Alle inzendingen over Dichters

Mijn sporen heb ik Achtergelaten in dit Blok hout, vingerafdrukken In de tijd die mijn bestaan Bewijzen, en elke steek Die mijn leven hakt in Wat ooit boomstam was Brengt mij dichter bij Mijzelf, de mens die Ooit ik was, en die uit Het niets geschapen werd…

Ik vang jouw grijsheid op in 'n bal en rol deze langzaam van me weg en trek 'm weer dichter om 'm vervolgens heel hoog op te gooien om te zien hoe hij danst in de zon.…

Ik heb het wel gehad met sommige dichters wie zijn zij wel,om mij te ondermijnen Een verhuizing van freaks naar hier Of dit geplaatst wordt het zal me worst zijn als ik niet meer kan schrijven wat ik wil Zonder dat er gedichten over mijn gedichten gaan maar als ik je daar een plezier mee doe Dan mag je het is alleen zielig…

de dichter tracht te verwoorden wat zich in zijn hoofd heeft genesteld alsof hij het zelf is die het ei heeft gelegd en tijd neemt het uit te broeden met gedrevenheid en een portie nestwarmte zal hij de gevleugelde woorden vinden waarmee hoofd en hart het eens kunnen worden…

ik ben geen zanger maar een dichter en m'n pen is zoveel lichter dan mijn stem het gewicht zit in de woorden en de zinnen die ik tem verlang van mij geen fraai gezang want een vers is slechts behang in een bundel naargelang…

dikwijls is dichten wanhoop het vergeefs zoeken naar loze woorden die zich schuil houden achter in onbruik geraakte zinnen de dichter als zoeker stuit op witregels en geeft zich voor even gewonnen…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

Als ik me kwetsend uitlaat over vrouwen, En ik beledig ieder ander ras, En wat ik zeg geeft helemaal geen pas, Als ik aan elke grens een muur wil bouwen, Dan is, klaarblijkelijk, dat geen bezwaar: Dan schop ik het tot Dichter van het Jaar!…

hij zei-hoe zal ik het zeggen- en zei niets maar juist dat vertelde mij zoveel meer de dichter in mij als een geboren luisteraar tussen woorden door die van ogenschijnlijk onzichtbare woorden nog een gedicht weet te maken dat dan ook nog eens voor zichzelf spreekt ja daar doe ik het voor…

Een dichter is ook.... maar een mens.…

zoals de dichter soms vergeefs naar iets zoekt en louter leemte treft tóch moed houdt en de hoop op meer... verwondering is de vondst van het onverwachte met 't gedicht als ultiem geschreven bewijs…

de dichter tracht te verwoorden wat zich in zijn hoofd heeft genesteld alsof hij het zelf is die het ei heeft gelegd en de tijd neemt het uit te broeden met gedrevenheid en een portie nestwarmte zal hij gevleugelde woorden vinden waarmee hoofd en hart het eens kunnen worden…

past zoveel verlangen in één gedicht vraagt hij veel dichters schreven over wat niet komt en wat niet is in snippers lijkt verlangen niet groter maar wel meer misschien past verlangen slechts in een levenslang gedicht…

Een babyboomer in een welvaartsstaat Werd van een wereldhaven burgemeester Des nachts, hij is 't zijn leven lang geweest, er Heerst nu een leemte waar geen dichter staat Een podiumpoëet met hart en ziel Als jazzfanaat een tijdeloos fossiel…

Het is geen kunst een dichter klein te krijgen, Dat is gewoon een fluitje van een cent. Bezeten toets je ‘één ster’ -repetent- Maar de gevaren wil ik niet verzwijgen. Straks krijgt je nog wat ik nu al voorzie: Naast vingerkrampen ook nog rsi.…

Persoonlijk ben ik in een puike stemming, verdwenen is een dichterlijke remming: we hebben weer een woord dat rijmt op ‘helft’. Ook elders wordt er gniffelend geknord: het beest is meer dan welkom op ons bord.…

Dichters, omdat woorden spontaneren. Omdat wat losgelaten wordt, een eigen leven leiden gaat. Omdat een geslaagd gedicht, op eigen benen staat. Wanneer toeval liefde wordt. Goden welgevallig.…

Ik zwaaide terug naar de fladderende groet -- Een mouw zonder arm.…

Er klonk op een namiddag in april Luid als een donderoordeel van de kansel Een ongenadig ouderwets pak ransel: Gebrul van rake klappen en gegil Voor 't bloedend achterhoofd kreeg hij, de dader Flink op z'n lazer van z'n eigen vader…

Volgens de bevoegde instanties is de dichter Chris Abani gevangen genomen op grond van het feit dat een roman (fiction) van hem als blauwdruk had gediend van een coup d’État, die mislukte In het half jaar van gevangenschap leerde de dichter over politieke rechtvaardigheid, kon niet meer zwijgen belandde vervolgens na zeven maanden vrijheid…

Ik wilde dat het jaar nu over was en jij weer dichter bij me, bij me was.…

Z'n witte voetje wil JP niet missen, als Bush 'm zegt: 'U zou er eer in leggen, als u me hielp aan dichter Driek van Wissen.'…

het schoolplein breken zijn hart met gelach als de ochtend is geboren van een zinloze dag wees eens lief voor de dichter strijk je hand door zijn haar noem zijn naam in gebed voor het marmeren altaar dat zijn zinnen mogen leven op het blanke papier en met een glimlach gelezen zoals deze woorden hier…

bij commerciële exploitatie dan stopt mijn hoge inspiratie ik moet er nog elf maken met schaamrood op de kaken buiten schijnt nog steeds de zon de dichters denken ik zit abuis schat ik ga zeggen ze tegen hun honnepon naar de twee vrouwen in het Glazen Huis…

Ik lees altijd gretig netgedichten; heb zelf géén dichterlijke ader geërfd van moeder of van vader die mij dit werk zouden verlichten. Zend ik iets in dan moet ik vrezen dat ik ’t niveau weer niet bereik, zodat het dan uiteindelijk redactioneel wordt afgewezen.…

zijn bij de aard van zijn wezen en woorden schenken bij het beeld dat vragen opgeroepen heeft hij is gewoon een dichter dus neemt hij de pen ter hand of een Bic, die ganzenveer steekt toch zo onhandig uit zijn jeans…

in vorm gegoten die ik met ragfijne zijden draden in kabels aaneen heb verweven en beïnvloeden elkaar in verbondenheid in het delen en dragen waarvan de hoop blijft leven voor een goede start in 2008 met een verband in harten in een bepaalde dichterlijke vrijheid…

de oude dichter droomde zijn bestaan hij rook de roze nevelen – van het leven een traan, ’t was hem aan het ontgaan de geur van ’t leven, deed hem angstig beven zijn ziel ontsloot zich, de vervagende droom des dichters geest begon te ontwaken, glinsterende gedachten, sijpelde als ’n stroom water weg uit zijn handen, ’t deed ze staken ’t…

Vervloekt onomwonden onrust in de baarmoeder van de morgenstonden of bij de schater van een ironische maan, als geen vorm of toon kon vinden, een ander pad moest zoeken, ver bij zichzelf vandaan, dan komen beide seksen dichter bij hem staan,wordt geluk hem niet ontnomen, dat is poëzie uit één stuk.…

De andere dichter en dichteres voelt als een soort heiligdom, wat ik niet betreed. De benen van Rutger Kopland waren kleiner dan ik dacht, als van een dwerg, niet capabel genoeg om mij in te halen als ik hem een poets bak.…