Alle inzendingen over Afgelegen

zwerf door diepe, donkere bossen aan de rand van mijn achterland zwijg mensenluw mijn vergeten naam proef bloed, aarde en zand adem is hier vleeslegerig met een ijdele hang naar gevallen blad   de schemer zalft, verder gaat dit niet deze aarde is nu plat de horizon is ondergegaan bomen hebben hun bladeren afgelegd een stilte is verzwegen…

De Tokkies hebben op bedrijfsterrein Een vrijstaand, afgezonderd huis gekregen Zodat ze daar, afdoende afgelegen Geen sterveling tot last meer kunnen zijn Zo krijgen ze de kans nu om bij deze Hun eigen eengezinsgetto te wezen…

met in mij het prille dat pas gaat bloeien wanneer ik op een stille afgelegen plaats schoonheid als Gods werkelijkheid ontdek wortel ik mij diep in één met hem en zijn wereld…

Ik ben aan zee op een afgelegen plekje Ik leg mijn kleedje neer en ga liggen Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren met de geluiden van de wind en de zee Wat een rijkdom hier te zijn…

Deze dood mijn lief deze dood ontwaakt aan de schemerige polderrug ver weg van alle klanken die de kilte zomen aan de eenzaamheid waar geen mens of dier ontkomt aan de gevolgen van dit afgelegen tijdsboeket het zicht nimmer scherp als mijn ogen haken aan de wimpers en geen trots gebaar of een wuivend vaarwel maar telkens een opnieuw ontmoeten…

Genieten van de zachte regen, zitten op een bankje, ergens afgelegen. Mooie momenten wisselen, wat we bedoelden, en uitleggen wat we voor elkaar voelden.…

het meest afgelegen eiland ter wereld stormen, hoge golven en rotsen onmogelijk te omarmen, een passage door de diepte van verwijdering het einde van zee en aarde, verdwenen in een horizon met gekartelde rand…

Rondom de afgelegen wei groeiden klaver en margriet, wat koeien zomaar bij het hek, veel meer leven gaf het niet. Wat verderop een houten schuur waarover hoge bomen bogen, daar, onder toezicht van een kip, heeft zij haar echtgenoot bedrogen.…

Zoals de verbijsterende oceaan het groene eiland omringt zo ligt in de ziel van de mens een afgelegen Tahiti vol vrede en vreugde, maar wel omringd door alle ontzettingen van het ten dele geleefde leven.…

Om al het aardse lijden te vermijden, Sloot ik me liever van de wereld af, Met geitemelk, wat sla en wijnkaraf, Verbeidde ik bedaard het eind der tijden. Er kwam al snel een einde aan mijn nood, Want onverwijld verveelde ik me dood.…

Door wind en regen kaalgeslagen, afgelegen land van steen. Door sneeuw en ijs geschuurd, gescheurd door scherpe kou, bezocht door eenzaamheid, het binnenland. Omkranst door de beschaving; een pas aangelegde ringweg door bussen vol bewonderaars bereden. Mooi ben je maar ik raak je niet meer aan.…

aan wie dit leest mijn levenslijn ging over pieken en dalen mijn broedsels kunnen daarvan verhalen hier afgelegen was de avondvoorstelling laatste toegift die nog applaus ontving het dna van gegeven zoengeld zal uitwijzen hier leefde hij: een held! de bast van deze wijze berk moet dienen als kleed van mijn zerk…

mijn bloemen bloeien stenen harten gebeeldhouwd uit de kale rots ze zijn decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen de hoofden fier ze tonen trots hun ogen hebben nog dat koude die mannen hebben mij bekoord scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid…

ik val als een blok voor de afgelegen Rockall rots in de Atlantische Oceaan solitaire granieten top van een gedoofde vulkaan rots van stavast rots in de branding als opgezweepte golven in de storm haar overspoelen de hebzucht zwemt krioelend onder haar het laat haar koud ze blijft wat ze altijd was: Rockall rots niemandsland…

Grenzeloos ambitieus was je, Werk het enige dat bestond Een leeg doel dat niet gelukkig maakt Juist daardoor verbitterd geraakt Bitterder dan het gerstenat Dat je zelf fabriceerde Aanzien, macht en rijkdom De pijlers onder je bestaan IJzeren orde ook in de afgelegen Loods in Noord waar zelfs de Hardste schreeuw niet werd gehoord…

Ze zijn om vederlicht te minnekozen, meer dan dat die doelgerichte zinnen dat zijn; die zijn veeleer voor zwaar vorzen in afgelegen stegen, waar de schaduw steevast denken doet aan onooglijke geesten, en bijdehante gedachten als lompe lettertypes verzwegen te wachten liggen, naar nooit gelezen leven smachten. --------------------…

mijn korte dikke duimen en de verder afgelegen pinken tikken als toetsen op een trommel waar kinderen op stoeptegels hinken met maar één been hoor ik op de verdieping boven mij gestommel daar gaat de buurvrouw met het andere langzaam heen zo bezigt ieder in eigen ritmiek de nog actieve ledematen het bedrijven…

Mijlen terug achter vele zomers golft langs afgelegen weg over stille meersen een zachte melodie In het Huis ten Halve net op de equinox speelt de juke-box wenkend naar de Indian summer "Mijn gouden roos september een laatste zonnezoen-BB" In klatergoud verloren ga ik langzaam de einder tegemoet…

mijn bloemen bloeien stenen harten gebeeldhouwd uit de kale rots ze zijn decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen ik hak nog wel eens op ze in ik kijk ze aan en voel wat mij is aangedaan scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid kan ik…

Er woont een stilte in dit afgelegen huis totdat een schip komt. In het open veld staat een vogelverschrikker moederziel alleen. Nachtbloei De nacht is zo zacht als de vacht van een eekhoorn die zijn droom penseelt. De opluchting Ik laat mijn wind zacht en geluidloos ontsnappen als een lente-ui.…

het niet te traceren geluid dat rondzong op verschillende tijden irriteerde iedereen een oorsprong in techniek of fabriek kreeg in deze agrarische gemeenschap geen handen op elkaar lichtschuwe activiteiten in vervallen en afgelegen stallen lagen meer voor de hand een kleine bijverdienste op het toch al schrale platte land…

Geloof mij op de zondagochtend na een halve croissant aan kruimels in mijn haar zijn het jouw ogen en handen, niet en toch gelaakt als een oor en ooggetuige al vluchtend gelijk met de dood maar onafgemaakt noem me niet meer als laatste te lispelen in mijn oor of gelijk aan het afgelegen naspoor van verdoolde kruimels van…

het dorp lag daar zo stil afgelegen ver van stadsgewoel, het gaf in mijn jeugd zowel plezier als onrustgevoel. kon zwerven langs oevers met water dat haar omgeven had zwaaiend naar de mannen op scheepjes met haar lading op weg naar die onbekende stad.…

Stil en afgelegen het dorp Oud en scheef de huizen De wind is beiaardier Bespeelt sneeuwklokjes Vroege vogels trekken alle Registers open In het midden van de plas- Een rubberbootje, een man Hopend op een wonderbare Visvangst De mist is dun, het is ijskoud Paarsblauw de krokus Ik voel me verzadigd, houd Eindelijk eens korven…

Helse pijn In bedwang, maar Weldra Afgelegen dorp Chittagong. Bangladesh Kliniek Een kunda Grensschermutselingen India. Pakistan Shalimar woont Hier Berggebied. Ontzettend Veel wapens Halve eeuw hel, in dat Mooie Kasjmir…

Oppervlakkig spring ik in het diepe, verzuipen kan gewoon niet, tenzij ik in een afgelegen bar te diep in een glaasje kijk. Nuchter bekeken is Nederlands uw en mijn taal, voertaal, moerstaal. Maar ook wartaal, brutaal verhaal en geweldig verbaal, geniaal genitaal, intimitaal.…

bomen ruisen groen stammen kringen statig bos wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van passen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen…

Jij danst rond prille eenzaamheid aan de kolkende rivieren van een verdoken droomland je verlangt naar de onthulling van het geheim in dichte duisternis zonder enig licht maar de stem geeft geen geluid adem brengt slechts sereniteit om de diepte van jouw afgelegenheid te ontwaren hoor je de echo van jouw leegte het intieme vacuüm van…

bomen ruisen groen stammen kringen statig bos en wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van stappen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen…

Afgelegen in een dor land Alles strak op elkaar geplant Geen zicht van wat voor je ligt Opgeslokt in de menigte Lijkt de toekomst ver van je vandaan Weet je niet welke weg je moet gaan Losbreken van deze gevangenschap Zet je voor jezelf deze grote stap Mensen bloeien waar ruimte is Mensen groeien waar ze de ruimte krijgen Staan als…