Alle inzendingen over Aanblik

na de vloedgolf dendert de grillige dood - zij klopt niet aan - ongenood de verminkte wereld binnen de zoekgeraakte zon kleurt zwart bij de verweesde aanblik van de onverbloemde rauwe dood tasten in het ontluisterende duister naar de onvindbare weg…

Het was een prachtige dag, de aanblik buiten had veel waarde. De zon straalde, magnifiek weer was het zeker. Weinig of geen wind, het leek wel voorjaar. Natuurlijk hoop ik dat jullie ervan genoten hebben. Een fijne avond allemaal.…

Schoonheid in de lucht betoverend weergegeven komt met vele spiegelingen haar aanblik kunnen delen en daarbij zoveel meer beneden doet de wereld verbroederen.. verbinden onze dromen verzachten de ogen laten sterren stilstaan.…

Dreigend was de aanblik van het huis waarin we woonden de ruiten waarachter onbegrepen woorden spartelden om adem een deur die halverwege een zin werd dichtgesmeten en het begrip dodelijk afknelde tot een wurging zonder einde. Onze laatste omhelzing…

De kermis is nu weg en ook weer niet: Niet alles is in één dag afgebroken Dus staan er nog ruïnes na te spoken Wat elk jaar weer een trieste aanblik biedt Het zicht op zo'n half afgebouwd gevaar Schudt mij nog wel het meeste door elkaar…

De aanblik in de varkenshouderij Van biggetjes in overvolle stallen Die dartel uit hun dak gaan met z'n allen Stemt vreemd genoeg de varkensboer niet blij. Ik dacht dat varkenshouders juichen zouden Wanneer ze echt hun varkens mogen houden.…

O, lentebloesem wat ben je mooi aan je ranke takken hangen prachtige trossen in roze en witte bloementooi dansend als een ballerina in de wind je aanblik door mij zo teer bemind Je schoonheid is niet te evenaren want in iedere lente raak je weer m'n hartesnaren…

Krokussen ik heb ze al ontdekt in het gras waarin ze zich ontvouwen als een schilderachtig geheel in sneeuwwit, paars en zonnig geel zien ze er uit als was zo ook de narcis hun aanblik zo puur en fris ze kondigen de lente weer aan want de winter (nou ja, winter!) die mag nu wel gaan…

Vanuit ons verleden kleurt alles rijk hoe ik jou heb gezien, een verloren geraakt juweel omgeven door bemind groen met daaronder de kleuren van toen, ik bewonderde je aanblik meteen op het eerste gezicht, echter niet de gesloten luiken die jij mij gunde nadien.…

De aanblik die mijn lege koelkast bood Ik voel de moed echt in mijn schoenen zakken Mijn beurs is leeg, ik heb geen cent te makken Ontbijt was een beschimmeld plakje brood Toch ben ik rijk wanneer ik mij bedenk: Ik heb sinds gister weer een volle tank…

Als reeënsporen in de sneeuw als vliezenvoetjes in vers zand van een witte meeuw zo staan je zolen en je tenen door de olie bij een schijnsel op mijn laminaat dat ik zo nog even zitten laat om, rebels tegen het vluchtige en het luchtige, van de aanblik te genieten tot het ooit weer dooit of stuiven gaat.…

Ik droomde dat ik schreef met inkt in kleuren die tot dan toe niemand eerder had gezien op een papier zo delicaat geschept dat het al bij de eerste aanblik van een mens kon scheuren zodoende schreef ik in een nieuwe taal zó treffend en verfijnd dat bij de juiste uitspraak woord en stilte niet te onderscheiden zijn.…

Stil ontluikt de natuur in eeuwige verbintenis ook al is de wind nog guur brengt de zon zijn stralen mee op het groene gazon verschijnen krokussen wit,geel en paars als een kleurrijk speldenkussen vogels flirten in de wind van nieuwe lente als de aanblik van een pasgeboren kind…

Het waanzinnige vuurwerk dat ik in mijn borst voel bij jouw aanblik; zou het misschien een vonk van de oerknal kunnen zijn?…

zwaar, het slijk van aneengeklit mensdom rottigheid, een immense brei van kwaad hij schoof er zijn schouders onder en droeg droeg door de dood striemen in zijn gezicht gruwelijk, onmenselijk van aanblik stootte door tot het licht trok uit zondig slib een nageslacht vrij zij aan wie niets is verteld zien kennen…

dat dit huis geen thuis meer is de planten verdorren voor het raam….ik me ook ( weer ) een vreemdeling voel nu het zo is dat je mijn aanraking niet meer kunt verdragen en mijn aanblik je doet huiveren - hebben we ooit liefgehad ?…

je ogen je hart vermeden omdat je aanblik zo moe gestreden zonder verleden en heden verloren uitverkoren voor dit lijden zonder te vragen niet meer te dragen was gelukkig, lief dat je ogen niet meer zagen dat ik je ogen heb vermeden je hart verzwegen heb naar het verleden onze liefde ben vergeten mijn…

hoe het bruine blad met zicht kan vertakken als makke nerven mijn ziel raken dat ook ik met kunde en kennis achter de kleuren bij deze aanblik geuren acht als uit één foto wellicht een hartkreet wil slaken van de pracht van het herfst getij herfst is even de omgekeerde mei (c) 2005…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

Aan de Oosterschelde dichtbij verstreken getijden toont haar oude aanblik kracht om wind en stoom af te blazen, de droge Scheldemond zij behield een dorstig gevoel, eerder rijk gevuld met water rond het verdwenen getijdenrad na drooglegging ontbrak vloed aan de nood om nog te stromen, effende voor menigeen het pad om heden daar veilig…

De zerken boden een trieste aanblik. Het miezerde. Het werd al kouder. De eenzame vrouw bij een graf schokschouderde. Ik zag haar zo alleen daar staan. Ik leefde in gedachten met haar mee en sloeg mijn armen om haar schouder. Het miezerde. Het werd al kouder. "Hier ligt mijn kind. Hij rust'in vree".…

hoor tussen het fluisteren van glazen het scheuren van een ziel onder de ogen van tientallen gedrogeerde toeschouwers slaat een wanhopig hart de tenenkrommende aanblik van dit ene lege glas getuigt van het hopeloos thuiskomen en de conversaties die echoën tussen uren en hoofden zijn pantoffels voor de ego genageld aan het concept…

zoals een zonnestraal de ochtend inluidt tussen de gordijnen door en een merel zich uitleeft op een tak wanneer je wakker op de wekker tuurt en je je realiseert dat het nog vroeg is en nog een uurtje kan slapen als je hart weer eens een sprongetje maakt bij de aanblik van haar, haar glimlach die je zo raakt de stilte in het schrijven…

De zoetste klanken die ik ooit zal horen zitten nog steeds in mijn hoofd De liefste woorden die ik ooit zal horen moeten nog altijd uitgesproken worden De meest betoverende aanblik die er bestaat moet ik nog altijd zien En de meest dierbare liefde van de hele wereld wacht ergens op mij Maar ooit zal dit alles ook voor mij werkelijkheid worden…

Ik zou zo graag willen dat een ander mens volgens mijn diep innerlijke wens zou verstillen bij mijn aanblik mij zou zien als volwaardig gewoon te bezien als een aardig persoon niet zo vol zorgen voor de dag van morgen maar zijn kijk houdend op mijn lach en beseffen dat ik ook behoor zonder dat ik alleen maar stoor maar wil behouden…

En jawel, 3 september is het vandaag, Ik verveel niemand met de vraag Zal piet zwart zijn, groen of rood Maar zal wel zeggen wat de aanblik van de winkel me bood Pepernoten, taaitaai poppen, chocolade letters strooigoed Alles ligt al klaar op de plank, terwijl nog niemand weet, Of zwarte piet welkom is!…

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

Hij weet het .. het was niet alleen de magie van de zomeravond dat haar aanblik in goud gesmokkeld met hem verbond, maar doet berusten in deze schone schijn en het geluk van de zomeravond proeven want zij is het die zijn hart het warmst laat zijn. R.J. van Tol…

Hij weet het .. het was niet alleen de magie van de zomeravond dat haar aanblik in gesmokkeld goud met hem verbond, maar doet berusten in deze schone schijn en het geluk van de zomeravond proeven want zij is het die zijn hart het warmst laat zijn. R.J. van Tol…