Alle inzendingen over De verste verten.

Ik proef een eeuwige gouden schijn, streel wat rest in relikwieën en verdwaal als licht in de verte.…

In de nevelige vroege morgen Nestel ik mij in warm nat gras En staar ik naar de zon die ras De resten van de nacht doet worgen In de verte zie ik contouren Van mijn oude stad, het doet deugd Zij herbergt mijn begin en jeugd Wat heeft mij toch kunnen ontvoeren Ik zal later haar schoot betreden De wijken waar ik ben groot gebracht Rouw…

Elke duin is een stap een spoor die ons draagt en in elke verte hangen silhouetten van leven. We gooien fluisteringen over en de zee neemt onze woorden zo spoelen we de zomer stil.…

verlaat ontsnapt de dolende zwerver aan het straffe land van tegenwind gelijk elk die anders oogt vaak niet wordt bemind en verwordt teneinde tot zijn eigen delver hij gaat zijn weg onbekend met enige verte zijn blik raakt de grond immers die draagt zijn benen waarom verder zien of de toekomst lenen als slechts honger spreekt…

jij, die in het oosten woont adem mij je dichtzang laat de lentemaan stijgen in ‘t lied, door sneeuw bedekt het landschap wervelt traag met ranke rug gebogen naar de sterren en mijn abrikozen droom kom, strijk neer ik werp bloemen in de verte over maagdelijke bomen en de stilte van een winterzee kom, rust uit op het windkussen…

stoelen leggen een cirkel in de koude wachtzaal waar woorden, krom door schuld en onschuld worden gefluisterd ik zie hoe ouderdom zich verlengt in duizend eeuwen bitterheid en hoe fierheid nog steeds likt aan wonden rauw, ondood in grijze haren ik ga en huil om verte met ongetralied hoofd in eigen armen - Ius…

tot einder een trage zilveren stroming langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand *** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met dorpjes in verten…

je hebt met vormen gespeeld bent opgemaakt in tal van kleuren wiegend op de wind testte jij in alle rust speciale geuren licht heeft jou doen groeien in warme zon ben jij gaan bloeien ik zag je in de verte staan volmaakt in een pril groene oase jouw ogen lachten liefde reikten hemel in totale overgave…

kom terug jij kleine vlinder kom terug uit de verte de manen zijn dood zoals het dansend lichaam in mijn dichtersdroom verstild, afwezig de wind vergeten in de graven rondom mij ben je daar, mijn vlinder of twijfel je nog door de kus die ik je gaf slaperig, de avondgod diegene die nog wenen moet om het antwoord van de sterren…

Wie fluistert straks jouw naam nog wanneer klanken langzaam versterven in verten waar horizon lijnen mist wie spreekt jouw naam nog onbevangen uit wanneer een vochtige glimlach blank hout steeds minder aards ziet worden wie gebruikt jouw naam nog wanneer taal geen gehoor meer vindt en hoofdletters ijskoud grieven wie draait zich nog…

het sprankelt in mijn hart zoals de bubbels in je glas je grote bruine ogen staren diep in mijn ziel ik voel me ontdekt in de eindeloze verte betrapt in de snoeptrommel van zinnenprikkelende lust het mes beeft in mijn hand mijn vork aarzelt voor mijn mond ik voel de angst nabij in woorden te verslikken in leugens te verstrikken…

Het licht nadert werkelijkheid mijn liefste, je wordt steeds lichter vrolijke vlinder van waarachtigheid ik heb je lief in de straten naar het plein vind het zo fijn in jouw zingend hart jouw blonde haren, gordijnen, lachen ogen alsof het werkelijk lantaarns zijn zien de lichten in de verte, de kurk is van de fles, ik schenk jou lente…

Ik zag aan je zoom dat de naden gingen draden en zelfs je geur wordt minder zout, ik weet je gaat in regen en komt in zwijgen telkens terug als een dichotomie bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven…

In de verte de eerste regenzuil, 'k voel een felle weemoed branden, diep vanbinnen,... en ik huil.…

met wijde zwijgende vleugels beweeg ik mij in mijn slapende wieg sierlijk zwevend tussen de heldere zeilen van de zeeën op weg naar een geheime verte die alleen een dichter zich verbeelden kan de vele meeuwen krijsen boven de bevuilde sneeuw het is pas halverwege de middag en de schrale winterzon gaat nu reeds verdwijnen in een veel te…

hoge poorten blijven gesloten niemand begrijpt me gevoelens veranderen veranderen mij iedereen is anders in deze te grote zee reikt niemand mij de hand echoën golven tot in de verte grote dieptes blijven onbereikbaar drijf onbegrepen naar waar jij je verborgen houdt onder water wil de hemel mij niet niemand geeft een zier kabbelt…

waar de stilte bijna tot ons spreekt de wind zijn rust over de aarde laat waaien daar drijft leemte wat naar de verte toe bloemblaadjes zacht en licht komen het droeve aaien een vogel vliegt rond het hemeldak zingt met ongekende kracht een hoopvol lied grillige boomtakken krijgen een glans door de zon mistdruppels verdwijnen…

In de verdwaalde verte zie ik het moeizaam voortgaan zuchtend onder de zucht naar nog meer loze macht. Het pad vervoerend langs de rand van lege liefdeloosheid zonder vrede met wat je had ontevreden steeds je pad een weg van klinkend klatergoud.…

wind zwerft door de stilte, door de dorst naar een eerlijk inzicht bomen wuiven, zeggen even gedag tegen de lijster in de lucht het water bouwt een eilandje aan de oeverkant, luistert tussen het riet naar de avond die zo graag zingen wil ik word schaduw, een maan onder alle manen een hond blaft de verte toe in grote dromen daartussen…

(voor Bob) de hemel grijzig blauw 'k waai met de wind en bladeren mee over het stil bekende pad, naar jou in de verte het geluid van verkeer een hond blaft, jij rust ik kniel voorzichtig bij je neer pluk dorre blaadjes weg vertel je van mijn wel en wee daarna ga ik terug en verder en ook al laat ik je hier achter je gaat in alles…

uit het vlakke land naar de eerste heuvels in een mistige verte later bergen met de hardheid van het dagelijks bestaan ben het pad gegaan van duizend voeten in het zoeken naar een waan heb mezelf zien veranderen van luisteren naar fluisteren tot de waterval van woorden kwam onstuitbaar stroomt de schat die ik mijn leven lang…

Zilte zoete voeten stappen gretig toe in schemerige verten langs zovele paden gaan jouw stappen - verre schemering – tegemoet langs ochtenddauw en mistige velden wind en pollen wuivend riet als mistige voeten gaan jouw stappen voort – voort – laten evenzovele sporen van mistige stappen in het verschiet…

warmtebron nog ver van onbewust wiegend in een zon en toch in alle overgave de vruchtbare donkerte kust jij die is en steeds verder wordt geeft aan verbeelding een pure kracht al heet het nog kort, voor je schepping, ongekend voor mij, is al aan je gedacht en dragen woorden de trilling van je bestaan alleen de verte…

LIEFDE DIE GEWOON DE WOORDEN MIST Ver van mij verwijderd Is mijn lief - drie Oceanen scheiden ons Van elkaar terwijl we Onuitsprekelijk veel Naar elkaar verlangen In een liefde die gewoon De woorden mist - gevangen In de mist van die hulpeloze Verte weet ik dat jij Daar bent en ook denkt aan mij Misschien gooi ik vandaag Een…

eenzaamheid zoekt het schelpenpad dat ik achtergelaten heb het zal zachter zijn nu ik er mijn dromen als van trap tot trap neerleg ik draai me om langzaam vult de zee mijn ogen met een zilvergrijze zon een meeuw wordt weer een stip, schip in de verte ongehaast misschien is het een teken dat de horizon zich verdiept in een stilstaand…

in het uitzicht wenkt de verte om te gaan weg van het orkest uit de symfonie mee op ijle tonen naar waar de paden raken in symmetrie van het bestaan nog neem je schaduw mee uit lengte van de dagen stuwt zee haar golven zonder vragen ga in het reiken naar de einder ook jezelf voorbij pas in afscheid nemen en ontmoeten…

ik stond vandaag op de pont naar Noord het stormde en de pont wiebelde ik keek om me heen en in de verte zag ik een ver verleden al die boten die hier lagen al die mannen die hier waren aan het roer en in de masten uitkijkend over het IJ dachten ze aan hun moeder aan hun lief en aan hun dochter wisten ze al dat ze nooit terug…

Wanneer de late avond valt, hoor ik torenkraaien in de verte, op weg naar oude bomen gaan. Het zijn dezelfde hoge bomen die onze zorgen willen vangen, die sterven moeten in de wind. Weer is het hoog tijd geworden om stilletjes naar bed te gaan, wanneer onze kraaien zwijgen. Bladeren rustig fluisteren. Mensen vredig dromen.…

vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe lucht in de verte…

Nee, we zijn dol op fietsen Het land verkennen door 't ommeland dolen De zomen met z'n struiken van bomen, stam en kruinen De ruige rand met kruiden, merendeel die rieken of fris ruiken en in verten 't silhouet van 'n torenspits de wieken van 'n molen Geen woord over: het nietsen.... languit in het struweel.…