Alle inzendingen over De verste verten.

vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe lucht in de verte…

Nee, we zijn dol op fietsen Het land verkennen door 't ommeland dolen De zomen met z'n struiken van bomen, stam en kruinen De ruige rand met kruiden, merendeel die rieken of fris ruiken en in verten 't silhouet van 'n torenspits de wieken van 'n molen Geen woord over: het nietsen.... languit in het struweel.…

voorlopig blijft alles bij hetzelfde geen ontkennen meer aan bestaan is totaal afwezig afstand door verte ingehaald aan het einde van de dag zijn de uren nog niet af is ruimte gevuld met lege zachtheid zijn gedachten blind en is water ontkalkt, daartussen valt onraad uit gestrekte hemel blijven ogen onbewogen en ratelt lucht ademloos…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

ik vraag me af waar ik ben als ik hier niet blijf over duizend dagen zijn alle vezels in mijn lichaam vervangen zal ik nog herkend worden als ik door onbewoonde straten loop klinkt er nog muziek tussen oren voordat noten ontluisteren overal is verte, nergens nabijheid zeven dagen lopen ommuurd is dan ook alleen ons gemeenschappelijk…

Ogen starend in de verte, oren luisteren naar zoetgevooisd gedachtegoed. Voor als de tranen komen: vormgegeven zoutrivier, gebed in woorden, wier zilte oevers het hart omzomen.…

-hoewel doorzichtig dan is de verte een streep door het zicht, een eindeloze herhaling met de kenmerken van een steeds wisselende gelijkenis…

zonder te herhalen hun menselijk handelen laten falen toch worden ook zij misbruikt door lieden die ook van hun ellende profiteren en leven in sferen van geld jij bent de enige die zich verheft in de grauwzwarte menigte die schuifelend tergend langzaam beweegt hebt het enige stel ogen dat priemend in de verte…

De verte trok mij henen: De verte met haar toverlach, En al het onbekende; Hoe sloeg mijn hert van ongeduld, Als 't schip zich zeewaarts wendde!…

IJl glijden donkergazen wolken in een eindeloze vlucht, naar niet gedroomde verten langs een zilvergrijze lucht. De warme adem van het huis uitwaaiend, licht en grijs gevlekt. Onder een vleug van poedersneeuw nieuw leven, wachtend tot het wordt gewekt.…

tegen al haar goddelijke zusters in die haar heimelijk zonder tegenzin verbanden naar Grote Mensenland, naar dat roerige toch verlaten oord waar zij moest leven als niet meer kind dat geen oplossing voor het raadsel vindt van waarheid die het ware vermoordt, het Goede dat het Schone verstikken mag - hoe verlangt zij, terwijl ze in de verte…

Ik kijk hem na geamuseerd, het is net een spelend kind onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even, maar mijn geesteskind was veel te vlug in de lege verte weggedreven…

Het meer is koel En bijna dichtgevroren Een krakend oppervlak Rijp op een tak Een veer verloren Het bos is stil De hemel kil Een ree kijkt schuchter om Een kraai krast opgetogen Vanuit een boom die krom gebogen In de verte tuurt Vanuit de hemel stuur Ik zonnestralen Die koude op de aarde Doet vertalen In knoppen aan de bomen…

Het meer is koel En bijna dichtgevroren Een krakend oppervlak Rijp op een tak Een veer verloren Het bos is stil De hemel kil Een ree kijkt schuchter om Een kraai krast opgetogen Vanuit een boom die krom gebogen In de verte tuurt Vanuit de hemel stuur Ik zonnestralen Die koude op de aarde doet vertalen In knoppen aan de bomen Die…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

Het prachtig blauw daar in de verte, hoog boven me: mijn leven zal hernieuwd beginnen. Het prachtig blauw zo ver maar ook dichtbij. Het prachtig blauw, dat blauw ben jij.…

al dan niet vrijwillig achterbleef soms zie ik vanuit de schaduw handen reiken maar laat ze daar bestaan niet wast in kille greep slecht bij de rozen blijf ik staan verwonderd dat ze zelfs vergaan het leven kleuren en als na twaalf plechtige slagen het nieuwe jaar begint richt ik mijn blikken recht vooruit want wat er in de verte…

Wanneer je niet gehaast maar vol aandacht naar de luchten kijkt die uit de verte lijken op het blauwe water of de bergen die je ooit zag in Zwitserland of Oostenrijk dan weet je dat dit eindeloze heelal niet eenzaam is maar gekend en bemind; dat de mensen die luisteren naar een symfonie van Beethoven en dit doen met overgave, gelovig kunnen…

Wind zucht voorbij De laatste zonnestralen verkleuren de wolken, Dieproze Een gitaar wordt bespeeld, een verloren stem Geroezemoes op de voorgrond, ik zoek mijn weg Door steden, landen en werelden Later zal ik het delen, nu nog niet De nacht is nog jong In de verte begint de avond, kinderen op straat, obers in ornaat…

Na de zoveelste pikzwarte nacht vol pijn verschijnt er in de verte een bijna onzichtbaar lichtje De nacht die koud en eenzaam was, vol littekens van de scherpe scherven gevormd door gebroken dromen, heeft eindelijk een nieuwe uitdaging gevonden in het geruisloos één worden met het fragiele schijnsel dat zich diep in de donkerste hoeken bijna…

ik kijk naar de schemering ik kijk naar de vogels ik kijk in de verte vanaf het strand Het wordt maar drukker Geen moment van stilte, noch bezinning. Ik ga verder zonder erbij stil te staan. Plotseling kijk ik om en alles wordt zwart. En dan valt alles op zijn plek. Mijn wereld stort in. Ik weet het weer.…

het veld in onbeslapen lijnen nodigt me uit tot verte tot vergeten wat dichtbij lag en zich niet beschrijven liet wellicht probeerde ik geluk als woord wie hield me immers tegen om op te gaan in lichte zinnen rozelaars en herschreven stillevens - de lucht is schaduwloos en, zoals dat gaat, in bloei - zo anders dan de…

De dag laten voorbijgaan tot het avond werd en in de fruitschaal de vergeten mandarijn ontaardde in de verte gloeide de stad, zich ontstekend aan zichzelf wat leefde in de beijsde weiden kroop in cocons, zette stekels tegen de sterren op Alleen de hemeljagers van diamant geluidloos snijdend in het graniet namen ons mee, losten ons op…

3 dagen lang zweefde ik in de verte in mijn diep geraakte spiegelbeeld door donder en bliksem te zwaar verdeeld 3 dagen lang was ik zwaar de klos viel dieper en dieper in het donkere immens grote bos te vaak ging ik zo los viel samen met de dieren in een vergeetachtig bestaan de aarde draaide wel door maar nooit,nooit gaf iemand gehoor…

kinderkopjes onder mijn voeten mossig omkaderd in het zand glazen ogen ruimen mijn blikveld in de verte dampt het grazig land groene golven deinen langs water van een kroosrijke poldersloot mijn oren vangen gesnater de honger van een snoek is groot daar, waar herinneringen spelen met pluizen van een paardenbloem en ik papieren bootjes…

ik hoorde ze al in de verte gedragen door een vlaagje wind twee verdwaalde noten uit het grote orkest van daarginds zij zijn plotseling het hoekie omgewaaid hebben jan en alleman verlaten niemand had het in de gaten rustig doorgestapt zakten ook de andere tonen door tot een bocht in de weg de valse tonen zijn gestemd…

Ik kijk hem na geamuseerd het is net een spelend kind onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even, maar mijn geestekind was veel te vlug in de lege verte weggedreven…

een grote boom de ergste hitte wat ontvlucht leg ik mij neer en tuur wat loom naar de bijna oneindig lege lucht, waar net een wolkje de zon passeert meegedreven op een zachte wind ik kijk hem na geamuseerd het is net een spelend kind, onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even maar mijn geesteskind was veel te vlug in de lege verte…

Open veld vol zuring, het groene rood, het rode groen de bittere smaak van toen, bood ze me in alle wijdte, de verte, de tijd in armen verstrengelt, kon wat haar verwijten, die weide waar je de deugd in legt, in de schoot van jeugd, een smaak tot aan onze horizon, een onvoorspelbaar hurken in de wind van een ongelijke bloeiwijze van beider…