Alle inzendingen over OR wacht

Ik hoor je zoveel liever nu dan zoveel later pas ik wil die stoet nu langs zien trekken wil ze bij leven liefst lang tellen wil nu al weten wie, waarom, welk oordeel straks gaat vellen wie roept dat ik zijn beste vriend was Ik zie ze zoveel liever nu dan zoveel later pas nee, doe mij nu dat grote feest lach nu en lal, want waarom wachten…

je kracht zoog jij me leeg Zonder dat je dat kon weten Dat heb ik me later nog verweten Ik liet het toe zomaar afweten Heb je nooit verteld Hoeveel pijn dat deed Nu heb ik spijt van zoveel dingen Maar ik wil me niet aan je opdringen Alles wat je deed heet liefde Dat kon ik alleen niet zien Denk je dat kan je me eens kan vergeven Ik wacht…

Wachten doe ik, tot de kilte de lachende avond verjaagt en ik niet anders meer kan dan niet meer wachten.…

Alles duidt erop Alles is opgehelderd Behalve voor mij Nog altijd die onbeantwoorde vraag De onzekerheid Maar je weet, ik blijf wachten Voor altijd blijf ik wachten Op jouw... liefde De vraag lijkt onbeantwoord te blijven De onzekerheid is het slot van de fantasie Was de fantasie maar waarheid en andersom Maar de fantasie is de schaduw…

verdriet verzachten nu is het alleen nog maar wachten…

Wachten is een onderwerp, waar niemand graag van hoort. Als je ergens op wachten moet, is datzelfde wachten iets wat je aardig stoort. Die 'stoorzender' kom je overal tegen. Met wachten wordt ook niet verzwegen, wat een irritatie er boven komt drijven. Maar we laten ons er niet onder krijgen!…

wachten op de trein naar een provinciestad gedachten (plus en min) die evenwijdig in het spoortje lopen perronwind wars van richting koelt hoofd en huid en dan twee lichtjes in de verte als ogen - warm en open…

huid ik wil me laten gaan droomloos drijven zonder pijn blikken verzand in niet meer weten hoe koud en kil kan leven zijn hoe langzaam het vergeten mijn glimlach omhelst jouw zijn verwarmt de naakte sporen weer doen zeearmen pijn ik voel mij verzopen verloren het zuigen van jouw kracht de golven van immense pijn ik ga mee, toe nou wacht…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden zoek in schimmen van verboden lijven restanten van jouw liefde die mij ooit behoorden ik wieg dan verstarde gedachten om verdwaald gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten wacht op mij als de dag begint te dagen stil zal ik dan zijn als jouw blik mij…

ik maak het liever laat dan nu; woorden worden - alles op zijn tijd - in dubbeltje op zijn kanten minuten gebord'uurd wat zullen we ... om diezelfde tijd nieuw leven in te blazen. moet hij dan eerst dood we vieren, w'eenentwintigen we zeveren, negeren de klok w'achten ik laat het liever laat dan nu…

Mijn borstkas wordt nu zwaar op de proef gesteld Hoe houdt het toch zo'n tomeloos bonkend hart in hemelsnaam in bedwang Het is dus ook niet dat je zegt: Het is maar even Nee, het duurt nu al ontzettend lang.…

Ze wacht op een seintje, een telefoontje een gebaar ze wacht op een briefje of een kaart ze wacht. Toen hij de laatste keer zei, ik ben zó terug had ze niet verwacht dat hij weken weg zou blijven. Ze wacht op een teken, een klop op de deur op dat ene berichtje, ik kom eraan. Tot zolang wacht ze.…

je geeft en ik luister -verder- naar zichzelf woorden of de mogelijkheid van binnenin beloften haastig druipend op mijn maanwoning en zoutiger dan ik me herinner je geeft en ik hoor -dichter- bovenwind tegen sterren klotsen onrustig door de holle vaart en dubbelhuidige liefde transparant voor mij door…

Het wachten duurt lang het wachten op een volgend leven Wetende dat ik pas dan mezelf aan je mag geven Jou te willen beminnen het versmelten van lichaam en geest Het hieros gamos van ons samen is vast in ons vorig leven geweest Het enige wat ik je in dit leven geven kan zijn mijn verlangens en gevoelens op papier Een liefdevolle kus, hartsverwarmende…

Ik wacht er niet meer op. Nergens op.…

Wachten tot de mist verdwijnt en de zonnestralen mij bereiken zodat mijn dromen beginnen te leven Wachten tot mijn schip een haven bereikt hopende op een welkom dromen over het einde van de eenzaamheid Wachten tot een zucht van liefde mij aait mij weer tot leven brengt als was het een kus van een fee Wachten tot ik al die liefde delen…

En denkt, laat ze nog maar even wachten, ik drink me wel op krachten.…

Ik heb mijn kleren uit gedaan naakt loop ik door de kamers nog een huid moet ik stropen voor het licht wordt uitgedaan En dan de vrienden die ik schikte om 's nachts op pad te gaan zonder vrees en zoete dromen voor het licht wordt uitgedaan De kelk heb ik leeggedronken als was het het laatste avondmaal of blijf ik nog even zwerven…

Opeens de droom voorbij, op een bepaald uur Ik weet niet welke dag, en ik zag geen hellevuur Het eind was klaar, een hard gelag, Het gleed door mijn vingers op den duur En ik bleef wachten in de wind Wetend dat het jaar veranderd was Smachtend als een kind Brekend als een hart gemaakt van glas Diep van binnen blind Rijzend als een…

moet ik blijven wachten op jouw? je liet je gevoelens blijken, ik voelde me weer vrouw je durft geen stap te maken on van ons leven een feestje te maken je bent niet gelukkig en vrolijk waarom maak je dan alles zo moeilijk…

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…

het beeld dat als vanouds om verbeelding vraagt draagt meer dan woorden het verschuilt in een huis of een enkele kamer, afgesloten van daglicht soms, lijf aan lijf, bij elke gedachte dat zichzelf een huid geeft groeit het dwars bezwijkt onder het onzichtbare gewicht "tijd is niet waar, dat weet jij ook en stilte luistert niet…

Maar dat ‘wacht dan even’, Duurt wel je hele leven. Je kunt niet tussendoor, Even veranderen van spoor, Dat is ons niet gegeven. Hier geldt enkel het feit, Dat je het leven in goede banen leidt.…

ik wacht, de dagen kruipen langzaam voorbij een uur duurt een eeuwigheid ik wacht gelaten af en hoop dat de tijd me niet opmerkt ik wacht, denk niet te veel na en leef ik wacht, op een nieuwe weg, op een nieuwe dag, op hoop ik wacht…

Mijn broek spant Ik voel de rand Snijden in mijn zij De stoel is warm Tegen mijn arm Ach wat verveel ik mij Mijn haar kriebelt De stoel wiebelt Mijn handen in mijn schoot Ik heb het te heet En hetgeen ik meed Ik ben nu helemaal rood Ik kijk maar rond Met een droge mond En hoe lang ik ook wacht Het maakt echt niet uit Want al…

Ik moet wachten tot regen en wind de beeltenis verweert en tijd ze tot zachte vorm abstraheert Ik moet wachten tot de dagen en nachten herinneringen verdichten en hun poëzie mijn pijn verlichten Ik moet wachten tot ik me van jou ontkleed en uiteindelijk mezelf vergeet…

totdat het weer warm is, en in datzelfde zilte zand, tijd om te liggen is, te luisteren naar de golfslag, de meeuwen, een ver vliegtuig, een kind dat zich baadt en dat lacht, tot die dag komt, wacht.…

Ik wacht tot je voorbij rijdt en zie van verre hoe je uit de wagen stapt oversteekt en zonder verder omzien binnengaat. Ik blijf dan zitten tot de taverne sluit. Er zijn ook vele dagen dat je niet naar huis komt. Dan duurt het wachten nog veel langer, tot de taverne eindelijk sluit.…

of misschien is er altijd nog - dit wachten…

Als ik iets heb geleerd is het wachten wachten op de bus wachten in het hier en nu wachten op de tram wachten op de blues maar het meest nog het wachten op jou dat was het wachten vooral waard…