij toch zal het tij binnenkort weer keren als wij de zonnewende…

in deze donkere wintermaand ontwaakt de zon zo schuchter maar binnen deze kerk gebouwd op ‘n klaterende levensbron straalt ‘t zachte gouden licht zingt men over barre wintergrond juicht men het ontluikend leven zo nederig begonnen in de kribbe langzaam aan kracht winnend naar de langste dag…

er waait onrust in de bomen bladeren krijgen geen respijt jachtig strijdt het licht met donker in deze vreemde tijd mensen zoeken warmte bij een gezellig vuur verjagen kou tot in het late uur deuren en gesloten luiken houden magie en geesten uit het duister buiten die ‘s nachts feesten tot de zonnewende als licht zijn krachten…

Om mijn hart heen ben ik gebouwd in wereldvreemde lagen op zoek wat dit doet gedragen zonder centrum ben ik niet zonder binnenkomen klopt het niet zonder verliest het snel kan ik zijn bij die zogenaamdheid of bedoel je spring ik uit het zaad dolgedraaid door het rad van avonturen in het onbekende van mijzelf maakt het van de ander los vreemdeling…

hij overwoog een zondewende teneinde de zonnewende te vertragen evenwel verder dan denken kwam hij niet what the hell zijn een paar dagen meer of minder…

Er gaat een legende Rond deze zonnewende. Waar komt het op neer, De polen gaan op en neer, De aarde vergaat in alle ellende. Of we nu wel of niet 2013 halen, Het zijn allemaal indianenverhalen.…

Wat ging er deze keer veel aan vooraf, Dat zomerse moment, de zonnewende: Veel onweer, regenbuien, ’t was een bende, Het voelde als een ‘healing’ of een straf. Dus bleven we maar even lekker binnen; We kunnen aan de tweede helft beginnen.…

De zon verschool zich in een clair-obscur Van wolkenrijke kille regendagen Alleen de volle maan kon dit verdragen Kort was haar glans in 't zonnewende-uur Lang misten wij de kracht der bron van licht Zelfs op de langste dag bleef hij uit zicht…

Roodverschuivend zweefde je Door vier of wat dimensies Tijd en ruimte als jouw onvoltooid toneel Stiekem was je uitgedoofd Als een kleine ster, lichtjaren weg – We zagen het alleen nog niet Oh, singulariteit Oh, allerlaatste zonnewende Ik hield al van je Lang voor ik jou kende…

Als nietige dwerg loop ik tussen reuzen uit tijden van weleer na duizenden jaren nog steeds symbool voor magische kracht Hoe mensen beperkt in kennis en middelen wonderen verrichtten door samenwerking waar wij nog steeds versteld van staan Als de zon zich wendt voor weer een cyclus van zomer naar winter van winter naar zomer spreekt…

De kleur van herfst nog wit bestoven, een schijn van licht bij donkere dag. Te laat om 't hart aan iets te hangen en niemand die het nog verruimt. Mijn hand, geleend nooit opgehouden, maar warm nog tastend zoekt. Zo gaat de tijd aan mij voorbij. De herfst wordt stilaan winter.…

Het seizoen is in de overgang ze kleurt vandaag puur rood een huidig moment ontplooit zich zomers in moeders schoot Er wordt groen licht gegeven waar bloesem vruchten scoort lente van haar taak ontheven een zonnewende opent haar poort Bij het afnemen van het licht lijkt alles voller van kleur tot de herfst reikt een vergezicht wat…

Kerstman, kom naar mij in Salvador, op je slee -- met de kamelen.…

uit donkere wolken vlagen traag de regenschermen daglicht kan het leven even niet beschermen troost zich met een lange nacht wacht tot kou en stilstand zijn geweest maar mensen vieren feest uitbundiger dan ooit met kaarsen bomen en midwinterdromen laten zij de zonnewende in de langste nacht weer komen…

het wiegt en weegt haast niets als meeuwen, langs hun kustlijn op thermiek, de zonnewende nog in oorsprong licht een mooi gezicht tekent zich af, langs Noordelijke lijnen breekt haar kleur in golven, volle-manig rond haar aangevroren graf haar haren en haar lach, vertekenen in rood de stille dood van oude winters…

schittert ontstaan in licht van verlangen opent een mond witte kristallen gloren daarin sprankjes hoop passen en meten een hechtere vorm gedragen in de verorberkom tot op zonnewende kaatst het licht in lach over en weer buigt een prisma verleden tijd keert witschijn om in eindigheid vlakken getuigen van slijt in gele…

. ______________________________ ZONNEWENDE 't Was weliswaar meer daar dan hier, lokaal Tornado-achtig als een wervelwind Een wolkbreuk uit het niets, zonder een hint Wel heftig, maar op zeer beperkte schaal Na 't ontij was de nacht het kortst geweest Begin der langste dag: Midzomerfeest…

ik heb schaduw losgemaakt van mijn bewegen kwam mezelf te vaak tegen waar rust verblijven weinig inspannend maakt zie ik eindelijk mijn evenbeeld weer staan het kaatst de contouren van heden zonder overigens in controversiële details te treden op deze zomer zonnewende puzzelt mijn geluk want stilstand en bewegen komen nu nauwelijks…

ze staan er nog, de rijen oude wilgen stekelig en koud oneindigheid in stam en schors zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht naar buiten gericht zo boud, maar in hun hart groeit traag de zonnewende even nog dan voelt mijn voet het naken van de weelde, uitgestrekt tot overal een lentegroet, een levenswens het water geeft…

Stonehenge, mensen die gehuld in geladen stilte de zonnewende bezweren in het goud van een dag die mysterieus wil zijn Stonehenge, dobbelstenen die door de tijd hun ogen verloren nadat ze kunstig neergezet door een reuzenkind vergeten in de toekomst kunnen kijken Stonehenge, het eiland waarrond de politie een cordon tussen de gelovers…

De weg naar morgen Ik doolde over het rode grint, langs heide en mispels, keek omlaag, telde de distels in een droom zonder ontwaken doch wat moe in hart en geest Het leven was een feest omdat jij dat wilde Jouw stem verstilde in de spiegel, je zag slechts de strakke blik die je niet kende hunkerend naar de zonnewende twijfel je niet…

lucht streept in het grijs en roze licht besluit de kortste dag het jaar het is bijna weer volbracht nog hebben wij geen tijd om met onszelf te praten feesten vragen in gezelschap aanwezig zijn pas als het stiller wordt witte bladzijden verschijnen omdat de kleine notities gaan verdwijnen uit de oogst van vorig jaar dan komt…

Op de langste dag zijn je dromen het kortste over wintertijd Hoe je ogen in alle zachtheid ontwaken en hun schoonheid onthullen terwijl ik een hart hoor kloppen met nieuwe geluiden badend in een zee van geborgen- en tederheid Wat is het heerlijk ontspannen en rustgevend om nog een poosje naast jou te liggen. Open de twee vensters en hoor…

schedeltjes van ratten ik had van alles wat nam de donkere schaduw van het pad een paar lijkbleke skeletjes ging er snel mee aan de slag mijn raven zaten op hun tak te rouwen maar wisten vliegensvlug de restanten te verstouwen het elixer gloeide maanlichtgeel fonkelde wat sterrenpracht ik roerde het met duisters macht in de wacht op zonnewende…

wat wolken dwalen langs het blauw en lossen op ik voel de zon en wind waan me weer een kind op eindeloze vlaktes muziek waait zacht langs strijk van wat violen ik vang met lach je melodie we dansen hitte van de poesta's en wijken later uit naar permafrost van toendra's nu gaan we lente brengen in dit koude kikkerland de zonnewende…

En de jonge aankomende dames zich, schaars gekleed, begevend naar het midden van de cirkel dat zich liet hullen in het zilver satijnen lied van de zonnewende. Die dan weer wel, dan weer niet; ofschoon ze het ook niet kenden maar op een dierlijke drift enkel manifesterend in de cirkel van dat licht.…

eeuwenoude bos staat bloot de aarde heeft zich nu verhard is wit in plaats van donkerzwart een ijzig laagje dekt de sloot de dag de tijd is zonder kleur de oostenwind beademt kil de toppen van de bomen stil gebroken grond een diepe scheur van buiten lijkt het eenzaam koud maar wie hierin gezworven heeft weet al wat is gestorven leeft de zonnewende…

boorde het transparante blok met redelijk gemak naar de gewenste afmetingen af en toe even stilstaand voor de onverwachte kleuring van een uitbundige zon op deze opmerkelijk hete dag was het enkel de koelte die haar omgaf van totale overgaaf aan het beeld dat zij ooit in gedachten had koning winter in vol ornaat op zomers zonnewende…

lichaam wees lief voor mij wees bedding voor dit vreemd getwijnde leven wuif naar mij met armen vol schaterende bloemen zodat ik je zonder schroom een bondgenoot kan noemen bolster mijn stoutste dromen in vliezen van handgeschept papier zodat ze spelevaren tot in de bomen als ik de zonnewende vier en haal eindelijk eens de ploeg door…