21460 resultaten.
Het leven een mysterie.
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 224 In de verte een wit gewaad,
blote voeten op het strand.
Vertederend en kwetsbaar zoals
zij daar staat en kijkt naar de
horizon.
Haar blik onverdroten gericht
op die einder.
Haar ogen dwalen af over de
woeste golven.
Zij raakt gebiologeerd door het water
en ziet al het leven daarin...
Voor haar misschien een nieuw begin.…
We leven nog...
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 681 Problemen zie ik in de verte verdwijnen.
Ik hoor het zachte suizen van de wind.
Wind, op weg van hier naar nergens.
De zon breekt af en toe door.
De eerste bladeren vallen.
Het gaat zo regenen.
Ik ruik de herfst al.
De winter komt.
Zo ging het en zo gaat het.
Zo zal het altijd gaan.
We leven nog, en niet zeuren.
Leven!…
Hemelruim
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 179 In de verte gloort
de horizon als
trillende schuim.
Getuigenis van zinkende
getijden.
Individuen opeengepakt
staren naar de
verzonken planeet,
wachtend op een
veilige haven.…
Amsterdam
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 556 een plaatje zoals Jacques Brel
het destijds wellicht heeft
bedoeld in zijn chanson
'Dans le port d'Amsterdam'
(Y a des marins qui chantent)
drie matrozen op zoek naar
iets dat mogelijk in de
verte op geluk lijkt...
drie paar ogen immer alert
op wat het dagje stappen
hen zoal zal brengen…
Stem van water
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 227 Door water
werd hij betoverd
door wetering
sloot en plas
Met golven
rimpelingen
was hij
in z'n sas
In verten
zeilen
een schip
of boot?…
loomheid laat de klokken slaan
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 225 vliegen spelen ongestoord
landen en bewegen
warmte is ongehoord
geel vraagt snel om regen
het rechtgekante polderland
de zomer trillend in de verte
loomheid laat de klokken slaan
het zware werken is gedaan
ik koester zachte schemer
als stilte in mijn hand
een vogel kaatst een zonnestraal
terwijl het donker langzaam valt…
dichter op de huid
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 126 hoe rakelings kunnen we gaan
zolang sprake is van deze verte
dit is een baan om het lichaam
op ramkoers met aarde en ziel
noorderlicht is een wervelwind
van bijna zichtbare tastzin
en als de storm niet gaat liggen
sluit dan je ogen en voel het denkbare
langs de ruggengraat van adem
elektrisch geladen, meercellig gestemd
trillend…
De mist
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 110 Je bevindt je in een
nieuwe dag
met enig zonlicht
in de verte.
De mist lijkt in stilte
langzaam
te verdwijnen.…
woordenschat
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 152 maar ergens in de diepste verte
hoor ik de roep naar meer.
je echo weergalmt op sterkte
mijn verstand ...dat ik me steeds op jou baseer!…
luchtvochtig
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 36 er blijkt een verte te bestaan
waarin het geruisloos bliksemt
mijlen bij de maan vandaan
luchtvochtig; het gewicht van hemelniets
veschraald avondlicht dat
kleur schikt met zandblauwe velden
wolken en ijsbergen, in tijd verloren
net als hun landschap
niemand vraagt om vergezichten
in aangrenzende regen
er blijkt een hunkering te…
Luftballon
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 64 in de palm van mijn hand
draag ik een wereld;
uit de verre verte
is een luchtballon geland
met een verblindende kleur
ovaal in vorm, het is met
een eigen zon gevuld
zwevend in een goddelijke geur
ik ontwijk de doornen
links en rechts
ren door dromen
en gedachten,
mijn hart slaat op tilt
het is roemrijke lucht slechts
die vrijkomt…
Keren
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 139 Het was het reizen naar de verte
Gewoon een vlucht als met vogelzang
De tijd die mij noch riep
Noch tot in de lengte strekte
Was in mijn jeugd van enig belang
Ik had mijn nest verlaten
Gevlogen met de wind in de rug
Kwam ik niet verder dan de verre zee
Daar was de tijd om te keren
Door branding en felle tegenwind
Zag nog aan de einder…
grondtaal
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 135 onder de oude olmen
staan ze stil doen een
stapje terug uit het landschap
in de verte blaft een
getergde kettinghond
zwermen kraaien spatten op
hardhandige westenwind
beukt door de bomen
door de weerloze lijven
op deze verloren plek het
stillen met zachte woorden
een rite in grondtaal
ze gaan het landschap in
kraaien zwermen…
reis naar Parnassus
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 75 toen hij van de fiets viel
dwarrelden uit zijn dichtersziel
de laatste letters
het vermoeide hart legde
de poëzie
met zachte handen neer
iemand schreeuwde iets
tussen donkere kastanjebomen
aan het einde van het pad
het dichtershoofd draaide opzij
onder het asfalt golfde de toekomst
de zee was hoorbaar in de verte
zijn gedichten…
alles wat was
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 93 het is het lege nest op de schoorsteen
de blauwe sluier rook die over de daken reist
de overgroeide kuil bij de rivier
een vogel die in de verte roept
het is de verdwenen zandweg
de oude afgepelde verflaag op een deur
de dag van nevel en dauw
het stuurse zwijgen
het is de beklemmende namiddag
het dorp dat nooit het mijne werd
de korst…
Eenzaam genot
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 44 Een eenzame laan
Tussen vele bomen
Een gedachte slechts
En stil verder dromen
Geen sterveling
Die mij hier ziet
Ik wil slechts wezen
De eenzame wandelaar
Die natuur bewondert
En in stilte geniet
Een stille laan
Tussen vele bomen
En niemand te zien
Ik loop hier eenzaam
Met mijn illusies
In die stille laan
In de verte fluit een…
Jouw stoet
netgedicht
4.0 met 24 stemmen 59 ik zag je
met gevolg
door de wolken
zwieren
licht spatte in
duizend kleuren
uiteen die
regenbogen
vierden
jouw ogen
horizonden
de flauw gebogen
verten toen
jij de teugels even
flink liet vieren
slechts een
vage mist
wist waar jij
gebleven was
toen jouw stoet
eenmaal gas
gegeven had…
Geboorte
hartenkreet
1.0 met 3 stemmen 478 Langs ijle spiralen daalt een klank
uit vage verten wordt een levenskiem geboren
de dichter luistert naar een dunne stem
heeft nog de chaos niet bezworen
maar schikt en kiest
hij steunt en voedt het schepsel
dat in hem is komen leven
met woord en zin die uit het niets
steeds helderder rondom hem zweven
totdat het een gestalte heeft en een gezicht…
Richting later ...
netgedicht
2.0 met 14 stemmen 1.059 In het zand schrijf ik
letters van gefluisterde
woorden in de wind
waar in de verte een
zilvermeeuw jouw
naam schreeuwt
over zilte golven op
vleugels van verlangen
schrijf ik de dagen
vooruit en adem
weken in en uit
langs het laatste vel
dat zacht ruist in
die ene schelp,
ooit gevonden
tussen zandstappen
van gelijke passen
richting…
Zomermorgen
poëzie
3.0 met 15 stemmen 3.032 rondeel
Aanstonds, toen ik wakker werd,
Scheen de zon mij in de ruiten
En de vogeltjes daarbuiten,
Van nabij en in de vert,
Sloegen, 't bekje opgesperd,
Aan het zingen en het fluiten,
- Aanstonds, toen ik wakker werd -
Dat de englen met hun luiten
Niet zo vrij en onbenerd*,
- Als de doden 't oog ontsluiten -
Hunne vreugde kunnen uiten…
Aan de waterkant
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 1.751 Nooit was de horizon zo verzonken
in de mist, nooit was het land
zo onbemand
maar het kind dat blootsvoets
in de verte uit het mistlicht
verscheen
wist zich veilig
aan de waterkant te houden.…
Nooit
gedicht
3.0 met 23 stemmen 5.258 Jouw verte
was anders dan de mijne. Maar het viel ons licht
daar over heen te praten. De toekomst was zo lang
dat over vroeger spreken nog wel kon. We deden
dus gewoon. Maar waren beiden bang
dat alles toch weer fout ging. Deze nacht
leg ik voorzichtig bloemen op je graf.
Ik mis je meer dan ik ooit had verwacht.…
De Olifant en de muziek
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 804 Zeer geduldig
In de oneindige verte
Wacht heel waardig
Meneer de olifant
Met reuze flapperflap oren
Hij wacht
Voor de oranje, blanje, franje
Circustent aan de overkant
Weldra gaat hij weer
Zijn act opvoeren
Midden in de piste
Dwarrelen muzikale tonen
Uit z'n gerimpelde slurf
Weerkaatsend over de
Rode stenen vloer…
Maandag
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 3.859 Het diep gesnerp van loden remmen
Vertraagt de pas, omklemt het hoofd
Zal dan weldra het waken stollen
En heeft, tot slot, mijn ziel gekloofd
Dan heeft de kim, de gewisse verte,
De dood gezalfd met mijn geduld
Wanneer mijn lust in ochtendmist,
Als in een rouwgewaad gehuld,
Afscheid neemt van vrije dagen
En ik ook dan fortuin verloor
Aan Charon…
inspiratie
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 573 Wanneer mijn muzen tot mij fluisteren
Gebeurt dat weleens wanneer juist er een
Gesprek rondom mij gaande is
Waarnaar ik echter niet kan luisteren
Omdat ik dan mijn muzen mis
En hun geprevel is gewis
Het meer dan waard mijn oor te kluisteren
Aan hun poëtisch opgedis
Dus als ik mij van kout onthoud
En in de verte zit te staren
Kom dan niet…
Bij de plotse dood van Frans (mijn neef)
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 1.613 Er is enkel de leegte, het duister,
het staren in de verte.
Wie spreekt over zin en betekenis,
wie voelt wat niet kan gevoeld worden?
De aarde draait door
en mensen houden vakantie
of treuren ook elders en ver van hier...
Gos toch, God toch, sta ons bij!…
In Exsilium
netgedicht
5.0 met 15 stemmen 396 Meestal is de lucht hier
gevuld met zinderend stof
behalve wanneer er een
westelijke zeewind waait
dan kan de verte
pijnlijk helder zijn
de zon schijnt hier
van kleur te veranderen
met het wisselen
van de jaargetijden
en de toevallige regen
ruikt naar mos en paddestoelen
ik wandel veel
door het rotsachtige bergland
me verbazend over…
Petekind
hartenkreet
2.0 met 18 stemmen 5.912 de kerk
jij in je doopjurk
we wachtte tot de
ouderling van dienst
een seintje gaf
Ik heb je toegesproken
want ik voelde mij
zoveel ouder en dacht
dat ik je leren moest
het leven te omarmen
omdat het zo kort is
Je bent nu half zo jong
als ik toen was en
je bent een eind gekomen
Blijf maar gewoon
zoals je bent
dan kan ik uit de verte…
dating-site
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 448 in mijn rugzak zitten
ervaringen met een grauwsluier
en feiten met zonnebrand;
aan de zwarte kant van spijt
schemert nog wat verdriet
maar...in de verte lonkt de "lat-"
op een wellicht niet al te grote afstand
mijn profiel staat stevig overeind
op de site van welzijn en geluk
alleen..hoe vind ik jou, man die bij mij past
die samen met…
Op de hoeve
poëzie
2.0 met 7 stemmen 1.409 Het Angelus klept in de verte
in tonen zilverhel,
Grootmoeder knielt op de drempel,
de kinderen staken hun spel.…