Alle inzendingen over DUISTERNIS

Dat terugkeert wanneer de ziel niet meer door de duisternis wordt benauwd. Zijn het de briesjes die de storm aantrekken en het blauw verduisteren met de zwarte nacht? Het antwoord is soms een minimaal verschil die de ziel van zijn duistere beklemming ontlast.…

Is zij wat overblijft als de bezieling der beschaafdheden ons in duisternis achterlaat om te vergaan in ons verloren zijn?…

ik houw een standbeeld uit vruchtbare gedachten ingegeven door mijn hart vorm het met slanke lijnen woorden die het stenen leven kunnen verzachten ik geef het kleur met grootse tinten zoals de natuur ons aldoor schenkt het is mooier dan alleen het naakte omdat echtheid uitsluitend weet heeft van schoonheid en niet aan enige duisternis is…

Haar git strijkt áán de helse duisternis zij is de lont in de gevangenis. De tijd is bom, de uren tellen snel. Het brandt van toekomst die verlopen is en elke stap wordt vak in ’t ganzenspel.…

Licht kan niet zonder duisternis. Toeval niet zonder bedoeling. Vaders niet zonder moeders. Jong kan niet zonder oud. Succes niet zonder falen. Alleen liefde kan voortbestaan, zonder tegenstelling. Als bewustzijn. Zonder haat. Alleen samen kan al wat leeft, oneindig zinvol worden. Vriendschap is samenzijn.…

Mijn leven over boeken Een ander over koeken Duisternis in mijn hart Alles wordt zwart Weinig geleerd veel gelezen Ik zou verdrietig moeten wezen Ben bang, sta niet op Anders krijg ik op mijn kop 'Niet naar de bieb, weg ermee! Anders verdink je in de zee!'…

elkaar de beul gaat als een herder voor de weg der waanzin tot aan het graf Men moet kunnen blijven staan in de storm als een boom die eenzaam is waarvan de wortel in de vruchtbare aarde is blijven staan Opdat hij heeft gesproken met wie in eenzaamheid gaat onder de bewolkte hemel In de vreemde lucht het spel van licht en duisternis…

Dromend word ik wakker in het huis van mijn angsten zonder gangen, gevangen tussen hoogwanden en geesten die zich almachtig plooien om mijn gedachten ze langzaam wurgen of opblazen tot zwarte reuzen die honger hebben en mij ruiken op de richel van dood en leven duisternis verzwelgt mij, pijn wekt me in het nauwe kanaal dat mij…

Als de zon verdwenen is uit je leven je weg alleen langs duisternis loopt als geen warmte nog wordt gegeven geen licht het wolkendek doorboort. dan slenter je langs kale wintervelden met mist en eenzaamheid verweven geen vogelzang die je komt melden waar zijn die zonnestralen gebleven.…

En als dan danst het licht, en als dan afgelegd het wachten is, en als dan tonen hun gezicht de bloemen, spreken zacht en hun gemis al evenzeer het goud laat stromen, en als dan toch de wolken komen, de schaduw en de duisternis, en als, als dan dieper dan mijn stoutste dromen jij huist in zijn zowel als in het niet-zijn blijkt te wonen, en…

nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven schrijf alles wat ik over afstand beweer gaat telkens in mijn hart tekeer totdat het zwijgen zinloos is mijn stem klinkt in jouw duisternis…

ogen dicht de rust van duisternis weg het wit van handen de grijns van tanden ze pellen me nog bloter dan de schoot die me in hoge nood moest baren ze spelen de muziek nog zonder snaren slaan de trommels maken blazende gebaren laat me de waarheid zien die liegt achter de ogen het is zo vaak verteld bijna zou ik het geloven…

Een teken van kracht en schoonheid die de duisternis weerstond. Een roos in de regen die haar doornen niet verloor. Een waarschuwing voor gevaar en leed die de vijand en de haat afschrikte. Een roos in de regen die haar hart niet sloot. Een uitnodiging voor vreugde en vrede die de vriend en de liefde verwelkomde.…

Ik trek me terug in de duisternis, waar eenzaamheid en verdriet mogen bestaan. Ik ben mijn houvast in het verleden kwijtgeraakt, durf mijn kinderjaren niet herinneren. Op de rand van gisteren en vandaag bouw ik een leven op een berg van tranen, eigenaar van mijn bestaan.…

Ik mat haar met een schildersblik: in 't licht dat scheemrig overbleef uit de gordijnen heerste bij duisternis en flikkerschijnen nadrukkelijk en kwabbig haar gezicht.…

Kijk ik terug in de duisternis en vraag ik me af. Waar het allemaal fout is gegaan.…

En toen hij haar ontgleed verscheen de nacht zacht omhuld door ‘n fluweelzwart nevelkleed Door de duisternis verblind zocht zij naar wegen tegen de razende adem van ‘n trieste tegenwind Maar het loze wervelen bleef zo heftig stoken dat ze d’r broze vleugels heeft gebroken Ondanks dat ze zwoegde voor haar zonsopgang klonk d’r gezang waarmee…

over de groene bosbodem, vallend op de grond, Maar koud is nu de nacht, de winter is gevallen, mijn naakte stam en wortels, verlangen naar de rijke bosbodem, die enkel een tijd is heen gegaan, een tijd van sterfte, een tijd van dood, breng mijn lente terug, want mijn levenskracht, is immer met de uwe verbonden, gehuld in duisternis…

Er is geen onderscheid meer tussen licht en duisternis. In de avond spreekt alleen nog een ontkleurde erfenis. Fatale druppels drijven op de waarheid, traag wordt je bewegen. Tot aan de rand van vandaag werd je verdriet zo lang verzwegen.…

Weer luiden klokken overal, in duisternis en heelal. Dan fluistert een zachte stem: opstaan, het is tijd om naar school te gaan.…

waarom verdwaal ik deze dagen in de duisternis voorafgaand aan het feest van het licht de blijheid is afstandelijker dan ooit vragen tooien zich met scherpe mespunten het gevoel komt uit de diepvriezer laagste stand of werpt de dooi zijn schaduw al zodanig vooruit dat ik nu reeds natte voeten krijg de tranen zich ras voorzien van ongekende…

In de duisternis van het leven Wil ik me niet langer begeven Terug naar het licht Opnieuw een lach op mijn gezicht We zijn elkaar definitief kwijtgeraakt Dat heeft mij tot een ander mens gemaakt Na veel pijn, verdriet en eenzaamheid Begint mijn leven opnieuw... een nieuwe tijd Mij wacht een onbekende levensweg Zonder jouw navigatie en uitleg…

De regen is een klein en sluipend beest Dat door een zijmuur in de vesting dringen kan En stem krijgt en dan zachtjes fluistert van De impotente minnaar die het leven is En dat wij naakt staan en in duisternis... Het moet niet regenen in een kleine stad.…

In de duisternis van genen broeien al die vreemde levens. Geduldig wachtend op een kans om nog eens toe te slaan. ---------------------------------------------------------- Onderdeel van drie 'tijdgedichten', De tweede ronde, 2000.…

waar donker net het eerste rood gaat raken weet ik dat jij zo zal ontwaken nog glooi je heuvelend naast me in de warmte die de nacht ons heeft gebracht je was zo zacht in samen zoeken naar ons ideaal meegaand met alle voelhorens paraat omsloten door een duisternis die alles wist van privacy gingen wij voor volmaakt een rode…

verknal verdrink verdring gedachten gebalde vuisten woordloze hel godloze duisternis teruggeworpen op jezelf gedane zaken... te vlot een toost ondoordachte woordenvloed spons over het bord het binnenste binnen weet van waarheid: roetplekken kruitdamp geen phoenix die verrijst…

morgen wordt het licht ik weet het zeker dan vervalt de duisternis gericht op voelbaar zicht het dal vult zich weer met het blije lied kom en kijk met mij naar het ontluikend verschiet morgen, ja morgen opent mijn hart het was voor lange tijd gesloten verborgen in enge diepte doordrengd in troebele smart ik weet het zeker in…

liefste je bent liever als je lacht je bent veel mooier dan ik dacht en ik, zit hier maar foto te staren zo ben je dichterbij en dwaalt er weer een uur voorbij liefste er zijn nachten van duisternis met een hoofd vol wildernis waarin de tijd in traagheid fluistert zie de sterren urenlang glinsterend op je wang liefste er zwemmen…

veld van bomen en struiken zo heb je mij verteld en ogen geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten langzaam valt de zwoele duisternis…

waar ’t land zich schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind…