Alle inzendingen over De Hond

zijn ziel vloog reeds weg uit zijn verkrampte lijf waarvan slechts stof en botten zullen overblijven waar zijn honden bij liggen te waken en af en toe als wolven huilen gedreven door intens verdriet het einde kwam onverwacht de wereld verdween uit zijn gedachten dof staren zijn ogen men zal hem niet echt missen alleen zijn beesten…

vriendschap groeit zich één ziel in twee lichamen vergroot het geluk verdubbelt vreugden en deelt het verdriet vriendschap geeft afstand ogen stilte een stem is onafscheidelijk een kind - een poes leeuw, hond of kabouter vriendschap biedt houvast aan de eerlijke spiegel die waarheid spreekt uit sympathie en empathie begrip…

Een hond sloeg aan. De auto's op de snelweg raasden. Niets werd gestild. En door de regen terug naar huis. Verdreven. De kust was onveilig geworden. -------------------------- uit: 'Kindsbeen', 1995.…

t Is elke dag kerst in dit leven van mij het licht wordt elke morgen opnieuw in mij geboren zo ook deze ochtend waarop ook andere mensen kerstmis vieren, ik wandel met de hond, adem de frisse lucht en ik groet de planten, de dingen en dieren - vrolijk kerstfeest zeg ik tegen de schapen die bij de voerbak langs het fietspad…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan één de geest gaat jagen op de prooi het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

Soms is de maan rond soms is ze een bootje waarop ik mee kan varen wanneer ik ga slapen, en dan vaar jij met me mee naar de zon van de volgende dag We zwaaien naar de sterren naar de grote en de kleine Beer en Sirius de Hond en we strooien kusjes naar de mensen met vonken in alle kleuren van heel fijne dromen over plezier met vrienden…

Als een kwispelende hond, blij in hun armen springen, zonder dat zij de deur konden sluiten. Daar, waar leven dan eindelijk weer op zijn plaats leek te zijn. Met een bank, televisie en eettafel. Gelukkig met oneindig materialisme.…

alles in en om ons smacht naar onverdeelde aandacht ook wij ik naar die van jou en jij naar die van mij ach die bloem smacht ook naar die van ons en die van een vlinder of bij de boom hij wacht met wijd open takken op die vele brutale kraaien die naar plaatsje in hem snakken en hij lacht en mijn hond komt bij me bedelen hoopt…

Soms is de maan rond soms is ze een bootje waarop ik mee kan varen wanneer ik ga slapen, en dan vaar jij met me mee naar de zon van de volgende dag We zwaaien naar de sterren naar de grote en de kleine Beer en Sirius de Hond en we strooien kusjes naar de mensen met vonken in alle kleuren van heel fijne dromen over plezier met vrienden…

Abel, de braverik kwam niet thuis slapen Hij achtte zich beter en bleef liever alleen bij de dieren in het veld met de honden als oppas want alles moest zijn zoals toen in het paradijs, die streek van de verhalen waar hij steeds weer om vroeg Alles van ons leven wilde hij weten het rondtrekken, de bessen noten, geiten en koeien…

lief lijf elke ochtend trek ik jou aan de pasvorm iets te strak je bent strijdtoneel van milde ziekten tijdelijke oefenruimte voor gierende gitaren en steeds vaker klassiek geschoolde strijkkwartetten alles wat ik nu lees heeft iets tijdloos Dante en Milton naast het sportveld hangt een verlept affiche ‘Jezus komt terug’ een hond loopt…

de klok slaat tien uur de vensters worden donker de laatste stemmen het sneeuwnevelen een deur slaat en een hond blaft de witte aarde allerlei leven begint zich ‘s nachts te roeren steenuilen huilen uit wilgenbosjes rijst een donkere schaduw een ree rekt haar hals strekt haar oren nog vier zwarte schaduwen betreden het veld…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan een de geest gaat jagen op de prooi, het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

Zonder honden kan ik niet zij geven liefde, een leven lang Maar vandaag denk ik: nog even griet en ik plak je achter het behang !…

Ik tekende op een bank Met potlood in de hand Kwam een hond voorbij Bleef staan bij mij De man en vrouw bleven maar gebaren De hond bleef echter naar me staren Ik gaf de troost die ik zocht terug Ik gaf een aai over zijn rug De man met sneeuwwitte haren onder zijn hoed - Zag ik dat goed - Had een bijzonder mooi gezicht Daarvoor was ik gezwicht…

een lome zomerse dag mijn drie honden in de tuin een zwarte een bruine en nog zo een waar luisteren ze naar waar lijken ze naar te staren waar gaan hun gedachten heen kijken zij ook terug op wie ze waren?…

toen de glazen glazig bleven de borrelnootjes weggehapt kruitdampen moeizaam weggedreven peuken waren uitgetrapt appelflappen, oliebollen in magen waren weggepropt kinderhoofdjes zachtjes tolden gapen werden weggestopt honden, katten weer verschenen opa's, oma's langzaam waren weggezakt voornemens al weer verdwenen nog voordat ze waren…

Zijn enorme liefde voor honden bezorgde Laurent de bijnaam “Prins Woef”. (Bron: Gazet van Antwerpen).…

schouderbladen Tussendoor gesprayed en Aan banden gelegd Pluizenbuikje caprioolt En stuitert als een gabber Van bank naar tafel naar vensterbank De stofzuiger zuigt zich De neten naar eitjes Voorlopig niet uitgevlooid Het wordt wel minder, goddank, Ik ben bijna uitgekamd Sporadisch de duimnagels gebruikt Aanleiding tot dit al Vakantie, hond…

holen en de nesten leeft en kent de vindplaats van elke plant wie zo wandelt, is een rentmeester en geen recreant maar waar Natuurmonumenten het duin beheert wordt de ware wandelaar met bordjes en prikkeldraad geweerd en is de boswachter een bureaucraat die zijn gezag zeker wil stellen bekeurt wie het harde pad verlaat of wie zich door een hond…

en de nesten leeft en kent de vindplaats van elke plant wie zo wandelt, is een rentmeester en geen recreant maar waar Natuurmonumenten het duin beheert wordt de ware wandelaar met bordjes en prikkeldraad geweerd en is de boswachter een bureaucraat die zijn gezag zeker wil stellen bekeurt wie het harde pad verlaat of wie zich door een hond…

Wilgentenen tranen treurig het afschot heeft geen vlees wiegend tussen dood en leven wordt mensenvoer weer honds grijnzend met hun hagel petten de loop weer opgericht blaffen bomen horendol als de lucht weer roze kleurt kraaien pikken levend dood een oog gaapt aan en na het dek van veren los geweekt de warmte was al weg vloeiend leven…

Mijn lieve hond, dat fijne beest, krijgt grijzig haar van diepe weelde. De kleuren springen uit de grond en nu de zon zo staat te blinken hoor ik de vogels, zie ze drinken van water dat de aarde vond. Het scherpe licht van lentestralen verbind ik met de pennehalen die hier mijn hart en geest vertalen.…

Ze richten de blik van de hond in zijn onrust En zijn waar ons gesprek overheen ging. Ballons, dat je ze aantreft Als een naam op een doek die je over het hoofd zag.…

Zeven uur vroeg op de zongagmorgen open de deur, stap de buitenlucht in loop met de hond en de poes het talud op kijk naar de struiken, de bomen, de lucht adem de vochtige aarde, voel tinteling luister het water, de straten, geluidvrij boven de stilte begint een zacht zoemen een koeren, een neuriën, tweestemmig getuned ...halzen gestrekt…

'Vous l'avez bien fait', mamie Delrieu met hond en Lune, haar bazin en ik met kleine zwarte Spot lopen de heuvel op en praten het kerkhof is de halteplaats er wordt gezwegen, dan geschikt het leven van een man, een broer, de ouders uit een ver verleden over de doodsgrens heengetild ik wacht.…

De Mexicaanse hond z'n potporie bezingt, verwondt niet alleen de oren,pijn onderstreept de schijn, lijkt een gedrogeerde waarheid om in bedrog van te genieten, heerlijk maakt niet immer eerlijk, gewoon valt niet altijd uit de toon, is slechts een idee-fixe van verbeelding van vlijt en tijd.…

met vorst aan de grond en de lentezon die mijn ogen zoekt tussen stammen door denk ik terloops zou een ijsheilige zich zo voelen: koud op aarde warm in de wolken het leidt me af van de zwaarte en laat mij zweven in ochtendgedachten die vol van leegte zijn als dan ook nog drie honden mij begroeten geleid door een schone maagd…

het dier reist voor het eerst, is nerveus, scheurt snel mijn krant aan snippers, klimt op het klaptafeltje, bijt in mijn hand, bijt in mijn pakje sigaretten, en legt zo de basis voor een gesprek over dieren (die van lieverlee mensen worden) dat duurt tot Den Haag-Laan van Nieuw-Oost- indië, want daar stapt de jonge vrouw met de jonge hond…

Z'n hond niet, die draait, rent en springt dolblij tegen 'm op.…