Alle inzendingen over Door een wond omstot

Tijd kan me mateloos vervelen Ik kan in de minuten verdwalen Tijd kan de wreedste wonden helen daar waar de beste medicijnen falen Tijd kan me eindeloos boeien, Je kunt het niet terugdraaien, Het is onmogelijk uit te roeien, Maar 't kan wel twijfel zaaien, Tijd is iets onvoorspelbaar, Soms heel snel, soms tergend traag Ze neemt iedereen…

De kracht van het zelfvertrouwen een sterk, ja, onbreekbaar schild zou het kunnen zijn dat God het voor mij zo heeft gewild want de zon zij volgt me op ieder moment van de dag een wond heelt weer snel gewoon omdat ik lach ik voel me uitverkoren om gelukkig te zijn De zorgen die eens op mij loerden laten mij nu alleen liefde van alle…

Voorbij die eindeloze dag werden alle dagen nameloos de verscheurde nachten slapeloos en zie ik zoals ik nimmer zag Het vergane beeld van stap en stem en aangezicht nooit meer door zon of maan belicht de bloedende wond die nooit meer heelt We zwerven doelloos door de uren door een stil bevroren leven oorverdovend haar stil verdriet…

Je huid kleurt o zo zoet in lagen van kersenbloed Je pit put in mijn vleespot, je naald hecht de verse wonden. We vliegen als vleermuis en mot tegen de lamp van alle zonden. We scheppen in mosselbanken, het dobberdeinst van ademklanken. We donderlagen in eendedons, de verten roepen nu de verten.…

-Geen inspraak- Geen dokter die je wonden kan verzorgen. Het enige wat je er tegen kan doen is aanvaarden en verwerken dat iemand dierbaar niet meer bij je is. Een lang, moeizaam proces naar proberen te begrijpen wat onbegrijpbaar is. Het 'lot' had dit al lang gepland. Misschien overvalt het je even, maar je leert ermee leven.…

Samen helen we de wond die de tijd telkens splijt. Als een spons zuig ik je op en jij knijpt me weer uit. Als slakken slinkt ons slijm in de hitte van zomerse schijn. Er blijft ons niets meer over dan ons volkomen leeg te drinken. Zwijgend voeden we cilinders met het vuur van vlammende tongen.…

Door gevoelens te verwoorden blijft mijn geest gezond, heb ik geen dokter nodig en het heelt bijna elke wond.…

omlijnt zijn gezicht Geaccentueerd worden zijn ogen door zijn lieflijke blik Bemint door ieder ander blijft hij waardig in zijn persoon Keert de rug naar arrogantie met een stralende lach Als een rustige golf bewandelt hij het leven Soms wat schuw laat hij de wereld tot hem komen Behandelt hij een ieder vol liefde en respect Terwijl hij zijn wonden…

ik kijk niet eens om wil de klanken inhalen eer zij de hoek om dansen naar het noorden daar waar geluid nog ruimte kent en woorden nog stilte vinden, vind ik onvoorwaardelijk aanvaarding beide armen schuin in de lucht reiken spijt en vergeten naar diep geslagen wonden, ik luister maar het blijft stil zo stil…

Maar ze zouden eens moeten weten Hoe diep de wonden van woorden kunnen zijn. Littekens, heel, heel diep, Besefte je dat, toen je die dingen naar me riep? Hebben jullie ooit geweten wat dit met mij heeft gedaan, Terwijl jullie gewoon verder met je leven konden gaan?…

daar waar enkel koeien graasden toen de tijd nog vroeger was liggen nu als open wonden grote vlakken zonder gras grauwe grond bedekt de bollen van de tulp en de narcis krokus, druifjes, hyacinten wachtend tot het warmer is straks is al het kaal verdwenen en verschijnt als visioen een palet van duizend kleuren tussen al het land'lijk…

ofschoon je glans in alle dorheid is vergaan klim ik je heuvel op tussen uitgeteerde mozaïeken rust je naam de zon brandt nog eeuwen je faam pijnloos scheurt je marmer open wespen zoeken in de wonde naar het opgedroogde leed maar langs verweerde stenen groeit eenzaam een perzikboom bijna devoot beroer ik zijn droom zelfs een vijgeboom…

Laat de muziek in pijn weerklinken rijt de wond uiteen die mij verscheurt geef mijn hart de klanken van de weemoed zodat mijn oude ziel zich dieper kleurt de trage tred van slepende akkoorden vol van ingehouden passie en vuur houdt mijn weemoedig hart gevangen kluistert mijn geest in dit verdrietig uur en in de zilte storm van mijn verlangen…

met stille trom is hij vertrokken op een lange reis naar ergens anders waar het fluiten van vogels komt niet van verdwaalde vuile kogels dat hij geen schoenen heeft bezorgt slechts bloedende voeten wonden die wel kunnen helen in het beloofde land van elders klein en wereldwijs te vroeg zoekt een kind een nieuwe thuis een niet kapotgeschoten…

je zweeg, je had genoeg gezegd aan alles komt een eind een snijdende jeugdherinnering hamerslag op een dikke duim vloeken die je vergeten was jouw eerste woord de verdoemde pijn van zachte heelmeesters maken stinkende wonden gemis het hart in sluipt zaagbekt en bijt bloed brakend tussen gesloten vingers jij zwijgt en wijst naar buiten…

Waarderen luistert heel goed Naar mensen respecteren En in de veelheid van hun zijn De juiste waarde eren Ik zag een roos en voelde Hij prikte mij tot bloed Toch was het dat ik voelde Jij roos geurt vreselijk zoet Ik zag zovele zoete kruiden Die normaliter dood inluiden Bij mij bluste de zere wonde In lachen en een goede daad Zo ben…

kleine woorden hoofdletters gemaakt zodat iedereen ze eindelijk kan lezen waar wegkijken onmogelijk wordt en passie gezamenlijk alle woede deelt ook van lang geleden omdat er nooit goed op is gepast het omvat de ereschulden waarvan bloed niet meteen aan eigen vingers kleeft maar ook zorgt dat niemand het vergeet een oude wond…

ik ben het pad ingeslagen waar mijn herinneringen lagen terwijl mijn voeten lopen gaat het hek verder open op dit punt in mijn leven bleven oude wonden kleven was er zo ontzettend veel pijn om dingen die niet mochten zijn dat wat ik ooit was voelt als een moeras waar ik zoek naar een hand terwijl ik zink in drijfzand hoe kan ik leren…

wanneer de zon weer 't luchtruim pacht en grif de laatste ster ontzet lik ik de wonden van de nacht en zoek de veren van mijn bed de uil verdween met 't laatste zwart nu merels fluiten in mijn goot voorbij de daken, stil, verstard kleurt zich de einder karmijnrood onder dit hemels kleurenlicht komt 't leven stilaan weer op gang ik smeek…

dat je zorgvuldig een homp van mij in het midden van het hakblok legt tot ik mals en platgeslagen vraag om ontleding met het scherpste mes dat je olie op het vuur verwarmt en sissend in het rauwe vlees tergend traag zout in wonden strooit of een slavenbrandmerk schroeit dat je tandenbeet tot bloedens toe sporen laat in mijn gemarineerde…

Toch,mag je die worsteling niet vrezen, niet bedroefd zijn om de pijn,die uit het zuivere droes,de wonden laat genezen. In de gedachten die je schept,lijken dingen niet zoals ze zijn. De enige houvast die ik heb jouw wereld in breder perspectief te beschouwen, is dat genoeg om verder te kunnen bouwen?…

Mijn angst voor die vreemde wonden toen zij zei: ‘afscheid nemen is niet nodig, we doen het steeds’. Haar moed die ik vergaarde, toen ik zei: ‘tot ziens’.…

schonk ik jou het leven maar dat is jou nu om het even zo gelukkig ik was zit ik alleen nog in zak en as zie jij mijn liefde als onecht bestempel jij mij als heel slecht digitaal moest iedereen lezen dat ik geen moeder was en niet kan wezen ontspoord ik radeloos ontgoocheld verdrietig verdoofd en boos zegt men tijd heelt alle wonden…

Oude wonden, pijnlijke littekens zijn achtergebleven, Hoe moet ik in mijn eentje deze gevoelens overleven?…

Mijn hart is niet perfect het zit vol littekens en scheuren Door de jaren heen heeft het heel wat moeten betreuren Mijn hart is niet perfect er zijn hele stukken uit Soms geef ik een stukje weg waarna ik het voor even sluit Mijn hart is niet perfect het heeft schrammen en gaten Er zitten diepe wonden waar vele tranen zijn om gelaten…

wacht Om de hoek In de dodencel wordt gevloekt als 'n lach klinkt in de executieruimte Dan weer een doodse stilte De zwijgende stoet door de gang In hun midden 'n slachtoffer van Slechte genen en opvoeding Geen mens die zichzelf maakt Achter glas staren haat en wraak Ze zien ‘n monster ‘n moordenaar Z’n dood is pleister op hun wonden…

in de bast van een boom schrijf ik haar naam heilig het liefst een vrouw van de stam zonder troon geboren ongekroond voor het oog bewust in dit leven een aura als de regenboog omringd door woorden diep uit de kosmos geboren de essentie zoeken voor wonden wat duidt op een spiegelbeeld inspirerende gewaarwordingen in de lucht geschreeuwd…

Al helen ook de wonden... Jij blijft een deel van mij. Toch is het goed zo. De dood scheidt ons toch niet. Al geeft hij veel verdriet... Altijd blijf jij bij mij. Altijd jij.…

Alles wat komen gaat doet jou pijn het zwarte gat staat op wacht slechts denkend op korte termijn ontneemt het negatieve jou de kracht Ik wil jouw onzekerheid strelen genezende gesprekjes uitstrooien jouw gapende wond van angst helen inspiratiesnippers in de lucht gooien Dus ik neem je mee op reis we zullen vast verdwalen in woorden maar…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…