Alle inzendingen over Dichte mist

mist tijdens het verstrijken van de nacht zal de stormwind razend loeien of een voorzichtig zonnetje doorbreken in het wolkendek en komt in mij alles tot rust…

Over ons land een hangende, dichte mist troosteloos en droevig is de componist Lichtjes door de sluier en het ver-gezicht Donkere dagen voor de kerst zoals gebruikelijk en zoals gewoon een virus nu aannemelijk en bewegelijk is nu niet ongewoon Maar tussen de misere door brandt licht van hoop en kracht omdat eens in duistre…

Als water uit de hemel Branden tranen in mijn oog Een dichte mist in mijn gevoel Einde van mijn betoog Ik kan geen woorden vinden Waarom ben je nu niet boos?…

mist ( zó moet ik vrezen )…

Mijn ogen zwijgen luid hoe donker is jouw donker geven alleen dromen licht zie je nooit meer ster- geflonker ik houd mijn ogen ziende dicht was het de voorzienigheid gaf de dichte mist geen zicht was zonlicht een oogverblindend feit of deed het lot jouw ogen dicht de schaduw zienderogen afgedaan wat kan kijkdichtheid jou nog leren…

[Dit schreef ik voor een moeder, die haar zoon zo ontzettend mist] Oud en nieuw Met oud en nieuw dit jaar ben je in verwarde toestand het huis uitgelopen lieve zoon. Als je emotioneel raakte ging je vaak naar het water. Daar sloeg het noodlot toe, in dichte mist ben je in het water terechtgekomen en verdronken.…

mijn ogen, neus en mond zijn uitgewist wie naar mij kijkt, staart in een leeg ovaal een atlas op een onbekende schaal de aarde hult zich in een dichte mist het rookgordijn van een illusionist die speelt met vuur en zaagt met roestvrij staal en kan verdwijnen voor een volle zaal op een manier waar het publiek naar gist ik tover telkens als…

De aarde ligt eenzaam en begraven onder een ijzig web van dichte mist en niemand die zo’n dag wil bewaren van wolken, treurnis, zonder licht.…

behoefte aan buitenlucht dwingt me de deur uit de dichte mist in die mij snel omringt ontelbaar vele druppeltjes nemen letterlijk bezit van mij mijn jas indringend bedekt met een grijze laag vocht die een aanval doet met speren bewapende micromisten doorboren mijn hoofdhuid het spierweefsel de schedel bevolken de hersenpan leggen het…

Hoog in de lucht Boven een kalme zee Vage wolkenflarden Langzaam binnengedreven Achteloos Onmerkbaar 2011 Ineens een dichte mist De eerder rustige zee Onrustig Donkere golven Verzwelgen het strand Bijna Dan trekt de zee zich terug Legt het aangeslagen strand bloot Het is niet meer wat het was Besef Het wordt nooit meer wat het was…

buiten regent het niet alleen daar inwendig worden longen en hart belaagd door windvlagen elkaar verdrijvende stortbuien hagel tart lever en nieren die vergeefs proberen te schuilen onder middenrif en maag dichte mist omhult de hersenschors slokdarm en luchtpijp zwellen gestaag milt en blaas staan bijkans op springen elleboog enkel en knie…

Door de dichte mist is niets meer zichtbaar, daarbij verdwijnt mijn tast. Door het gebrek aan jou, zie ik nu het heldere contrast. Langzaam reik ik naar het oneindige, de troebele zee. Jankend als wolven, het alleen zijn, het idee. Nimmer zag ik niets, proefde ik niets en voelde ik niets. Niets zo duidelijk als nu.…

Als dichte mist in de ochtend de eerste rijp op de bomen als extra dekens op het bed Het vel wat de warme melk afdekt "Velvolmaking" oftewel troosteloosheid van vele vele levens Toch snakken zovelen naar levensadem happend, zoekend, zich banend naar lucht Verlangend naar een zonnestraaltje wat soms de dichtgehouden overgordijnen kierend…

Schippers, schepelingen weten er van varen van afmeren In dichte mist kan 't verkeren de sluis gemist op stuwen.... gestoten en gestuit staalhard op hard staal vaartuig, dat wil vallen vallen, ruwweg vallen drie meters diep -aan de lat- van niets...weten 't roer op rechtdoor Grave...…

Ergens in het stille bos koeren duiven, ik loop er in dichte mist gevangen, zie hoe ijspegels, die aan bomen hangen, zacht en weemoedig rinkelend wuiven. Bij het ven zie ik plots mijn vader staan, op het ijs liggen dode meeuwen, heel lichtjes begint het te sneeuwen, vader kijkt mij doordringend aan.…

Gert Hiemstra zei het ’s avonds op TV: ~Vroeg in de morgen kans op dichte mist.~ En dus weet elke automobilist: ~De snelheid moet dan drastisch naar benee.~ Maar eenmaal op de weg viel het wel mee en hij bleek ook nog aan de late kant voor straks die uitermate goede klant, die ‘n opdracht had van wel een ton of twee.…

Tussen woorden was onze stilstand niet bemerkbaar in het zwijgen een religieus universum trok tijdens dichte mist voorbij in de boeken die we hadden gelezen over het verstilde hondenleven schilderden schaduwen jouw afkomst lag het galgentouw nog in de kast en nooit kwamen we dichter bij zij die door het licht genazen of was er een sterrenhemel…

mist denkt wellicht: de kiezer beslist…

Baan brekende poëten herken je aan hun voortvarendheid meteen ze zetten zonder pardon alles in en schuiven er niets voor opzij bij de eerste de beste kans op erkenning door de maatschappij Bij de voorverkiezing van Dichter des Vaderlands reed er één van de short list op stemming uit vanaf gene zij met bulldozer in dichte mist met zijn…

Rotterdam ontwaakt, verkeer komt langzaam op gang in een dichte mist die gestaag optrekt. Een stad nu met een ziel van glas, terwijl het beeld van Zadkine herinnert aan een verleden zoals het was...…

De Dood is als een dichte mist voor mij. De Dood rijdt voor mij Ik doe mijn werk en ik bemerk het verdriet van de familie achter mij Ik doe mijn werk.. Maar... de dode is nu vrij... Ik volg de dood, ik haal de Dood niet in... De Dood mag voorgaan en... in de rouwstoet rijd ik het liefste achterin…

Gehuld in een zwarte mantel kijkt hij neer op dichte mist: een verborgen veld of meer? In die wolken wordt zijn verleden gestoofd: "Al wat ik beleefd heb, wacht als rijpend ooft, gestreeld door dampen, sprekend van weleer. Vreugde verdrijft eens geleden hartzeer. Mijn werken en streven zijn speels verdoofd."…

mist Verwikkeld in een brij Verlaten in je eigen huis Bezwaard, bedrukt, niet blij Tezamen met mijn scherven De brengers van geluk In mijn geval Echt bergen vol Mijn God..... ...... wat ging veel stuk..........…

Als een silhouet in dichte mist Vervaagt de wereld om je heen Geen thuis om naar terug te keren Je hart wordt langzaam tot een steen Je bent een schim in het donker Geen vrouw, geen kind, geen baan Je had het allemaal Maar ’t is van je weggegaan Je bent een schim in het donker Helemaal alleen Zal er iemand ooit weten Dat jouw stem in…

Het was een zonnige dag en ik wilde erop uit, maar eerst even rusten op bank En toen was er mist Toch verrekijker mee je weet nooit, ik die nooit een verrekijker mee als ik op pad, zelfs niet in de Oostvaardersplassen liep ik daar in dichte mist met verrekijker zag ik een mol, die zich wentelde in het gras als een hond, als een…

Want al dagen de gedachten slechts verleden, drijven zinnen door een dichte mist, in onze harten kan de liefde voor elkaar nooit zijn gewist.…

en route naar klaarheid is trappen op en trappen af het lijkt zoeken doch men wordt geleid ook berg op en berg af het gaat zoals het behoort in wezen met blinddoek als bril en uitzicht op dichte mist men ademt enkel wijl men zonder hengel naar toekomst vist de gedrevenheid is als de mens rennend roepend het hart smachtend naar d'enkel…

Werkelijker is de werkelijkheid nooit meer geweest Het veer zweeg bedeesd: nacht had dichte mist meegenomen waarin de overkant was omgekomen een lantaarnlicht had het overleefd In het restant rivier was ruis, splinters hemel, afgedaald op een meteorologische schaal.…

In de dichte mist zakken ze een voor een terug, de lange ris wordt hopeloos door luide claxons ontdekt, klappende portieren, de vilthoeden blijven onzichtbaar, een stroom hallucinaire voorstellingen, kakofonie voor spitsburgers, onbegrip als bij motorpech.…

Dichte mist valt nu in gefluister, en omringt mij als een cocon; gedreven door een fiere luister breek ik uit al wat ik ooit spon. Het gutsen van regen blust mijn brandend onbehagen en het water dat mijn groeven kust is rijp en zoet van oktoberdagen.…