21417 resultaten.
Een storm van zand
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 275 Over de donkere velden in mijn geest
loopt een man met dichtgeknepen ogen
in een storm van zand
Zijn gezicht rood en verbrand
In de verte ziet hij het zoveelste licht
vijf zonnestralen op zijn gezicht
Ogen verblind door zand en felle straling
wat ontneemt hem zijn openbaring?
Verward vraagt hij zich af
hoe ben ik hier beland?…
Knotwilgen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 326 Hier ademt alles rust en vrede
een vogel klinkt in de verte
het voelt als een late herfstgroet.…
Ver(lost)
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 477 al rennend en vliegend
kleurt mijn leven
in alle snelheid
dezelfde donkere cirkels
na iedere hoek komt
weer die identieke straat
als net tevoren
het zweet verdwaast
in de verte kleurt het groen
waaraan ik me vastklamp
doch blijkt het 'n doolhof
van dorre bladeren
waardoor mij niets anders rest
dan mijn eigen lot in handen te nemen…
Mongools voor mondharp
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 206 (Trio AYARKHAAN uit Jakoetië (Siberië))
de KHOMUS
In de verte hoor ik de tijd
Dichtbij tsjilpen hoorbaar vogels
Van heel veraf komt aangezet
op 't ritme van de mooiste klank
Van heel veraf komt aangezet
het geluid van de KHOMUS dat
het geritsel van berkenblad
met slechts twee tonen de wind snoert
Siberië, zomer 2001…
Scheveningen
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 427 In de nabije verte,
hoor een jongetje snikken,
Hij is zijn moeder even kwijt.
Dat kleine mannetje, dat ben ik.
Zestig jaren zijn nooit vergleden.
Ik zoek in mijn herinneringen,
en vind mijn moeder terug.
In het decor van zee en meeuwen.
Hier, vandaag, aan het strand,
van Scheveningen.…
Misschien
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 190 Omsloten door haar huis
maar verdwaald in zichzelf
pijnigt een vrouw
zich met een gestolen verwachting
Geen hoop
verloren is een toekomst
waarin zijzelf een plaats had
Nooit zal het dierbaar zijn
Licht kan zuiveren, filteren
net als de tijd
Maar hier kan licht van dag noch tijd
het Niets doen wijken
Ze sluit de ogen
en denkt in de verte…
Nog ontbloot van dood
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 280 gebroken was de brug
waarop jij had gelopen
wat stappen en een
armzwaai vonden we terug
de sporen nog
ontbloot van dood
haalden de overkant
in ringen aan je hand
ze wenkten blauw
maar in een hoofdomdraai
wees je de richting aan
waarin jij wilde gaan
wij zijn afgebogen
jouw verte werd een stip
de brug is nog gebroken
omdat die onze…
De berg weg
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 156 De kronkelige weg
die eindigt op de kam
verliest zich in de weidse verten
en stort zich naar benee
gelijk een waterval
met zeven haarspeldbochten
waarbij in elke bocht
het uitzicht minder wordt
of juist alleen de berg zich toont.…
Vorst
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 109 Bevroren wegen
Nevel en kou
Sluiers die voortbewegen
Damp uit een vossenbouw
Een dikke tak kraakt
Een eenzame vogel die de weg is kwijtgeraakt
Sferen van verlatenheid
Rijp over een heidevlakte uitgespreid
De weg langs kale kruinen
Een verlaten wandelaar in de verte aan het struinen
De sferen van verlaten
Maar de vos in z’n hol houd…
Maanvriend
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 273 Over genegenheid weet ik door zomerse nachten
onder maanlicht van het muggenland bij het meer
alsof ik ergens in een verte een brief moet schrijven
plotseling een vreemdeling zonder adres op de oevers
in diepte van het ogenblik, in romantiek zo divers
onder wolken die als slagschepen regen bezorgen
op het hoofd van mijn personage in een droom…
koning in zijn luchtkasteel
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 505 ik heb de verte
in je blik gezien
geen melk en honing
of koning in zijn luchtkasteel
wel drama dat ik met je deel
de gouden zee
in golven van serene rust
een blauwe hemel tart
het geel van zand, het strand
waar jij mij zwakker kust
het bloedend rood van
een geschelpte roos
doornen krassen dromen
als tatoeages in je huid…
Houding
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 204 het silhouet van een boom
lijkt ijzig stil
alsof hij staat te wachten
op een lichtstreep uit het wolkendek
een klein glimpje lentewarmte
op zijn kale kroon
aan mijn werktafel
staar ik kouwelijk in de verte
diep in gedachten
zit ook ik te wachten
op het vroege jaargetij
van thuiskomende zwaluwen…
het schitterde als wijn op dronk
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 5.708 je zag kans om
cirkels te doorbreken
die je boeiden maar
je vrijheid snoeiden
je hebt het goud
dat in de verte blonk
met beide handen aangegrepen
het schitterde als wijn op dronk
je jeugd deed pijn
en is verweven met
afhankelijk zijn, bouwen
zonder enig stuk vertrouwen
je ogen glanzen weer
dagen lijken uren
je nieuwe baan heeft…
Voorbij
poëzie
2.0 met 43 stemmen 4.126 Ik keek mijn venster uit,
Zag naar de verte uit,
Hoog naar de hemel uit -
Of het daar stond.
Ik liep naar buiten toe,
Heel naar de verte toe,
Zo naar de hemel toe -
Of ik het vond.
Daar bij de wei daar zong,
Daar door de bomen zong,
Hoog in de hemel zong -
De lente een lied.…
Voorbij
poëzie
3.0 met 80 stemmen 21.249 Ik keek mijn venster uit,
Zag naar de verte uit,
Hoog naar de hemel uit -
Of het daar stond.
Ik liep naar buiten toe,
Heel naar de verte toe,
Zo naar de hemel toe -
Of ik het vond.
Daar bij de wei daar zong,
Daar door de bomen zong,
Hoog in de hemel zong -
De lente een lied.…
De Beek
poëzie
3.0 met 5 stemmen 1.135 de verheven, kalme
verten van de avondschijn?…
Zonder sprookjes
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 667 Soms, zoals nu, denk ik mezelf
aan een avondmeer, golfslag
eenvoudig zonder sprookjes,
een wereld waarin nacht valt
met overgebleven lichten,
oranje, likkend aan het water
een auto in de verte en ik alleen
aan de oever onder de bomen
met gedachten die niets vinden
geen zinnen uit losse woorden
niets dan woorden die haar zoeken
in vergane…
10 seconden surreëel
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 541 Ik staar naar een flat in de verte, zie de wolken tussen
toppen van een zelfgebouwde stad
roze bergen imiteren op de kussens van hun tenen
voor een lieflijk silhouetje in een paarse wollen vlag
Ik draai naar de zon in mijn ogen, leg mijn
schouders op de koepel van een grote glazen lach
Diep daar beneden produceren / consumeren
de geprogrammeerde…
Laatste tonen .....
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 918 Teder raak ik harde snaren
van onbespeeld verdriet,
zacht streelt de ondergaande
zon noten op verbleekt papier
het voorjaar walst licht nader
in de verte hoort zij klanken
van zwoel gezongen woorden,
langzaam groeit tijd door de
de dagen, op mijn naakte huid
speelt kippenvel met trillingen
van ooit bespeeld verlangen
het laatste…
koude tenen
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 401 je stilt dagen van winter
en geeft me onwennige
kinderogen
bindt bitterheid
aan alle lege uren
nu dood sneeuwt
op koude voeten
de meisjesjurken, de lippen
gedragen, ongelezen
bij iedere gebroken vinger
en nu het donkere huis
de verte meet
zie ik door muren heen
de oude stenen in
mijn te kleine bouwdoos
jij kust me
maar maakt…
mank
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 763 stormgewassen zuiver ruikt het bos
een populier ligt neerslachtig dwars
over het voetbalveld geveld
moeder eend telt nog een keer
vandaag mist ze er drie
van de vijftien maar de vijver
maakt een draai waar ze zich
verstoppen kunnen boven water
onder de treurwilg buiten beeld
in de verte vindt een trein zijn
rails terug evenwijdig
er…
Najaar
hartenkreet
4.0 met 10 stemmen 582 Wegen worden drassig
weilanden moerassig
de verte is nevelig
het leven oogt mistig
in de nadagen van het jaar.
Melancholie
speelt de melodie
die wij graag horen
en onze ziel bekoren.
Een dunne zonnestraal
komt heel theatraal
een bloem verwarmen.
Een blad dwaalt door de lucht
het lijkt op een geregisseerde vlucht.…
Gaan
poëzie
3.0 met 10 stemmen 1.519 Tussen de beken
langs het smalle wegje
stil in de regen
kom ik gegaan,
kom ik gelopen
en tijg naar de verten
tot waar de woning
in ’t naaldbos moet staan,
kom ik getreden
langs bloemen en grassen,
druipend van water
groen-blank in het licht,
kom ik getogen
al zeggend en zingend
’t zinrijke woord
van het beeldend…
De appelgaard
netgedicht
2.0 met 14 stemmen 2.179 Kijk af en toe nog even om
naar het kind dat in de verte staart
boven in die appelboom
temidden van de appelgaard
Kijk af en toe nog even om
naar die blije kinderhand
waarin een appel is gaan glimmen
als een grote diamant
Kijk af en toe nog even om
naar het kind dat vrolijk fluit
in zijn handje zeven appels
dans hij blij de weg vooruit…
Vlucht....
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 514 De eenzame vogel in mijn hand
rust al dagen uit
met gesloten ogen,
angst om te vliegen
Kijk, op wisselende hoogte
maken tien zwaluwen
een prachtige vlucht,
ze maken zomer
En boven het water
gaan de meeuwen paarsgewijs
op zoek naar lokkend zand
en golvende verten
Tijd om mijn blik te verleggen
van zachte zekerheid
en glanzende trouw…
Zondagnacht
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 613 Een nachtegaal zingt
groen minnend dansend,
wolken duisteren maan dromend
de weg terug zonder aarzeling
begonnen,
stille sterren
en alle daargelaten zaken van het hart
voel ik zo langzaam, vallen in de nacht,
van wuivende gebaren, en jij daar in de verte
weet van mijn dromen,
buigt in stilte naar het zand
dat wij ooit, zeldzaam, in…
Groen gras
hartenkreet
3.0 met 10 stemmen 589 Toen was het gras nog groener
groen zoals in het begin van de lente
met ochtenddauw en bloemen
bloeiend te zien tot in de verte
En als je in het midden staat
wachtend op de zonneschijn
tot de zon weer volop straalt
dan wordt het leven weer wat verfijnd
Vol goud en zilveren schittering
over het groene gras
kunnen alle leugens vergaan als…
Wankel perspectief
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 205 gedwongen door de werkelijkheid
zoomde ik heel anders in
en veranderde daardoor
het mij vertrouwde vergezicht
zo kwam de einder in het zicht
maar ik zie niet scherper, nee
zonder contouren wijdser, grootser
als in het ijler lentegroen
alle obstakels zijn vervaagd
het voelt alsof er dieper diepte is
de verte deel van mij
de toekomst…
Messcherp
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 152 bewegingloos
hangen woorden in de lucht
als wolken op een zomerdag
maar messcherp zijn
hun schaduwen getekend
op de nog warme grond
waar het zinderen
plotseling koelt en koude tocht
in ijzige stilte voelbaar wordt
speelt mistig licht
vals in de stroperige tijd
hij is alle houvast kwijt
kijkt haar hulpeloos aan
in de verte echoot…
Dageraad
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 129 Eindeloze verten breken aan,
de trilling aan de horizon
bergt een keten van beloften,
elk een suizelend pijlschot ver
van zijn vervulling vandaan.
De wereld is van zijn dode schaal ontdaan
en sterrenvelden ruimen naar het westen:
de poort tussen het nu en het ooit
is in zijn eerste oorsprong opengegaan.…