Alle inzendingen over OR bezetting OR vluchten

Huid als grens. Tastbaar overschreden. Geboeide stilte. Gedachten verlaten het zwijgen. Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over. Helft en wederhelft. Eén teder territorium. Hoofd bakent imaginaire grenzen. Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam. Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte. Ik ben je immigrant. Gastarbeider…

met haast geen merg meer over ontvlucht ik het bezet gebied duik onder in de stadsdouche zinderend en schuimend spoelt zij de spanning uit mijn gekwelde dag weldadig die cocktail van geluid en geur kleurrijk verlichte wandelaars en het ballet der obers opgelucht slik ik dit vertrouwde beeld er is nog een andere wereld…

“Mijn beste jongen, kom eens hier bij mij. Vertel me nu wat jíj belangrijk vindt, en wat de mensen met elkaar verbindt - en ‘mensen’, weet je, daar hoor jíj dus bij.” Had hij die nepbezetting ook gedaan, als wij met hem zó waren omgegaan?…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Doorweekt van water doorweekt van verdriet Wat moet ik eraan doen niemand die het ziet Bezeten door het kwade bezeten door woede Leven van dag tot dag wanneer komt het goede Alleen door liefde alleen door jou Kom toch terug je weet dat ik van je hou…

Een rij in verzet: grijze harenbrigade "bezet" een loket…

Hij was bezeten van de dood, totdat de dood bezit van hem nam...…

de schuchtere stoel naast het deftige bankstel is altijd bezet…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Er is nog nooit een mens geweest die een korrel aarde heeft bezeten. ------------------------------------------- uit: Lunchpauzegedichten (1974)…

Ontucht’ge padden spieden door de reten Naar de geliefde van een troubadour De dikste kloostermuren zijn bezeten!…

hoe bang ben jij, wanneer kogels je om de oren vliegen, eerst nog ver weg dan nadert het gevaar, er wordt verkracht geroofd en gemoord, in tijden van oorlog geldt het recht van de sterkste vele mensen veranderen in zieke geesten en jij, jij bent nog banger waar moet je heen, hoe hou jij je kinderen veilig alles van waarde wordt gepakt en…

vliegen en zweven op de vlucht voor je leven kleuren bewegen!…

gedachten bij jou blijf Als een duivel in mijn fantasie Blijf jij in mijn gedachten zweven Jouw web door mijn verlangens weven Tot ik alleen jouw wereld zie In jouw web ben ik gevangen Een wereld die ik nog niet ken Ik vlucht niet want ik weet, ik ben In het land van mijn verlangen…

weg kracht, weg lucht voor levens-woorden die jij toch altijd had heb jij, Goddank voorgoed verlaten dat zelf verkozen lijdens-pad onbewust nog onbevangen ging ik weer door op weg met dacht ik louter levens-lust maar is mijn zijn nou zoveel anders gelijk bezield net zo gedreven dat ik soms bij vlagen, ril ben ook ik voorgoed bezeten…

wijsgeer zich te verpaarden op vier voeten zijn rug te ontbloten om hem opzwepend te doen versnellen breeduit te bezitten tot fors in galop en samen een rondje paleis te rijden hij met rood hoofd en zij d’r bovenop Moe bebloed onder de losse vellen kwam hij zo Alexander onder ogen die stelde gij van blijf van mijn lijf zijt verleid en bezeten…

het quotum van MRI-scans is al op in oktober tegen de pijn kunt U -uiteraard tegen betaling- extra pillen krijgen het aantal ligdagen zal volgend jaar verminderd worden in verband met Kerstbonussen van de ziekenbazen “Occupy een bed” wordt patiëntenleus…

het neerkrabbelen van woorden bekruipt me in een begrijpend gemis als straatrumoer in mijn armoedigheid in voelen wat mij is bijgebracht knokkend als mijn plichtsgevoel als messen en vonken wispelturig in bladen van boeken waar het niet waait zodat je lezen kunt wat ik schrijf mijn boek is niet te eng ik kan wonen in mijn nesteldrang…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

De beklemming schiet als een pijl omhoog bezet mijn borst en zenuwbanen grijpt me bij mijn keel Op volle toeren jaagt mijn bonkend hart snelle roffels door mijn ribbenkast Ik lijk bezeten door een kwade geest die zijn gif blijft spuiten tot het toppunt is bereikt Mijn hersenen zwoegen antistoffen worden aangemaakt ik kan weer vrij…

Ik wilde slechts ontsnappen maar wist niet waar ik moest beginnen. Geluiden van klinkers vulden deze lege morgen waarin ik niets dan blauw zag. Een droom die geen droom was, onzichtbare vlekken die een onuitwisbare indruk achterlieten. Al gaandeweg dreef ik de stilte voor me uit en daalde af in de lange nacht.…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

als ik meega met de wind zo maar naar verre streken krijg ik dan heimwee naar mijn lief als ik daar los kom van de wind daar in die verre streken weet ik dan wel hoe het leven gaat als ik daar adem van die wind in die vreemde streken mis ik dan mijn hartedief want vaak is die wind ginds in die verre streken toch ook maar lucht gebleken…

De nacht; haar dromen schenken klare wijn in eetpapieren bekertjes. Langs die meteoren, op een zoethouteren kruk zit ze in een wei van sterren de koeienweg te melken ergens in het eindeloze loopt de planeet een blauwtje…

woonwijken hangen in vleugels, het parlement huist in de cockpit ministeries zijn de ramen winkels bevolken de romp het gangpad is gigantisch groen van gras en rood van aarde we rollen in auto's van punt naar punt van werk naar huis naar bed overdag zitten we rechtop, in de vleugels liggen we neer, we hoeven niet te denken het vliegtuig…

ik vlucht mee met witte zwanen over wel zeven heuveltoppen naar het vergelegen zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen…

Vliegen lijkt te appelleren aan mijn dichterlijk gevoel Schuivelend ga ik langs het witte wolkendek denk ik over ’t leven na Tot de laatste vlucht zal komen en ik uittreed uit mijn lijf Maar met mijn gedachten dan voor eeuwig in de wolken blijf…