Alle inzendingen over Amsterdamse Bos

Struikelend over de ochtenddauw zweef ik bodemwaarts naar het universum van het nietige daar groeien de wonderen van het onbeduidende voor haastige passanten de druppelen zijn er pover een kristallen kwetsbaarheid water in kleinverpakking het duin bedrijft toverij kneedt zand tot kleur oude wind tot steel in dampige sluiers ontmoet…

Ik laat het bos alleen en ga ontroerd weer heen...…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

Krom gevangen blijft mijn rug verlangen naar het groteske bos waar mos mijn voeten kust last berust in schaduwzijden hars gespreid met armen wars van schors waar dorst de zoete heimwee zucht op zoek naar lucht en kind van toen.…

Bedekt zijn woorden Gedekt de kleuren Die hij koos Hij moest wel, Anders werd zíj boos Ledro, (It.) augustus 2012…

Nu lijkt het woud een wording van metaal. De bronzen bomen krommen, nors geschaard, Hun donkre wortels diep in donkere aard, En kronklen zwart hun takken, ijzer-kaal, Langs loden hemel. Broos als brokklig staal Slaan ze elkaar stuk, waar kil de wind er vaart. Uit vijver, gepolijst, rood koper, staart De bodem op, door rimpling zilver-vaal.…

Nu ben ik het bos. Mijn armen de beschutting.…

Beziet die boze katte, hoe zij nalijks nijpt heure ogen toe. Nu mijdt u, muiske meest van al: die blende katte u pakken zal! Het muiske en ha’ geen acht en het, in een-twee-drie, is opgefret 29-08-1897 ---------------------------------- Nalijks: bijna Mijdt u: opgepast Blende: blinde…

Ik leg mijn pen neer doe mijn camera uit laat de leegte vol ontzetting stromen wereldse tranen vloeien bij het aanschouwen van welke moeder houdt 't droog bij 't lezen over mannen die (zogenaamd) onze veiligheid waarborgen houden onderzoeken tegen daar gewin in 't spel is hoe ziek zij wij ?…

Als niemand begrijpt wat je bedoelt als niemand weet wat je werkelijk voelt als niemand ziet wat stilte met je doet als niemand kent hoe 't is als boosheid in je woedt als niemand snapt wat ik allemaal hoor als niemand wil weten waar ik me aan stoor dan voel ik me soms ellendig alleen...…

ik wil dwalen in jouw bos bomen zien in stammen bladeren die losjes hangen verloren in de top lichte banen zon raken schaduwen op aarde spelen met het tere groen uit duizend lentejaren ik ga met jou het voorjaar kleuren in je blik de bosrand langs het land voor jou weer wijd geschikt je bent verlost van alles een vinger van mijn…

Boos Bang Verward Zo voel ik mezelf Zo kijk ik om me heen Niets is wat het lijkt Het was een harde les Nu mijn draai zien te vinden in deze wereld Het is niet makkelijk Ergens verder op zie ik een klein lichtje Als ik dat lichtje volg, ben ik vrij…

Heerlijk dit ritje, toch ? door het Meerdaalwoud op die zachte rug van jou... Krakende paadjes, stekende winterzon, een schuchtere ree kruist ons pad, de buizerd lacht... Jij bent mijn vriend gehoefd, niet getrimd, vrij zoals het hoort... in lichte draf of galop zo lopen we het jaar in, wij op kop...…

zoeken vertwijfeld naar het licht de kale plekken worden ingenomen terwijl ze uit het niets tevoorschijn komen herstelt het bos hand over hand ’t evenwicht en zo verglijden uren, dagen, weken alleen de stilte heeft hier recht van spreken…

De vage grens is hier even breed als de tijd breekbare lijnen hullen zich in dekmantels uit zuivere nevels gevlochten de wind die naakt maakt slaapt achter weggedoken dijken het gewas wacht met wuiven totdat de vroege voorbijganger sporen trekt door de ontzegelde dageraad de stilte smoort elk gegeven commando gericht op weg naar deze…

het is koud buiten. ze murmelt halfluid voor zich heen warmt zich aan de lach van een verliefd paar, mensen vind haar raar. ze lacht soms hardop, schrikt van zich zelf. ontbrekende tanden zichtbaar ze weet zich bespot, mensen griezelen van haar, gluren en zijn erg op hun hoede. je weet immers nooit met deze mensen. dat hoeft heus niet…

hij groeit als boom takt reikend naar de hemel in verloren droom bladert vreemde kleuren in verdelen van het licht groent voor zuurstof ruist ‘s nachts lichtjes wit bloemt mager in eenzijdigheid bekent geen kleur zelfbevruchting is een sleur hij boomt als een autist wil van het bos niets weten vereenzaamt op een open plek die door…

Van Gogh-je met gemengde technieken aquarelletje om van te genieten broos brokje in de wind herkenbaar windekind uit een zwarte krioelende wirwar mierenfeest gelijk, heel bizar ploppen de poppies kleurrijk open als zijden rode doekjes onverdroten heerlijk rood op wit met zwart pentekening van een gebroken hart rode stippen neergedoekt…

ik zie de bomen groeien struiken dichten donker in onneembaar onderhout op open plekken grijpen groene vingers in snel tempo licht en zicht schaduwen schieten omhoog reiken naar het nachtelijk duister angstaanjagend is de stilte geluidloos het gillen als ik langzaam ingesloten word zal nooit meer een bos betreden want ik ken…

Naast mensen hou ik het meest van hout!…

van de dag de nacht en de maan we komen niet verder dan het grensgebied van dromen lachen ons suf om retoriek van onze zelfreflectie bekijken elkaar kritisch zoals ook anderen dat naar ons zullen doen je lacht soms wanneer ik slaap nabij een horizon die iets vertelt over het verleden in ons land op een stoel in een bos…

Ik maak me boos en ben een beetje blij, boos om die idioten en blij om het geredde kind!…

bomen ruisen groen stammen kringen statig bos wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van passen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen…

Tussen de morgen en de avond dwingt het rietland mij naar vurige oorden daar geraak ik op bospleinen waar op binnenplaatsen van dakloze vertrekken kleurig bluswater zich schuilhoudt daar wacht ik op de oordelen die vonnissen met zich meeslepen en als bliksemschichten inslaan daarbij de vlammenzee verder mijn land opsturend ik wenk het vocht…

Hector smeet lappen vlees op de wegwerpbarbecue en goot bellen whisky in de truttige of treurige koffiemokken van z’n stiefma - ik knik, keek en kloof aan een peuk - Alles uit zijn kern kwam met een klompenmotoriek de wereld in; Bot en bars en vaak verpakt in geblaf; “Ja! Godverdekanker…” of vunzig-gulzig smakkend gewoon voor de lol…

Een straaltje licht het bos een fietser op het pad nog net te zien een man, hij was hier eerder zijn schim verdwijnt tussen de stammen ik ga voor dichterbij en zoek beschutting is het de koelte van het mos die mij bij zinnen brengt ik pak mijn fiets het licht gaat uit…

In het bos van geluk staat een hutje, twee raampjes zitten daar in. Ernaast staat een waterputje, met een betoverde spin er in. Ik vroeg aan haar of zij iets maken wou, waaraan ik iets hebben zou. Een draadje van geluk.…

Op een kleurrijk pad kraken droge bladeren onder mijn voetzool.…

Als de zon moeite krijgt met klimmen en het licht geheimzinnig wordt als elfen druppels dauw gaan gooien naar elkaar als kabouters hun paddestoelen bestijgen als wind zich even rustig houdt als vogels vergeefs proberen de stilte stuk te zingen als verwachting hangt tussen de stammen dan, ja dan zou het kunnen zijn dat het novembermeisje…

Hun kleurrijk afscheid vult het bos met regenbogen. Een laatste groet glinstert na, nog heel even.…