Alle inzendingen over De lus

Het toegesnoerde koord met een lus als een galg heb ik ook open gemaakt. Niemand wordt nog opgehangen aan een ellendig leven. Ik wil nu plezier in mijn tranendal beleven.…

voor ik ze strak trek leg ik eerst een lus (of ontknoop ze van gister) mijn vingers pakken beiden en streel ze, geef een handkus soms hebben ze een oog gemist buig dan dieper naar hen en als ik ze tussen sok en leer heb uitgevist voel ik dat ik hen naderbij ben om te strikken, ook wel omhelzen genoemd immers ik hou van een zachte…

we spreken over de oude bus uit een vorig mistig leven in een door mij nog niet ontwarde lus zij keuvelt in die tijd met de stuurman voorin, de lijndienst is later opgeheven nu is ze in beitelen bedreven iets in haar beroert haar handen met ijzer brengt zij het doodse tot leven schept ruimte voor een ziel die langzaam uit het universum…

Ik val steeds van de wereld af als ik stilsta om zomaar om me heen te kijken verlies ik neus ogen en glimlach in de ramen waar ik aan voorbij kom overdag de perfecte samenleving vereist de perfecte onverschilligheid dus ik gebruik straten en pleinen zoals ik de metro neem ik wacht stap in en klamp me vast aan een lederen lus en ik maak…

want wie durft zonder gedachten, zonder herinnering en toekomst zijn badend in een zee van niets, zoals het lossen van een schip - niet meer gevangen aan de kade - de volle zee in varen kan, zoals 't doorknippen van de navelstreng zodat 't kind de vrije wereld in bewegen kan, zoals het lossen van de lus van 't breisel en de draad weer hangen…

het lied werd dode lus en braakte woord: moerglans en ruwte, een meeuw aan een koord. het latente klotst nog in code aan de pier: kapotte botten, alg en kelp en wier. het zwijgen heeft haar kern bereikt: het is nu stip, punt, korrel in de tijd. het zingen had kortstondig ons verrijkt: parels in een kop vol haat en nijd.…

het touwtje hing uit de brievenbus flessen melk op de eerste trede dinsdags de schillenboer het paard aan de lus tot de groene afvalbakken hun entree deden Hey buur, is Vic al thuis?... nee joh, dan staat zijn 850 er toch!…

gehakkel van mijn raadsheer niet horen een pleidooi als één lange wanklank de hamerslag galmt door de zaal ik sta al geblinddoekt, geboeid op een valluik met een vod tussen de tanden een kruimeldief in een gestreept pak bloed stolt in de striemen van mijn polsen de beul smaalt onder zijn kap in een zure walm van okselzweet legt hij een lus…

En de lus. Er brandde geen licht. Ik heb geen buren meer. Enkel nog in de krant. Van gisteren. Of was het eergisteren.…

Weg met die troep die oude jas, dat mooi bewerkte vest daar waar ik steeds mee hangen bleef steeds weer een lus, bij het passeren van 'n haakje opgeruimd weg dat ding, nu snel, foetsie dus dan kom ik bij die volgende kast zie daar van alles rechtstreeks hangen is dat nu echt of is het nep, goed gemaakt...…

Ik hang met mijn benen in een lus aan een tak van een boom, terwijl uitgehongerde jakhalzen omhoog springen en af en toe in mijn schedel bijten. Bij 'Things to do:' schrijf ik in mijn agenda 'zelfdoding?' uit een bedroefde, verbitterde krabbel van galgehumor.…

Alleen oog voor elkaar bij elk schitterend samenkomen, En onbegrensde vervoering in een oneindige lus. In mijn geheugen gebeurtenissen in een klas, Vergulde herinneringen aan hoe het allemaal begon ja. De eerste verbazingwekkende indruk van hoe je eigenlijk was, Zo leuk, zo intrigerend, zo Sonja.…

inspiratie Als je uitkijkt over een lege stad En breng je zoveel bij me boven Tot ik dat gevoel weer sus Zomaar ineens Het meisje in de bus Waar denk je aan, wat voel je Als je naar buiten uitkijkt op die stad Lag je daar ooit in zijn armen En kuste je zijn hart en gevoel Of zit je nu ook hetzelfde te denken “Mijn leven draait zich in een lus…

veenmos groeit grijsgroen over jouw flanken met de turf die ik uit de lenden steek stook ik ons strobed op dan schranken wij been over been tot een kluwen schuwen de vossenklem die schuilt onder de humus omdat ik niet durf en jij de trossen op ons altaar derft gekneld in onze glazen kubus buigt jouw stem we razen en duwen en blazen in een lus…

ik reisde naar de eilanden blind stof aan de voet over geschakelde vlekken aarde kwam daglicht mij tegemoet langs de hele horizon werd het licht gespleten door kreten van meeuwen aandachtig bestudeerde ik de omtrek een gekartelde inham de los lopende lus van een wegbuigende kust en als genadige inval de witte rand van het strand…

De mens is zijn bef, zijn lus, zijn trens, zijn pat. Zijn gedoe. Gekoord. Gesmokt. Knievrij! voor het ontlopen. Kijk het schepsel scheppen. Handenvol stof stolt zijn roeping. Zijn hoop een mes. Zijn mes zijn vlees. Zo bot dat het mijdt wanneer het snijdt. In alle ernst, groot is zijn formaat. Geweekt, gewit, gepapt zijn pipse daad.…

de wreedheid in onze natuur Tevens de schoonheid zo puur Ik zie de geschiedenis die zich steeds herhaalt Ik lees de bijbel in moederstaal vertaald Ik zie in onze zwakten tevens de kracht De hoop wanneer een pasgeborene voor het eerst lacht De warmte van geliefden bij een eerste kus De ontwikkeling lijkt oneindig als alfa en omega in een lus…

Het touw gerafeld de tak is dik en sterk het mos zacht als jouw handen de dag zal het licht niet teruggeven oogluikend glanst zij schijnbaar tot aan de warme maaltijd, waar met mes en vork wordt gegeten ik doe de gordijnen maar dicht, het toetje is koud…

Chesterton De galg die in mijn tuin staat, naast de vlier Is nieuw en netjes, hoog genoeg vooral Ik knoop de lus op 'n eendere manier Als iemand die zijn stropdas knoopt voor 't bal Maar net als heel de buurt -in groot getal- Diep ademt voor een kreet van puur plezier Bevangt me 'n vreemde stemming...ben ik mal(?)…

En dan, tram in, tram uit, tram in, trein in, trein uit, trein in en bus De dag erop weer in een lus de yoga doen…

Met mijn wijsvinger strijk ik heel even over de lus van de L waarin de liggende A is verslingerd — ik schrik. Terwijl ik zie wat ik doe, voelt mijn hand opeens klam, ik trek een veeg langs zijn naam die hij zelf heeft gezet.…

Hier en daar een achtknoop, een dubbele lus en kruisende lijnen. Bij het laatste anker aangekomen, was dit een gedachte waaraan hij liever wel verbonden bleef. Hij liet de knoop zitten en trok het touw zelfs nog strakker aan. Aan dit touw klom hij naar boven. Hij kwam boven en haalde adem. Diep en luid.…

hallo god bent u daar hier is beppie uit de ottergracht in rotterdam ik moet u even bedanken voor het eten van vandaag maar dat vind ik niet zo goed want ik lus geen spruiten die mag u echt wel aan de kindertjes geve die sterve van de honger ik wil u ook vragen of u kan maken dat het huiswerk niet een beetje minder kan ik hoef niet echt…

even voor half zeven of iets later snelt zij binnen mijn prinses mooier dan ik ooit kan dromen gevatter dan ik ooit zal zijn toch zal de dag ooit komen waarop mijn lijden zich zal lonen en ik haar voor altijd tot mijn koningin zal kronen ----------------------------------------------- geschreven in 1993 - ongepubliceerd…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Ik heb het geluid van jouw val uit het niets op de vloer niet gehoord omdat mijn hart zo keihard brak.…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…

zonder jou zijn er momenten dat de pijn mijn reflectie doorboort mijn gevoelens boven me uitstijgen ik streef zonder hersenen maar met een rikketik dat het lichaam verlaten heeft wat een pijnlijke scheiding is…

de landloper op straat met introverte ogen onder het hemeldak wakker geschud door een hanepoot van de spin werkend aan een toekomstweb ochtendboodschap voor hem hang niet af van één streng die levensbedreigend is als het doorgeknipt wordt…