Alle inzendingen over De zonnestraal

laat me verlaat me gelaten rust ik mijn wolken bevolken lucht zonnestralen rijgen verlegen mijn regen wat brengt het einde van de regenboog ?…

Laat me jou dansen in zonnestralen die ons begeleiden naar hoger gelegen sferen waar woordgebruik onnodig blijkt daar het hart overneemt…

Donkere Wolken hangen aan de hemel en toch zie je de zon schijnen het maakt niet uit of de zonnestralen warm zijn of niet het gaat om het licht zonder licht groeit er niets…

Stofjas in de stroom danst met vonken voor hij vlam vat en het zwijn dat daar de ham at, naast de stronken in dat oude grijze bos, kan vanuit zijn kikkerperspectief maan noch zonnestralen zien. De halfgod lacht.…

Zie ik dan weer het licht, van felle zonnestralen. Zonnestralen zorgen,   voor een lach op mijn gezicht. felle Zonnestralen,   die op de toekomst zijn gericht. Een toekomst vol met dromen,   gedachten, nog veel meer. Zorgen voor verlichting, wellicht de ommekeer. Alleen al de gevoelens, gedachten maken blij.…

ik spin secuur mijn web en kleur het met wat rode zonnestralen maar binnenkort vriest ochtendvorst zijn eerste ijsverhalen dan vonkt en schittert alles kristallijn alleen mijn prooien zullen ook gewaarschuwd zijn…

gedichten zijn niet meer maar ook niet minder dan een eindeloze vlucht van wolken langs de hemel waartussen soms een zonnestraal tevoorschijn komt en mij recht in mijn hart raakt…

de zonnestralen tussen de regenwolken zijn als gedachtenstrepen van mij naar jou zolang je bij me bent en het buiten regent blijft het blauw in mij daarom heb ik je dubbel lief als het regent…

Zonnestralen verlichten het bos gefascineerd laat ik mijn gedachten gaan het is een mooi gezicht zoals de bladeren door de zon worden verlicht Takken het lijken wel twee handen gestrengeld zitten ze door elkaar heen het is een wonderlijk fenomeen de dennenappels liggen verspreid het ruikt heerlijk die geur wil je niet kwijt.…

in het donkere bos wuiven de bomen zacht heen en weer voorzichtig valt een zonnestraal door de takken leidt het licht bij vooruitzicht de weg nog een keer…

vogels tillen de bomen op die dansen van hun gezang bladgoud klatert van de van zonnestralen ik hou mijn handen op in de ijle lucht neurie mee en voel me licht…

~~~ zacht open ik de gordijnen leg zo een zonnestraal naast je op het kussen als de dag zich laat zien in jouw ogen zal ik er niet zijn maar ligt mijn morgengroet warm op je lippen ~~~…

Zonnestralen in overvloed, op weg naar de .....herfstkleuren. Foto Dick Voogd…

( 't gouden uur ) in snel veranderend avondlicht krijgt het iets lieflijks late zonnestralen betasten de rots met een tederheid die wij nog maar zelden zien...…

Het leven is soms een donker diep dal, maar ook hoge bergen met een zonnestraal! Betreft zoveel mensen... met ieder hun eigen wensen van jong tot bejaard. Maar het leven op zich is alleen al goud waard!…

om de ziel te laten glanzen een breekbare toekomst in de geest Een mystieke witte vlinder sierlijk dansend in de zonnestralen laat het leven even spiegelen.…

Donkere wolken angstaanjagend veroveren ze de hemel verduisterd licht alles donker overspoeld met zoute tranen Plots een zonnestraal aarzelend nog tranen drogend met haar warmte…

zacht open ik de gordijnen leg zo een zonnestraal naast je op het kussen als je ontsluimert en de dag zich laat zien in jouw ogen zal ik er niet meer zijn maar ligt mijn morgengroet nog warm op je lippen…

als in de zomer bladeren vallen en zonnestralen enkel pijn vergroten weet ik niets over morgen te verhalen immers sterven bij leven laat zich niet als vanzelf in hoop vertalen…

Ik zag de zonnestralen Een eeuwig ogenblik verspelen in zijn glas. Hij zal nooit weten (God weet waar wij dwalen !) Dat ik de Dichter van zijn wijnkelk was.…

Ik rek me uit in zonnestralen trek de donderdag aan en laat me onwaarheden op de mouw spelden daar ik gisteren al op de waarheid geklonken had brokkelt deze af als sneeuw voor de zon die mij tot dan toe nog niet gevonden had…

als zand glip je door mijn handen hoe angstvallig ik je ook probeer vast te houden breng mijn tranen naar zee vraag of hij ze in bewaring wil nemen tot de tijd daar is om het zonnestralen te laten regenen…

Inderdaad, die zon zei zij en zachtjes wapperend verliet zij het plein Die zon, die op dagen als deze haar stralen dempte Als eerbetoon aan – Een ver verlaten vader die ook zonder woorden zijn kind kon kwetsen Men trekt zich heel wat aan zonder die zonnestralen…

Toen haar eenzame oude dag langzaam in tijd wegtikte verscheen er voor haar vermoeide voeten onverwachts een zonnestraal Op een wonder had zij al jaren niet meer gewacht Kleine stofdeeltjes stegen op gevangen in de lichtstraal Verwonderd als een kind grepen haar verkleumde vingers naar het sprankelende licht Plots voelde zij een warme…

Zachte zonnestralen, betoverende glimlach, jij, het Windekind.…

vurige tranen heeft mijn hart gelaten voor de liefde die me heeft verlaten maar nu overladen met zonnestralen zullen de sporen van die tranen mij niet verlaten zodat ik zelf geen tranen zou veroorzaken die ook leed, zouden achterlaten…

in één van de zonnestralen één van de regendruppels één ademstoot van de noordwestenwind zat een sprankje een spettertje een zuchtje geloof hoop en liefde maar veel meer heb je ook niet nodig op zo’n dag als vandaag…

Zacht strelende zonnestralen, liefdevolle adem van de wind, de aarde opent haar schoot. De ogen half dichtgeknepen, het lichaam nog nat en onwennig, een nieuw leven koestert zich.…

Daar buiten hoog gegrepen naarstig op zoek Zonnestralen op mijn gezicht zo ver in zicht Opgeheven opgegeven Maar door mij nog niet vergeten Als ik geloof nooit meer ongelovig zoekend Die warmte ook voor mij uitgezocht…

Ik zag de zonnestralen Eén eeuwig ogenblik verspelen in zijn glas. Hij zal nooit weten (God weet waar wij dwalen!) Dat ik de dichter van zijn wijnkelk was.…