Alle inzendingen over Dichter Kaarslicht

Tijd, korrelfijn als woestijnzand Sahara- land van oude farao`s korrelfijn de tijd woestijnland verdwijnt door kieren van mijn dichters hand…

dichter met buikloop verpakt zijn holle kreten in gebakken lucht pruttelt nog wat na griepend tegen zijn vrouw dat het papier op is die denkt maar één ding: Schijterd!…

troosteloos zinloos eindeloos dit verdriet niet echt zonder schijn moedeloos mateloos spoorloos bij zoveel leed blijft zelfs de dichter woordeloos…

Of ik stapvoets rijd of snel ik denk voornamelijk aan dichters van gedichten.nl.…

Zo ontstaat er in de lente iets uit niets een paar weken geleden nog was de struik kaal vanavond zag ik haar ontwikkelde bloesem ze had ook al bezoek hij was dichter bij ik zoemde even in...…

Gewoon, spontaan, Dichter naar elkaar toe gaan In plaats van te divergeren. U kunt ook proberen Beter te converseren.…

de dichter verliest zich in louter mijmering laat wat hij ziet verzinken in zijn innerlijk dromen laten zich vertalen maar alleen wanneer de tijd er rijp voor is...…

ben je daar daar waar de zon de zee kust in dat ene stukje waar ik net niet bij kan al reik ik nog zo met volzinnen in de naam van mis ik je nog iedere dag dichter…

letterlijk de dichter die de nadruk legt op woorden die getuigen van een groot mysterie…

ben je daar daar waar de zon de zee kust in dat ene stukje waar ik net niet bij kan al reik ik nog zo met volzinnen in de naam van mis ik je iedere dag dichter…

Dan ben ik geen groots rijmer, maar dichter. Dichterbij dan ooit.…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrand Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten gedeeld…

Mijn vrienden van de hoek, gezichten in een gloed en waas van kaarslicht, in bedachte stemmen vervliegt de wierook, weeft het gesprek tot weinig wat mij raken kan om voor niemand bang te zijn, op die ene gedachte na die ik niet kan remmen en door de ongetemde lente, de wilde bloesem kiest van hoopvolle gedachten..…

hoe 'k vroeger wachtte op iemand die niet kwam, wachtte aan bar naast man, hoe deze dan, heel aardig, twee kamers nam ik toch maar bij hem besloot, hij 't de mooiste nacht in tijden noemde over een ander hotelportier, die veel 'je t'aime', alle soorten van plezier niet remde terwijl ik kijk naar mijn ronddraaiende vlinders boven mijn kaarslicht…

Het laatste der begravenen verging tot stof en as en door de wereldkring drijven in ijle zweving hun atomen als wolken ver in een luchtspiegeling.…

Kosmisch Galactisch Solair Planetair Globaal Oceanisch Continentaal Nationaal Provinciaal Regionaal Locaal Lichamelijk Organisch Cellulair Organellisch Moleculair Atomair Nucleair Elektronisch Energetisch Amoreel Amoraal Poëtisch Muzikaal Zijn wij. Ben jij. Ben ik. Waar staat ons huis ? Waar wonen onze Goden ? Waar wonen…

Na de tijd van waanzin Waarin zij die hem zo Nabij waren door redeloos Geweld waren weggenomen, Werd wat er van zijn ik over was Alle kanten op gesmeten, immers het hart Van de mens die hij werd Was er uit gerukt, Leegte die vanaf toen In hem woonde, en hem Zonder ophouden achtervolgde, In elk land van Europa waar Hij zijn toevlucht…

Iemand zei geschiedenis zoekt naar evenwicht. De tellingen hebben ons overtuigd: mensen en mogendheden in ongelijke mate. Nu lopen de cijfers langs de wegen van Europa vol speeksel, vol tranen, vol dringende verwachtingen. En waar zou jij op hopen als je verhaal, je land, je stad, je monument, je berg, je dorp, je eer, je school, je huis, je…

Als jij me verstaat, en dan mijn woorden vergeet, kunnen wij praten.…

Ga niet plichtsgetrouw aan je bureau zitten. Verlaat je huis en trek de wereld in. Het is oké om een notitieboekje mee te nemen maar een goedkope is het beste eentje die bladzijden heeft met de kleur van slappe thee en op de voorkant een kitten of een ruimteschip Vermijd elke afgesloten ruimte waar meer dan drie mensen een coltrui dragen.…

hij leest de krant dooft zijn peuk ruikt de geur van Lancôme Poême hij is bang voor grote gevoelens koelt ze af met taal blust de woorden hij houdt afstand typt schrijft streept schraapt beent uit staart naar buiten zijn taal staat stil bij wat voorbij is dichterlijk plaatst hij de dingen buiten de tijd wat is gebleven…

een man kwam de hoek om het is de man die alles stillegt spanning oproept wie is hij? de dood zelf? hij komt langs mijn raam de avond blauwt hij komt er weer vandaan wie is hij? ieders reisgenoot? ijle hoofdpersonen in poëzie verwoord de kern van wie jij bent…

het even Een tijdstip te geven Van hot naar her Ren je rot Je gaat te ver Woorden schieten door elkaar En raken soms de juiste snaar Die een streling geeft Of een eigen leven leeft Ontspant het verhaal Ontspant het geheugen helemaal Een stuk lichter Is de dichter Een stuk dichter Bij zijn gedicht Zijn verhaal Het eind is al in zicht…

Als het gedicht zichzelf dicteert als de lezer dit gedicht betreedt als de dichter het gedicht verlaat en tomeloos ten onder gaat. ----------------------------------------- uit: Over woorden gesproken', 2006…

Dichters gun elkaar het woord de pen en het licht toon respect dát geeft jou gewicht.…

Des te bijzonder, piekert die dichter, want duizelend dralen nu "duivel" en "duivels" in het hoofd van de verbaal verlichter, dat niets rijmt op dat kwaad.…

hij heeft op wrede wijze wraak genomen de druppel was het zoveelste cliché hij vloog de prulpoëten naar de keel de springvloed viel door niemand in te tomen er drijven dode dichters in de zee…

wat weten jonge dichters van de kou ze zijn nog in de lente van hun leven ik zie het prille dons nog aan ze kleven ze gissen slechts naar wanhoop en berouw hun winter is een heerlijk sleetjerijden een zweven op de gladgeschaafde noren de pijn beperkt tot tintelende oren geen flauw benul van ongeneeslijk lijden toch zullen jonge dichters…